Przydatna i pozwalająca poukładać różne rzeczy w głowie książka.

Łatwo domyślić się, że dotyczy ona tego, co już się dzieje i co w zwielokrotniony sposób czeka nas w przyszłości w kontekście klimatu. Macy i Johnstone rozumieją, że perspektywa ta może być obezwładniająca i dlatego starają się temu przeciwdziałać.

Stworzyli różne sposoby na to, w jaki sposób można spróbować zmienić swoje myślenie, nastawienie, a przez to zacząć działać. Nawet na małą skalę, bo każde działanie jest istotne. Są tu różnego rodzaju ćwiczenia, które można wykonać w pojedynkę, ale najlepiej z drugą osobą.

I właśnie to jest chyba coś, co mi się najbardziej podoba w tej książce - podkreślenie wspólnotowości, współpracy, bycia razem, z czego płynie siła. Łatwo się poddać, gdy człowiek czuje się samotnie. Gdy jednak dookoła są inni, którzy chcą działać i wnoszą swoją energię, zmiana na lepsze - jakkolwiek wymagająca - jest możliwa. Jestem pewien, że Aktywną nadzieję bardzo uważnie przeczytały osoby z inicjatywy Wschód, która jest dla mnie idealnym przykładem tego, że to, o czym piszą Macy i Johnstone jest możliwe.

Tak więc polecam. Potrzebujemy odrobiny wiary i optymizmu, które mogą przełożyć się na działanie i poczucie sprawczości.

Przydatna i pozwalająca poukładać różne rzeczy w głowie książka.

Łatwo domyślić się, że dotyczy ona tego, co już się dzieje i co w zwielokrotniony sposób czeka nas w przyszłości w kontekście klimatu. Macy i Johnstone rozumieją, że perspektywa ta może być obezwładniająca i dlatego starają się temu przeciwdziałać.

Stworzyli różne sposoby na to, w jaki sposób można spróbować...

Po przeczytaniu „Aktywnej nadziei” dochodzę do wniosku, że pisanie o sposobach przeciwdziałania katastrofom powinno być zabronione dla osób, które oczekują od innych porzucenia swojego dotychczasowego jestestwa i zjednoczenia z naturą na najdziwniejsze sposoby, nie wykluczając zapewne spektakularnego skoku do oceanu albo wulkanu. Druga z tych opcji wydaje się bardziej pożądana. Człowiek jest odpowiedzialny za istniejące kryzysy, więc powinien opuścić ten smutny padół łez, a przy okazji wznieść się na wyżyny abstrakcyjnego myślenia, bo tylko w ten sposób ustali, kto jest winny całemu spustoszeniu planety. Znajdujemy się w punkcie historii, który wymaga radykalnych zmian, trzeźwego myślenia oraz stanowczości w trosce o środowisko, czego kompletnym zaprzeczeniem jest książka Joanny Macy i Chrisa Johnstona. Ich przeintelektualizowane wywody oraz mało przekonujące metody podświadomego zmieniania otoczenia są dla mnie niezrozumiałe. Zgadzam się z tym, że rewolucyjne przeobrażenia wyrastają z wielkich marzeń, aczkolwiek znalazłem w tej książce wszystko, co przeczy odpowiedzialnemu podejściu w poszukiwaniu nowatorskich sposobów przeciwdziałania klimatycznej katastrofie. „Aktywna nadzieja” jest poradnikiem z wieloma banałami, niestety. Skuteczność pomysłów Joanny Macy oraz Chrisa Johnstona pozostaje dla mnie dalece wątpliwa, jeśli weźmie się pod uwagę, że próbują zmusić czytelnika do konfrontacji z jego aktualnym stanem emocjonalnym, a nie ze zubożałym światem przyrody. Ratowanie dobrostanu psychicznego to domena specjalistów z zakresu psychoterapii oraz psychiatrii, a pisanie o ochronie środowiska pozostawmy tym, dla których codzienność oznacza realne działania na rzecz planety. Nie łączmy jednego z drugim, aby nie podzielić losu twórców „Aktywnej nadziei” i nie oderwać się od rzeczywistości.

Po przeczytaniu „Aktywnej nadziei” dochodzę do wniosku, że pisanie o sposobach przeciwdziałania katastrofom powinno być zabronione dla osób, które oczekują od innych porzucenia swojego dotychczasowego jestestwa i zjednoczenia z naturą na najdziwniejsze sposoby, nie wykluczając zapewne spektakularnego skoku do oceanu albo wulkanu. Druga z tych opcji wydaje się bardziej...

Ta książka powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich. Oczywiście nie będzie. Na pewno nie sięgną po nią ci, którzy rżną lasy na potęgę, wmawiając ludziom, że tego nie robią. Nie przeczytają jej ci, którzy rozdają wille swoim znajomkom i finansują szemrane religianckie stowarzyszenia oszustów, zamiast przyczyniać się do mądrej edukacji społeczeństwa. Nie zanurzą się w jej treść również osoby, dla których słowa starożytnego bóstwa plemiennego z Bliskiego Wschodu: "Czyńcie sobie ziemię poddaną" stanowią usprawiedliwienie dla pasożytowania na naturze. Nie, "Aktywna nadzieja" nie jest dla nich. Jej odbiorcami będą głównie ludzie, których boli to, co inne istoty należące do tego samego gatunku, co oni, robią przyrodzie. To nie jest zwykłe czytadło. Przekonajcie się sami. (Zdaję sobie sprawę, że moje słowa są nieco gorzkie, ale na tę chwilę nie mogą być inne).

Ta książka powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich. Oczywiście nie będzie. Na pewno nie sięgną po nią ci, którzy rżną lasy na potęgę, wmawiając ludziom, że tego nie robią. Nie przeczytają jej ci, którzy rozdają wille swoim znajomkom i finansują szemrane religianckie stowarzyszenia oszustów, zamiast przyczyniać się do mądrej edukacji społeczeństwa. Nie zanurzą się w...