W tym dość krótkim zbiorze na czytelnika czekają trzy opowiadania: "Panny z Wilka", "Brzezina" i "Róża".

Głównym bohaterem "Panien z Wilka" jest Wiktor - mężczyzna po trzydziestce, który postanawia spędzić urlop u wujostwa. Gdy był tam ostatni raz - 15 lat temu - każdą wolną chwilę spędzał w Wilku, pobliskim majątku pełnym młodych panien. Spotkanie po latach staje się pretekstem do snucia refleksji o naturze pamięci i czasu. Jak żyjemy w wspomnieniach innych? Jak wiele mamy wspólnego z samymi sobą z młodzieńczych lat? Czy miłość jest tylko kaprysem młodości?
"Panny z Wilka" są nostalgicznie, sensualne i nieśpieszne. Pełno tu subtelnego erotyzmu i tęsknoty za młodością-za tym, co nigdy nie miało się wydarzyć i za tym, co mogło być... Lato, łąki i długie spacery-takie są "Panny z Wilka". Wspomnienia, wiejska przyroda, gorące noce i myśli. Kobiety, które kiedyś fascynowały, a teraz, jako matki, żony i kochanki, prowokują pytania: czy dobrą drogę wybrałem? Czy byłbym szczęśliwszy jako np. mąż jednej z nich? Czy w ogóle miłość jest mi potrzebna?


"Brzezina" stoi w niejakiej kontrze do pierwszego opowiadania. Tu zamiast leniwych wakacji pełnych słońca, mamy las, deszcz i zbliżającą się śmierć. Staś, chory na gruźlicę, dostaje polecenie od lekarzy, by wyjechać do lasu. Jego starszy brat Bolesław jest leśniczym, więc pomimo kilkuletniego braku kontaktu, postanawia zatrzymać się na parę tygodni właśnie u niego. Już od początku między braćmi dochodzi do animozji. Staś przynosi ze sobą śmiech, muzykę i chęć życia, natomiast Bolesław, pogrążony w smutku po śmierci żony, najchętniej odciąłby się od całego świata. To w mojej opinii dość mroczne opowiadanie, ale podobało mi się dużo bardziej niż "Panny z Wilka". W tytułowej brzezinie śmierć splata się z pożądaniem, dziecko modli się nad grobem matki, a brat śledzi brata. Jeden wydaje się martwy za życia, drugi pragnie żyć i kochać, choć wie, że śmierć się zbliża. Czy zdołają się od siebie czegoś nauczyć?
Czy są w stanie pogodzić się z śmiercią, która przecież zawsze przychodzi nieproszona?

"Róża" jest zdecydowanie najkrótszym opowiadaniem, bo liczy zaledwie ok 30 stron, i jednocześnie najbardziej zaskakującym, zwłaszcza w odniesieniu do dwóch wcześniejszych. Tam Iwaszkiewicz porusza kwestie wielkiego kalibru- śmierć, przemijanie, pamięć- w "Róży" główna bohaterka po prostu szuka męża. I to najlepiej sporo młodszego. Jest bogata, więc kandydatów nie brakuje, ale jak łatwo się domyślić, chłopcom chodzi przede wszystkim o polepszenie swojej sytuacji materialnej.
Pewnie można byłoby tu doszukiwać się głębszych treści traktujących o potrzebie miłości, o pieniądzach, które stają się brzmieniem, ale dla mnie to przede wszystkim kąsiwa satyra ówczesnego społeczeństwa. Ślepa pogoń za pieniądzem, brak wyższych uczuć, ludzie zdolni oddać się za nowy fatałaszek - zdumiewające jak to aktualne!

W tym dość krótkim zbiorze na czytelnika czekają trzy opowiadania: "Panny z Wilka", "Brzezina" i "Róża".

Głównym bohaterem "Panien z Wilka" jest Wiktor - mężczyzna po trzydziestce, który postanawia spędzić urlop u wujostwa. Gdy był tam ostatni raz - 15 lat temu - każdą wolną chwilę spędzał w Wilku, pobliskim majątku pełnym młodych panien. Spotkanie po latach staje się...