Pomimo zafałszowanej psychologii, wszechobecnego szaleństwa i egzaltacji, jest to książka o dużej wartości ze względu na notorycznie występujące "złe przykłady". Niestety dla mnie ciągłe błądzenie bohaterów stało się w końcu nużące. Do samego końca liczyłem na oświecającą puentę - zwieńczenie powieści, ale pozostawiono mnie jedynie z suchym zbiegiem okoliczności. Autor przedstawia "wyjątkowego" bohatera, który wzbudza wielkie nadzieje, po to tylko, aby od pewnego momentu pozbawić go jego najcenniejszego i uszlachetniającego skarbu - jego idei. Następnie do samego końca obrzydza nam Dołgorukiego wyposażając go w coraz większą naiwność, niezdarność i głupotę. Postacie notorycznie zachowują się nieracjonalnie, niezgodnie z głoszonymi przekonaniami, komplikują bieg wydarzeń, podczas gdy rozwiązanie problemu jest banalnie proste. Przez cały czas czytania czułem, że w każdej z sytuacji zachowałbym się inaczej niż bohaterowie. Pozostaje mieć nadzieję, że właśnie o uzyskanie tego efektu chodziło autorowi. Ponadto Dostojewski nieustannie buduje napięcie piętrzącymi się wciąż zagadkami i intrygami, a ich rozwiązania bynajmniej tego napięcia nie rozładowują. Do tego zraziły mnie powtarzające się, bezcelowe uprzedzenia faktów i wciąż łamane obietnice niewgłębiania się we własną uczuciowość składane przez autora notatek.

Pomimo zafałszowanej psychologii, wszechobecnego szaleństwa i egzaltacji, jest to książka o dużej wartości ze względu na notorycznie występujące "złe przykłady". Niestety dla mnie ciągłe błądzenie bohaterów stało się w końcu nużące. Do samego końca liczyłem na oświecającą puentę - zwieńczenie powieści, ale pozostawiono mnie jedynie z suchym zbiegiem okoliczności. Autor...