Bardzo przeciętna. Książka " Zycie Violette " zdecydowanie lepsza.

Bardzo przeciętna. Książka " Zycie Violette " zdecydowanie lepsza.

Nie rozumiem fenomenu tej książki,jak dla mnie bardzo słaba,w ogóle się sobie dziwię,że dałam ja radę skończyć i nawet trochę żaluję bo gdy książka jest nieciekawa to cięzko się ją czyta a w tym czasie możnaby przceczytać dwie bardziej interesujące,ja jej nie polecam

Nie rozumiem fenomenu tej książki,jak dla mnie bardzo słaba,w ogóle się sobie dziwię,że dałam ja radę skończyć i nawet trochę żaluję bo gdy książka jest nieciekawa to cięzko się ją czyta a w tym czasie możnaby przceczytać dwie bardziej interesujące,ja jej nie polecam

Dla mnie powieść ta okazała się lekkim rozczarowaniem. Po przeczytaniu nadentuzjastycznych recenzji spowiedziałam się czegoś wyjątkowego. Wyjątkowego piękna opowiedzianej historii, wyjątkowego piękna przekazu, wyjątkowych wzruszeń, szczególnego przesłania. Spotkałam się natomiast z czymś bardzo przeciętnym, opowiadanym w sposób nie do końca przekonujący. Historia bez wielkiej głębi, nie zaskakująca w swym finale. Taka sobie obyczajówka z plejadą nieco nijakich bohaterów, włącznie z główną, będącą narratorką snutych bez pośpiechu opowieści. Forma literacka też daleka od rewelacji. Jednym słowem przeciętniak pod każdym względem. Przeczytać można, nawet z pewną przyjemnością, ale nie licząc na wielkie doznania literackie czy emocjonalne.

Dla mnie powieść ta okazała się lekkim rozczarowaniem. Po przeczytaniu nadentuzjastycznych recenzji spowiedziałam się czegoś wyjątkowego. Wyjątkowego piękna opowiedzianej historii, wyjątkowego piękna przekazu, wyjątkowych wzruszeń, szczególnego przesłania. Spotkałam się natomiast z czymś bardzo przeciętnym, opowiadanym w sposób nie do końca przekonujący. Historia bez...

Najwyższa ocena za wspaniałą opowieść! Dawno aż tak mi się nic nie podobało jak ta książka! Polecam.

Najwyższa ocena za wspaniałą opowieść! Dawno aż tak mi się nic nie podobało jak ta książka! Polecam.

Opowieść o "zapomnianych niedzielach" czy może raczej "zapomnianych w niedziele" ma w sobie ciepło i ulotny urok, który znamy już z późniejszych książek Valerie Perrin. To nie sama historia lub historie tak przyciąga do tej prozy a klimat, w którym chce się zanurzyć na nowo. Pięknie czuły stosunek do ludzi starych jest we współczesnej, pospiesznej literaturze rzadki i wyjątkowy. Więcej proszę.

Opowieść o "zapomnianych niedzielach" czy może raczej "zapomnianych w niedziele" ma w sobie ciepło i ulotny urok, który znamy już z późniejszych książek Valerie Perrin. To nie sama historia lub historie tak przyciąga do tej prozy a klimat, w którym chce się zanurzyć na nowo. Pięknie czuły stosunek do ludzi starych jest we współczesnej, pospiesznej literaturze rzadki i...

Kolejna książka tej francuskiej autorki ,pięknie napisana ,typowo kobieco ,pokazująca całe spectrum emocji. Cudna opowieść przeplatające się teraźniejszość z przeszłością i niezwykle połączenia bohaterów. W książce znajdziemy historie i losy seniorów w domu opieki ,dającą taką refleksje nad ich niełatwym życiem, jak dużą role odrywa dobra opieka w ich ostatnich dniach by móc pięknie powspominać swoje lata młodości i zwyczajnie mieć z kim porozmawiać .Tytułowa Justine, dzięki swojej dojrzałości w młodym wieku i talencie do pisania - wykorzystuje to ,dzięki niej powstaje opowieść, którą może poznać więcej wtajemniczonych i zainteresowanych osób …

Kolejna książka tej francuskiej autorki ,pięknie napisana ,typowo kobieco ,pokazująca całe spectrum emocji. Cudna opowieść przeplatające się teraźniejszość z przeszłością i niezwykle połączenia bohaterów. W książce znajdziemy historie i losy seniorów w domu opieki ,dającą taką refleksje nad ich niełatwym życiem, jak dużą role odrywa dobra opieka w ich ostatnich dniach by...

Książkę w postaci audiobooka wysłuchałam na Legimi i przyznam, że podobała mi się dużo mniej od Życia Violette. Możliwe, że powodem było właśnie słuchanie, a nie czytanie. Być może, gdybym miała treść przed oczami, przywiązałabym się bardziej do bohaterów i polubiłabym ich. Może nie gubiłabym się tak często w czasie i przestrzeni, a tym samym byłabym dużo bardziej "w książce". Może wtedy byłabym zachwycona. Pogdybać zawsze mogę, jednak nie zmienia to niczego i koniec końców do zachwytu brakuje mi wiele.
W ogóle nie zżyłam się z główną bohaterką. Była dla mnie dość nijaka, a jednocześnie jej stosunek do randek zupełnie mi do niej nie pasował. Wydawała mi się wymuszona - na co dzień miła, sympatyczna, pracująca ze starszymi i darząca każdego podopiecznego ogromnym szacunkiem, a w soboty spotykająca się z osobą, której imienia nie pamięta... Jakoś mi się to gryzło ze sobą. Zupełnie tej postaci nie kupiłam. Jednak - jak wspomniałam, może przyczyną była pani lektor.
Rozdziały dotyczące przeszłości podobały mi się bardziej, niemniej czasami nie kojarzyłam, o kim mowa. Francuskie imiona brzmiały dla mnie podobnie i dopiero po chwili orientowałam się gdzie i u kogo jestem. Niemniej to właśnie ich losy zaciekawiły mnie najbardziej. Zwłaszcza miłość Hélène Hel i Luciena. Tego słuchałam z ogromną przyjemnością.
Sama historia też mnie za bardzo nie porwała. Domyślam się, że miało być tajemniczo i trzymać w napięciu. Zapewne miał też być niespodziewany zwrot akcji, ale mnie nie zaskoczyło nic. Najbardziej nieoczekiwane było dla mnie włamanie do policyjnego archiwum i brak jakichkolwiek konsekwencji tego czynu...
Wiem, że jest to debiut i to debiut bardzo udany. Nie ulega wątpliwości, że powieść jest bardzo życiowa i porusza jakże ważny temat drugiej szansy. Na prawdę uważam, że samodzielne czytanie zdecydowanie sprawiłoby mi dużą przyjemność, jednak wysłuchanie audiobooka bardzo to doznanie spłaszczyło.

Książkę w postaci audiobooka wysłuchałam na Legimi i przyznam, że podobała mi się dużo mniej od Życia Violette. Możliwe, że powodem było właśnie słuchanie, a nie czytanie. Być może, gdybym miała treść przed oczami, przywiązałabym się bardziej do bohaterów i polubiłabym ich. Może nie gubiłabym się tak często w czasie i przestrzeni, a tym samym byłabym dużo bardziej "w...

Uwielbiam Perrin. Każda jej historia jest niesamowita, wciąga bez reszty, jej styl mnie urzeka. Autorka skacze w czasie, tu opowie wszystko, tu nie dopowie, a i tak cała powieść jest spójna i pięknie łączy się w całość.
Główny wątek to historia miłości Helene Hel i Luciena. Czekałam w napięciu na to jak się zakończy. Ich losy spisuje Justine - opiekunka w domu opieki dla starszych ludzi. W domu tym jest Helene i zawiązuje się między kobietami więź. Historia Helene przeplata się z historią Justine, młodą kobietą która wcześnie straciła rodziców. Och, to była dla mnie wspaniała uczta. Czytając się uśmiechałam, wzruszałam i tęskniłam za bohaterami. Książkę kocham :)

Uwielbiam Perrin. Każda jej historia jest niesamowita, wciąga bez reszty, jej styl mnie urzeka. Autorka skacze w czasie, tu opowie wszystko, tu nie dopowie, a i tak cała powieść jest spójna i pięknie łączy się w całość.
Główny wątek to historia miłości Helene Hel i Luciena. Czekałam w napięciu na to jak się zakończy. Ich losy spisuje Justine - opiekunka w domu opieki dla...

Valerie Perrin po lekturze „Zapomnianych niedziel” trafia na listę moich ulubionych pisarzy. Jest to dopiero trzecia pozycja, którą przeczytałam, ale mam przekonanie, że każdą następną będę czytać z równym zainteresowaniem.
„Zapomniane niedziele” przeczytałam w dwa dni i czuję niedosyt. Autorka porusza istotne problemy, niełatwe, a mimo to czyta się z zaangażowaniem i poruszeniem. Główna bohaterka, jest opiekunką ludzi starych w domu pomocy społecznej. Jest osobą bardzo młodą, jako dziecko straciła oboje rodziców w wypadku samochodowym. Wychowywana jest przez dziadków, w domu pełnym niedomówień i tajemnic. Lubi swoją pracę, lubi starych ludzi, lubi słuchać ich historii i co najważniejsze próbuje zrozumieć ich postępowanie. Wokół historii pensjonariuszy autorka buduje pełną tajemnic, refleksji, miłości, zazdrości fabułę ksiązki.
Książka powoduje, że zamyślamy się nad przemijaniem, nad starością, nad tym co najważniejsze w życiu tu i teraz. Długo będę o niej myślała. Polecam.

Valerie Perrin po lekturze „Zapomnianych niedziel” trafia na listę moich ulubionych pisarzy. Jest to dopiero trzecia pozycja, którą przeczytałam, ale mam przekonanie, że każdą następną będę czytać z równym zainteresowaniem.
„Zapomniane niedziele” przeczytałam w dwa dni i czuję niedosyt. Autorka porusza istotne problemy, niełatwe, a mimo to czyta się z zaangażowaniem i...

Dobra książka.

Dobra książka.