Jak dobrze choć na chwilę będąc prawie 200 km od Tatr się tam przenieść. Dziękuję za tą szybką podróż.

Jak dobrze choć na chwilę będąc prawie 200 km od Tatr się tam przenieść. Dziękuję za tą szybką podróż.

Kilka ciekawych mini wywiadów i poza tym to nic ciekawego. Malo treści, dużo lania wody. Z plusów to jest tak mało tekstu, że czyta się bardzo szybko.

Kilka ciekawych mini wywiadów i poza tym to nic ciekawego. Malo treści, dużo lania wody. Z plusów to jest tak mało tekstu, że czyta się bardzo szybko.

Bardzo ciekawe mini reportaże z ludzmi miejscowymi i przyjezdnymi zakorzenionymi w rejonie Tatr. Historie niesamowitych ludzi. Książka jest przepięknie wydana, az chce się ją oglądać! Dziwnie odbieram podejście samego autora do tematu. Miałam wrażenie, że chodzi po szlakach na siłę, żeby udowodnić coś sobie i innym i zdobyć materiał do książki. Nie czuć u Pana żadnej pasji do Tatr. Zdjęcia utrzymane w spójnym stylu, który jednak do mnie nie przemawia. To oczywiście kwestia gustu, ale w fotografowanych miejscach jest duzo większe pole do popisu

Bardzo ciekawe mini reportaże z ludzmi miejscowymi i przyjezdnymi zakorzenionymi w rejonie Tatr. Historie niesamowitych ludzi. Książka jest przepięknie wydana, az chce się ją oglądać! Dziwnie odbieram podejście samego autora do tematu. Miałam wrażenie, że chodzi po szlakach na siłę, żeby udowodnić coś sobie i innym i zdobyć materiał do książki. Nie czuć u Pana żadnej pasji...

Dziś zapraszam Was na szlak, a konkretnie na wszystkie znakowane szlaki w polskich Tatrach. Mi jeszcze trochę brakuje do kolekcji, ale Mateusz Waligóra przeszedł całość.
Książka nie jest przewodnikiem. Składa się z dwóch części pojawiających się naprzemienne.
Podróżnik przedstawia swoje odczucia i przemyślenia towarzyszące wędrówce. Tu niestety czegoś mi zabrakło. Osobiście spodziewałam się trochę więcej po tych fragmentach.
Natomiast bardzo interesujące są rozmowy Dariusza Jaronia z "ludźmi gór", przeplatające relacje z wędrówki pana Mateusza. Wnoszą dużo ciekawych treści i ogromnie wzbogacają lekturę.
Dopełnieniem całości są wspaniałe fotografie Karoliny Krasińskiej.
Mimo słabszych fragmentów uważam, że całość zasługuje na uwagę.
ksiazkomonik

Dziś zapraszam Was na szlak, a konkretnie na wszystkie znakowane szlaki w polskich Tatrach. Mi jeszcze trochę brakuje do kolekcji, ale Mateusz Waligóra przeszedł całość.
Książka nie jest przewodnikiem. Składa się z dwóch części pojawiających się naprzemienne.
Podróżnik przedstawia swoje odczucia i przemyślenia towarzyszące wędrówce. Tu niestety czegoś mi zabrakło....

Dobra pozycja traktująca o Tatrach, podróżach, góralach, przyrodzie, TOPR, meteorologii i wielu innych aspektach. Warto.

Dobra pozycja traktująca o Tatrach, podróżach, góralach, przyrodzie, TOPR, meteorologii i wielu innych aspektach. Warto.

Może miałem zbyt wygórowane oczekiwania w stosunku do tej książki,ale trochę się zawiodłem.Autor się nachodził po górach narozmawiał z ludźmi gór a nic z tego nowego nie wynikło. To samo przed nim napisało już wielu. No ,ale może już niczego nowego nie da się napisać.

Może miałem zbyt wygórowane oczekiwania w stosunku do tej książki,ale trochę się zawiodłem.Autor się nachodził po górach narozmawiał z ludźmi gór a nic z tego nowego nie wynikło. To samo przed nim napisało już wielu. No ,ale może już niczego nowego nie da się napisać.

Z jednej strony nie zaraża miłością do Tatr, czego można by się spodziewć po lekturze tego typu. Z drugiej opisuje to, co w górskich wędrówkach jest prawdziwe - to nie tylko piękne widoki i satysfakcja ze zdobytych szczytów, ale też bolące niemiłosiernie mięśnie, czasami wręcz nienawiść do kolejnego podejścia, zwłaszcza w deszczu i wiatrze, które przenikają do szpiki kości. Część z wywiadami z ludźmi gór jest ciekawa, chociaż tematy często są najczęściej po prostu zaznaczone, bez zbytniego wgryzania się. Warto przeczytać przed pierwszą wycieczką w Tatry lub tuż po niej, miłośnicy i zapaleni taternicy zbyt wiele z tej książki nie wyniosą.

Z jednej strony nie zaraża miłością do Tatr, czego można by się spodziewć po lekturze tego typu. Z drugiej opisuje to, co w górskich wędrówkach jest prawdziwe - to nie tylko piękne widoki i satysfakcja ze zdobytych szczytów, ale też bolące niemiłosiernie mięśnie, czasami wręcz nienawiść do kolejnego podejścia, zwłaszcza w deszczu i wiatrze, które przenikają do szpiki kości....

Jako miłośniczka Tatr.. Trochę zawiedziona byłam książką. Pozycja o Wiśle dużo bardziej ciekawa.

Jako miłośniczka Tatr.. Trochę zawiedziona byłam książką. Pozycja o Wiśle dużo bardziej ciekawa.

Bardzo ciekawa koncepcja z rozdwojeniem treści na subiektywną, refleksyjną, wewnętrzną część Mateusza Waligóry i reporterską Dariusza Jaronia. Z wyjątkiem jednej, każda z postaci przedstawia wartościowe, niekiedy pouczające treści.
Zagrało to razem płynnie i spójnie. I dobrze, że to nie był opis każdego ze szlaków, tylko impresje i przemyślenia idącego, nadało to całości emocjonalnej głębi.
Projekt niezwykły, chciałbym kiedyś móc - nomen omen - pójść w ślady autora.
Piękne zdjęcia.

Bardzo ciekawa koncepcja z rozdwojeniem treści na subiektywną, refleksyjną, wewnętrzną część Mateusza Waligóry i reporterską Dariusza Jaronia. Z wyjątkiem jednej, każda z postaci przedstawia wartościowe, niekiedy pouczające treści.
Zagrało to razem płynnie i spójnie. I dobrze, że to nie był opis każdego ze szlaków, tylko impresje i przemyślenia idącego, nadało to całości...

W sumie nie wiem co myśleć, niby fajna, niby dobrze się ją czytało, niby klimat mój ulubiony, bo górski, a jednak coś nie tak. W zasadzie żeby fabuła całkiem klimatu nie straciła należy podziękować, moim zdaniem, panu Dariuszowi za jego wstawki w tej książce, bo niestety wątki Mateusza bardzo lakoniczne, krótkie zwięzłe, bez pasji, jak prasówka na lekcję WOSu w liceum, byle coś napisać i nie dostać jedynki😞

W sumie nie wiem co myśleć, niby fajna, niby dobrze się ją czytało, niby klimat mój ulubiony, bo górski, a jednak coś nie tak. W zasadzie żeby fabuła całkiem klimatu nie straciła należy podziękować, moim zdaniem, panu Dariuszowi za jego wstawki w tej książce, bo niestety wątki Mateusza bardzo lakoniczne, krótkie zwięzłe, bez pasji, jak prasówka na lekcję WOSu w liceum,...