Gdy biorę do ręki tomik poezji, to czuję mrowienie w palcach podszyte niepokojem. Ja i poezja? Lata szkolne skutecznie zaszczepiły we mnie lęk, że jeśli nie trafię ze swoją interpretacją w myśli autora, nie wpiszę się w zatwierdzony przez Kuratorium Oświaty klucz, to obleję. Pomyślałam jednak, że szkoła już za mną (nie powiem, że dawno ),więc może warto zmierzyć się z tą swego rodzaju niechęcią. Popróbować na nowo i sprawdzić, czy mi to smakuje.

Dlatego też jednym z moich łupów z 7. Festiwalu Książki w Opolu była pozycja Słoń zjadł kapelusz. Intrygujący tytuł, jak sama autorka - Justyna Karolak, która na moje słowa o strachu przed niezrozumieniem treści powiedziała, że do jej twórczości każdy ma swój własny klucz. Żeby odrzucić próbę odkrycia, co ona miała na myśli, a w zamian za to odnaleźć siebie. Postanowiłam zabrać się do czytania jak do porcji lodów. Zaczynam od przygotowania pucharka i nałożenia gałki neutralnego śmietankowego smaku, a z każdym kolejnym wierszem dołożę coś nowego. Co mi wyszło?

Słoń zjadł kapelusz, to ponad 50 wierszy, podzielonych na cztery nietypowe kategorie: Kochankowie, Wojownicy, Ludzie i ostatni, brzmiący tak samo jak tytuł książki, a za myśl przewodnią biorący tworzenie literatury. Nowatorskie, nie ma co!

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/poezja-nie-gryzie

Gdy biorę do ręki tomik poezji, to czuję mrowienie w palcach podszyte niepokojem. Ja i poezja? Lata szkolne skutecznie zaszczepiły we mnie lęk, że jeśli nie trafię ze swoją interpretacją w myśli autora, nie wpiszę się w zatwierdzony przez Kuratorium Oświaty klucz, to obleję. Pomyślałam jednak, że szkoła już za mną (nie powiem, że dawno ),więc może warto zmierzyć się z tą...

Wspaniały zbiór - intrygujący i świeży. Ciężko się oderwać.

Wspaniały zbiór - intrygujący i świeży. Ciężko się oderwać.