Pierwszy tom tego znanego i lubianego na całym świecie cyklu science-fiction wzbudził we mnie mieszane uczucia. Łamie on bowiem pewne konwenanse książkowe do których jestem przyzwyczajona, przez co ciężko mi było się na początku przełamać i zasiąść na poważnie do czytania. Ale teraz już wiem, że było warto. Tytułem wstępu dodam jeszcze, że postanowiłam czytać tomy książki chronologicznie względem daty powstania danego tomu, a nie numeracji nadanej im obecnie. Zdecydowałam, że będzie to ciekawsze doświadczenie i czytając tomy napisane później przez Asimova a dodane obecnie jako wcześniejsze cegiełki historii, mogłabym sobie zepsuć lekturę. Dlatego też “Fundacja” to pierwsza część po którą sięgnęłam.

Spodziewałam się kompletnie czegoś innego - dużej ilości akcji, grupy silnych postaci z którymi będę podróżować przez wszystkie tomy, a tu ogromna niespodzianka. Akcji mamy tak naprawdę niewiele, zdecydowanie więcej opisów tła wydarzeń, mechanizmów działających poszczególnymi ludźmi, z których nieliczni faktycznie są znaczący dla historii z perspektywy czytelnika. Nie ma sensu się do nikogo przywiązywać, bo zaraz tracimy z tą osobą kontakt i idziemy do następnej części planu autora. Dzięki temu jednak można docenić kunszt pisarski i fantastycznie zaplanowane uniwersum, a także całą fabułę która według mnie jest zupełnie niespotykana. Autor porwał się na bardzo ciekawy pomysł, który nie tylko od razu daje do myślenia, ale jest w stu procentach ponadczasowy. To, co Asimov napisał pół wieku temu jest jak najbardziej aktualne dzisiaj i jego psychohistoria miałaby zastosowanie w czasach współczesnych jak znalazł. Coś mi się wydaje że Ziemia byłaby bardziej szczęśliwa a przede wszystkim uratowana od zagłady gdybyśmy mieli na Ziemi postać taką jak Hari Seldon, z realnym planem przetrwania.

Ponadczasowość książki wyraża się także w samym gatunku książki. Mnie, jako laiczki podróży kosmicznych absolutnie nie razi sposób zastosowania matematyki, fizyki i technologii w rozwiązaniach które autor proponuje, co więcej uważam je za niezwykle przekonywujące. Głównie dlatego, że nie są przesadzone ani rozdmuchane jak to bywa w tego typu cyklach. Podobnie język - nie dostaniemy tutaj śmiesznie zmodyfikowanych, już istniejących słówek które mają brzmieć bardziej kosmicznie jak to się ma w przypadku wielu książek sci-fi. Autor używa współczesnej mowy zarówno do opisu codzienności jak i skomplikowanych urządzeń kosmicznych, co mi bardzo zaimponowało i sprawiło że książkę czytało się z większą przyjemnością a bez pobłażliwego uśmiechu na ustach.

Ogólnie zatem serdecznie polecam. Od tego tomu spodziewajcie się mniej kosmosu i akcji, za to więcej psychologii, socjologii i ekonomii, ale tematy te są niezbędne dla rozwoju fabuły. Jeśli komuś się to nie spodoba to radzę się nie zniechęcać, nie na darmo seria ta została nagradzana, tłumaczona na wiele języków i nadal jest z chęcią czytana pomimo tysięcy innych, bardziej nowoczesnych publikacji. Po prostu zachęcam do przeczytania :)

Pierwszy tom tego znanego i lubianego na całym świecie cyklu science-fiction wzbudził we mnie mieszane uczucia. Łamie on bowiem pewne konwenanse książkowe do których jestem przyzwyczajona, przez co ciężko mi było się na początku przełamać i zasiąść na poważnie do czytania. Ale teraz już wiem, że było warto. Tytułem wstępu dodam jeszcze, że postanowiłam czytać tomy książki...