[...] Definiującą cechą porządku jest więc nieobecność śmierci – a konwencja gotycka ją podważa. W tym sensie Piknik pod Wiszącą Skałą Lindsay obrazuje niemożność doświadczenia śmierci w porządku symbolicznym, a jednocześnie jest najbliższy jej przedstawienia właśnie w jej kategorii jako braku. Piknik pod Wiszącą Skałą ustanawia bowiem czytelnika w obliczu braku i z perspektywy braku każe patrzeć na porządek symboliczny. Pęknięcie w strukturze powieści, jej załamanie, które powraca echem w kolejnych tragediach (pożar, śmierć Sary) to pęknięcie samej spójności świata – efekt postawienia czytelnika wobec Niewyjaśnionego, którym jest jego własna śmierć. Prawdą Pikniku pod Wisząca Skałą jest bowiem to, że zaginione dziewczyny są martwe, tak, jak martwa jest Irma, która się odnalazła, tak, jak martwa jest Sara i wszystkie inne postaci, i wszyscy czytelnicy – martwi, ponieważ zmuszeni zostają do skonfrontowania się z własną śmiertelnością. Powieść Lindsay stanowi jedną z najbardziej udanych prób przepracowania traumy własnej śmiertelności – traumy, jakiej muszą doświadczać młode osoby wchodzące w dorosłe życie, gdy pierwszy raz dostrzegają swoją ograniczoną perspektywę, młode kobiety w obliczu dorosłości wyznaczonej własną biologią, na której ciąży widmo śmierci uwidocznione przez krew. Piknik pod Wiszącą Skałą więc nie tyle opowiada o rozbudzonej kobiecej seksualności, co o traumie dorastania rozumianej jako bliskie doświadczenie śmierci, doznanie poczucia własnej śmiertelności. Dorastając, umieramy. Eros budzi się już w objęciach Tanatosa.
Interpretację Pikniku pod Wisząca Skałą jako doświadczenia śmierci podeprzeć można wieloma elementami powieści: wraz z dziewczętami znika stara kobieta, Greta McCraw, najstarsza z nauczycielek, która podążyła za nimi na Skałę (w tym przypadku istnieje wręcz możliwość śmierci rozumianej jako śmierć ze starości); zaginione dziewczęta traktowane są jak nie-umarłe, co rodzi poczucie niesamowitości, trwają w stanie zawieszenia pomiędzy życiem a śmiercią, póki są zaginione ich kondycja pozostaje niewyjaśniona, naruszają więc zastany porządek, rozbijając spójność świata, stąd drastyczne reperkusje ich zniknięcia: całkowity rozpad pensji i dalsza śmierć; znalezienie ich martwych ciał stanowiłyby oczekiwanie zamknięcie, które nie następuje; powrót Irmy ze Skały traktowany jest w pensji jak powrót zza grobu, jej wizyta wśród pensjonarek jako nawiedzenie, powodujące masową histerię - gdy pensjonariuszki domagają się w histerycznych okrzykach, aby zdradziła im, co się stało na Skale, w rzeczywistości domagają się zdradzenia im tajemnicy śmierci – czy śmierć rzeczywiście istnieje, czy jest pustką i brakiem, czy jest końcem, skoro Irma wróciła. W ten sposób śmierć Sary, jeśli przyjmiemy, że było to samobójstwo, nie stanowi kresu queerowego pragnienia dziewczyny, ale jego spełnienie – w śmierci bowiem Sara łączy się z ukochaną Mirandą, podkreślając rolę niesamowitego (doświadczenia śmierci) w naruszeniu porządku społecznego (symbolicznego), w którym jej miłość nie mogła zostać właściwie wyartykułowana i spełniona [...].

[...] Definiującą cechą porządku jest więc nieobecność śmierci – a konwencja gotycka ją podważa. W tym sensie Piknik pod Wiszącą Skałą Lindsay obrazuje niemożność doświadczenia śmierci w porządku symbolicznym, a jednocześnie jest najbliższy jej przedstawienia właśnie w jej kategorii jako braku. Piknik pod Wiszącą Skałą ustanawia bowiem czytelnika w obliczu braku i z...