„cuda” to debiutancka powieść osadzona w realiach hiszpańskiej rewolucji i przyglądająca się jej społeczeństwu przez pryzmat dwóch kobiet: babki i wnuczki. nieco poszarpana, utrzymana w formie strumienia świadomości narracja skupia się przede wszystkim na ekonomicznym i feministycznym wymiarze egzystencji obu bohaterek. biorąc pod uwagę, że w opisywanej rzeczywistości ta druga kategoria dopiero powoli dojrzewa, dochodzi do przygnębiającej obserwacji: tryby zmian wolno mielą, a do przeobrażenia mentalności o miejscu kobiety w świecie potrzeba będzie nie jednego pokolenia, ani jak w przypadku opisywanych postaci - nie dwóch.

to boleśnie autentyczna historia o przymusie milczenia i niewychylania się, bo ceną może być utrata jedynego źródła dochodu i niezależności. język czerpiący z poezji jednocześnie dobitnie, ale też w sposób nieco zniuansowany opowiada o źle podjętych decyzjach — nie tylko przez nas, ale i za nas. to dosadny i wyrazisty głos kobiet z klasy robotniczej, które chcą żyć, ale w pierwszej kolejności muszą w ogóle przetrwać. tym samym to wyjątkowo zdecydowana i czytelna rzecz o pieniądzach i ich namacalnej roli w życiu każdej kobiety, zostawiająca czytelnika z reorientacją wektora niektórych dyskusji o zmianach społecznych: bowiem żeby mieć czas i siłę o nie walczyć, trzeba mieć zapewnione minimum potrzeb. sięgając po „cuda” polecam uwadze szczególnie ten wątek, bo znam smak herbaty parzonej po kilka razy z jednej torebki i zaręczam, że nie w głowie mi wówczas były demonstracje postępowych poglądów.

„cuda” to debiutancka powieść osadzona w realiach hiszpańskiej rewolucji i przyglądająca się jej społeczeństwu przez pryzmat dwóch kobiet: babki i wnuczki. nieco poszarpana, utrzymana w formie strumienia świadomości narracja skupia się przede wszystkim na ekonomicznym i feministycznym wymiarze egzystencji obu bohaterek. biorąc pod uwagę, że w opisywanej rzeczywistości ta...

Cóż, książka. Poszatkowana, opisująca różne czasy osób z jednej rodziny. Wnuczki Alicji, której ojciec popełnia samobójstwo chcąc uniknąć bankructwa i babci Marii, która nie wychowywała swej córki. Feministki. Wyzwolone. Niezależne. Łaknące wolności. Mocne charakteru skazane na wewnętrzną samotność. A w tle polityka ówczesnej Hiszpanii. Obydwie, choć się nie znają los wywiewa do Madrytu, przez moment się widzą na demonstracji, nie poznają. Ciekawa. Warto.

Cóż, książka. Poszatkowana, opisująca różne czasy osób z jednej rodziny. Wnuczki Alicji, której ojciec popełnia samobójstwo chcąc uniknąć bankructwa i babci Marii, która nie wychowywała swej córki. Feministki. Wyzwolone. Niezależne. Łaknące wolności. Mocne charakteru skazane na wewnętrzną samotność. A w tle polityka ówczesnej Hiszpanii. Obydwie, choć się nie znają los...

„Siedzieć cicho i pozorować normalność, to najlepszy sposób, żeby zapomnieć.“



Opowieść dwóch żyć podróżujących na trasie Kordoba - Madryt. Żyć połączonych ze sobą linią, która początkowo pozostaje niewidzialna. Maria dąży do odzyskania zaimków dzierdzawszych, by coś w końcu było jej. Alicia śni o ojcu, który rozbija się samochodem, a potem wisi na sznurze nad wrakiem. Obie zmagają się z wielkim dyskomfortem psychicznym, otacza je brud świata, wiele emocji wisi w powietrzu. Ich relacje z rodziną oraz przyjaciółmi są skomplikowane, ale nie bardziej niż relacje z samym sobą. Pozorują normalność, by funkcjonować i iść do przodu.

„Cuda“ to zapis życia kobiet w zmieniającym się społeczeństwie Hiszpanii. Stajemy się świadkami upadku komunizmu i dyktatury Francisco Franco oraz wybuchu feminizmu, powolnego zyskiwaniu praw i przywilejów. Na tle politycznym zmienia się wiele, ale dzieje się to na drugim planie. Na pewno więcej wyłapią osoby, które choć namiastkę historii państwa znają, ale i nie posiadający takiej wiedzy łatwo odczytają nastroje społeczne. Elena Medel bowiem niczego nie tłumaczy całkowicie i pozostawia dużo miejsca na uczucia.

Myślę, że na „Cuda“ trafiłam w momencie, gdy nie mogłam oddać powieści serca. Gdybym aktualnie była w spokojniejszym okresie życia, gdybym przysiadła i przeczytała ją bez większych przerw... Wtedy udałoby jej się mnie oczarować. A tak przyznaję, że to dobry zapis emocji oraz relacji, ale nie mogę wyrazić większego entuzjazmu.


przekł. Agata Ostrowska

„Siedzieć cicho i pozorować normalność, to najlepszy sposób, żeby zapomnieć.“



Opowieść dwóch żyć podróżujących na trasie Kordoba - Madryt. Żyć połączonych ze sobą linią, która początkowo pozostaje niewidzialna. Maria dąży do odzyskania zaimków dzierdzawszych, by coś w końcu było jej. Alicia śni o ojcu, który rozbija się samochodem, a potem wisi na sznurze nad wrakiem....

myślę od południa, jak tu ładnie skleić w słowach swoją opinię po przeczytaniu „Cudów” i wciąż chyba nie jestem pewna. Kuba przyszedł dziś z pracki, a ja właściwie już od progu, mu powiedziałam:
- Skończyłam książkę. I pierwszy raz od dawna, nie wiem, co o niej powiedzieć.
- W jakim sensie? - zapytał. No to starałam mu się wytłumaczyć i tak samo zrobię to tutaj.

ta książka na pewno wymagała ode mnie sto procent uwagi. Miałam wrażenie, że (w cudzysłowie oczywiście),nie miała żadnych: przecinków, kropek, myślników, niczego. Akcja leciała, jak najprostsze myśli wylewające się ze środka umysłu, bez chwili zatrzymania. Nie dało się nawet o niej pomyśleć. Ale też chyba właśnie taka była opowieść o życiu Marii i Alicii. Leciała bez zatrzymania. Na pewno nie jest to najprościej napisana książka - nie w kwestii doboru trudnych słów, ale pióra, w którym czuć poezję.

Jest to opowieść o kobietach, o feminizmie. Położona w zwykłej codzienności i trudach bycia kobietą- mamą, córką. w trudach relacji, zrozumienia, próby wyrwania się. o prawach, wolności, walce. wyborach. często trudnych, wymagających poświęceń. i o pieniądzach.
historia dwóch kobiet, które żyją w różnych czasach w Hiszpanii, a jednak tak wiele podobnych rzeczy na nie wpływa. osacza. obie próbują żyć, będąc kobietami bez pieniędzy. i obie mimo to, chcą zabierać głos i wyrwać się z przestrzeni, do których są dopisywane.

podobała mi się ta prostota, nie umiem do końca tego opisać, ale jednocześnie mnie intrygowała, jak i odwrotnie. czy ma to sens?

czuję, że to tego typu książka, że nie znajdzie się czytelnik po środku. Albo się ją pokocha, albo się jej nie zrozumie i nie polubi. jeszcze nie do końca wiem, po której jestem stronie.

zostawiam jej mocne 3/5, choć nie jestem pewna, czy ta ocena się nie zmieni. mam ochotę wrócić do niej za jakiś czas i jeszcze raz ją przeczytać. ciekawa rzecz.

myślę od południa, jak tu ładnie skleić w słowach swoją opinię po przeczytaniu „Cudów” i wciąż chyba nie jestem pewna. Kuba przyszedł dziś z pracki, a ja właściwie już od progu, mu powiedziałam:
- Skończyłam książkę. I pierwszy raz od dawna, nie wiem, co o niej powiedzieć.
- W jakim sensie? - zapytał. No to starałam mu się wytłumaczyć i tak samo zrobię to tutaj.

ta książka...

Gdy głos kobiet staje się słyszalny dzieją się prawdziwe cuda !

Tak stało się za sprawą rewolucji jaka dokonała się od czasu upadku dyktatury po wybuch nastrojów feministycznych w Hiszpanii.
Za pomocą strumienia świadomości wędrujemy przez kilkadziesiąt lat historii tego kraju, a przemawia do nas głos klasy robotniczej, kobiet dotąd niesłyszanych.
Podobało mi się sposób przedstawienia bohaterek i tego, że autorka nie skupiła wszystkich możliwych nieszczęść, a każda z kobiet dostała swój przydział, jak to w życiu bywa.

Historia przedstawiona beż zbędnego romantyzowania, bez gloryfikowania macierzyństwa, z zachowaniem równowagi, czyli tak jak lubię.
Nie porwała mnie natomiast na tyle, by opiewać ją w zachwytach. Choć to porządnie napisana opowieść jak na debiut, a w warstwie językowej czuć wyraźne zamiłowanie do poezji.
Jeśli szukacie książki z akcentem feministycznymi warto po nią sięgnąć.

Gdy głos kobiet staje się słyszalny dzieją się prawdziwe cuda !

Tak stało się za sprawą rewolucji jaka dokonała się od czasu upadku dyktatury po wybuch nastrojów feministycznych w Hiszpanii.
Za pomocą strumienia świadomości wędrujemy przez kilkadziesiąt lat historii tego kraju, a przemawia do nas głos klasy robotniczej, kobiet dotąd niesłyszanych.
Podobało mi się sposób...

Bardzo dobra powieść, która wymaga oddania jej całej uwagi. Elena Medel nawet nie stara się stawiać pauz pomiędzy losami Marii i Alicii, oddzielać życia, które już obrosło siwizną i zmarszczkami od tego, które kwitnie pełnią trzydziestoletniości. Czasem nazwie rozdział miastem, czasem uczuciem lub prostym słowem ale rok opisany na początku łatwo przejdzie w inne, oddalone nawet o lata.

Trudno zdać relację z treści, bo ta opiera się na dwóch, równoległych podróżach trasą Kordoba - Madryt. A w obu miastach dzieje się życie, zmienia historia Hiszpanii i herstoria dwóch bardzo zwykłych, jakże frapujących postaci (nie cierpię słowa 'herstoria' ale tutaj idealnie oddaje odrębność kobiecego spojrzenia). Treść zamknię się więc we dorastaniu i dojrzewaniu. Tożsamość bohaterek oprze się na własności, wolności ekonomicznej, prawie do decydowania o sobie. Na pieniądzach, a może na władzy...

Brzmi poważnie, społecznie i bardzo feministycznie. Ale nie, przede wszystkim jest pięknie tym trudem, brudem i milczeniem, które składają się na finalne decyzje. Przeplecione losy kobiet będą prowadziły do jednej rodziny. Także w boczne ścieżki, czasem krótkie powroty. Zostawione dziecko zemści się obojętnością, bieda ustali skromne miejsca zamieszkania i fizyczną pracę a wszystkie "Cuda" zamienią się z pieniędzy... w co? Władzę? Spełnienie? Wolność?

Kobiety musiały obrać drogi, które poszatkowały ich wzajemne relacje. Trochę jak w życiu albo bardzo jak w życiu. Można było mieć pieniądze i nie wyjechać, znać córkę, potem wnuczki... Można było nie mieć pieniędzy i nie śnić co noc twarzy wiszącego na gałęzi ojca. Plącze się po książce smutek, upór, mocne postanowienie 'nie bycia zranioną'. Plącze się też miłość i pamięć. Obie niechciane.
Bardzo mnie rozmiękczyły "Cuda" - rozsypane w wolność i żal monety, za którymi trzeba było iść w świat.
Polecam.
Ps. Naprawdę warto czytać uważnie. Szkoda, żeby chaos, którego skrajem przemieszcza się Medel, odebrał nam radość z intymnej relacji z dwóch żywotów, które zderzą się ledwie na moment.
Przekład: Agata Ostrowska

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem W.A.B.

Bardzo dobra powieść, która wymaga oddania jej całej uwagi. Elena Medel nawet nie stara się stawiać pauz pomiędzy losami Marii i Alicii, oddzielać życia, które już obrosło siwizną i zmarszczkami od tego, które kwitnie pełnią trzydziestoletniości. Czasem nazwie rozdział miastem, czasem uczuciem lub prostym słowem ale rok opisany na początku łatwo przejdzie w inne, oddalone...

Z ciekawością obserwowałam, jak Medel zacieśnia coraz bardziej z pozoru luźno powiązane ze sobą tematy i wątki. I mimo że portrety kobiecych postaci nie nabierają emocjonalnej intensywności, a samo zakończenie nie przynosi literackiego katharsis, szczerość i autentyzm prozy Medel uwodzi od pierwszej do ostatniej strony. "Cuda" to mocno kobieca powieść, subtelna w swoim feministycznym wydźwięku, utkana ciasno z buntu i rezygnacji, bezsilności i pragnienia autonomii. Książka, która trafnie obrazuje, jak duży wpływ na nas samych i nasze życie mają pieniądze – ich nadmiar lub brak. Jak szlachetne idee weryfikowane są okrutnie przez prozę codzienności – trudy egzystencji, międzyludzkich relacji, macierzyństwa, możliwości i ograniczeń. W szczerym, trzeźwym, realistycznym spojrzeniu Medel kryje się moc "Cudów". Polecam!

Z ciekawością obserwowałam, jak Medel zacieśnia coraz bardziej z pozoru luźno powiązane ze sobą tematy i wątki. I mimo że portrety kobiecych postaci nie nabierają emocjonalnej intensywności, a samo zakończenie nie przynosi literackiego katharsis, szczerość i autentyzm prozy Medel uwodzi od pierwszej do ostatniej strony. "Cuda" to mocno kobieca powieść, subtelna w swoim...

Elena Medel w tej na poły feministycznej powieści napisanej strumieniem świadomości odmalowuje portrety dwóch kobiet, które pragną wyrwać się spod jarzma patriarchalnych oczekiwań, ale bieda często na to nie pozwala. Tłem Hiszpania i zmiany w postrzeganiu niezależności kobiet i ich drogi do wolności na przestrzeni lat. Medel rozprawia nad rolami kształtowanymi przez kulturę,w której zostaliśmy wychowani. Opowiada o istocie tożsamości, poczuciu obcości, odrębności, emancypacji i demonstracjach pogwałconych często praw. Codzienność bohaterek zdeterminowana jest przez nawarstwiające się problemy ekonomiczne i dziedziczenie pokoleniowych traum. Podoba mi się ukazanie dwóch przecinających się narracji i różnic wynikających z pokolenia i uniwersalizm historii.To widok na to,że wielki wpływ na naszą codzienność ma ustrój polityczny. Autorka w debiucie desekralizuje macierzyństwo,co cieszyło.Wypowiada się o obietnicach bez pokrycia, na które łapie się wiele z nas. Zadaje pytania o sieć zależności rodzinnych, które ciążą kamieniem u szyi. Werbalizuje o konsekwencjach arbitralnych wyborów i wpływie pochodzenia i klasy społecznej na dalsze koleje żywota. Rozległe, bolesne i zawoalowane doświadczenia oraz naturalistyczne opisy mogą wielu przytłoczyć. Doceniam miraże Madrytu, wielopłaszczyznową(chociaż) poszatkowaną konstrukcję i odniesienia do nierówności płacowych oraz strajku kobiet w Hiszpanii z 2018 roku. Jeśli poszukujecie gorzkiej rozprawy o tym, na jak wielu polach nadal dyskryminowane są kobiety -sięgnijcie.
Przełożyła Agata Ostrowska

Elena Medel w tej na poły feministycznej powieści napisanej strumieniem świadomości odmalowuje portrety dwóch kobiet, które pragną wyrwać się spod jarzma patriarchalnych oczekiwań, ale bieda często na to nie pozwala. Tłem Hiszpania i zmiany w postrzeganiu niezależności kobiet i ich drogi do wolności na przestrzeni lat. Medel rozprawia nad rolami kształtowanymi przez...

Autorka tego tomu prozy Elena Medel jest poetką i to się czuje. Poza ważną feministyczną tematyką, portretami kobiet na tle historii współczesnej Hiszpanii i wizerunkiem samego Madrytu, równie ważny jest język, oddający ich doświadczenie, lub niemogący tego uczynić. Dla starszej bohaterki Marii ważne jest „ odzyskać zaimki dzierżawcze”. Doświadczenie kobiecego losu, powtarzalne i nie zawsze zależne od samych bohaterek, domaga się własnego języka. Tymczasem Maria i kobiety jej pokolenia „ przychodzą na zebrania tylko jako osoby towarzyszące swoim partnerom i nigdy nie zabierają głosu”. Niezależność Marii dochodzi do głosu w jej myślach, czynach, relacji z partnerem, ale „ słowa oczywiście nie wybrzmiewają. Maria wypowiada je tylko w myślach”. To paradoksalne, że finałowa scena powieści rozgrywa się w Madrycie podczas manifestacji kobiet pod hasłem „USŁYSZMY GŁOS KOBIET”. Emancypacja Marii jako kobiety, jej droga do niezależności, przebiegająca równolegle do odzyskiwania wolności przez Hiszpanię po dyktaturze generała Franco, to ważny motyw tej powieści. Maria zdobywa niezależność intelektualną, „ jest dumna, że może sama kupować sobie książki i eksponować je tak, żeby każdy gość mógł je sobie obejrzeć”. Maria walczy też o niezależność od partnera i, co wielokrotnie jest w powieści Medel podkreślane, o niezależność ekonomiczną. Legendarny esej Virginii Woolf o własnym pokoju, zyskuje w tej prozie nowe znaczenie. Sytuacja ekonomiczna jest determinantą kobiecego/ i nie tylko – postać wuja Marii Chico/ losu. Autorka niczym mantrę powtarza zdania o sytuacji finansowej bohaterek „ to, co zawsze jest najważniejsze : kwestia pieniędzy”, „ gdybyśmy miały pieniądze, nasze życie byłoby prostsze”.
Losy kobiet z rodziny Marii to dziedziczenie nienawiści, traumy, obcość. Najmłodsze pokolenie, Alicia woli ”obserwować rzeczywistość, ale się w nią nie zanurzać”. Emancypacja Alicii przebiega na zupełnie innych polach. Jest pierwszą w rodzinie, której losu nie determinuje macierzyństwo.
Świetna książka, wpisująca się doskonale we współczesną narrację o roli, miejscu kobiet, ich tożsamości, walce, prawach.

Autorka tego tomu prozy Elena Medel jest poetką i to się czuje. Poza ważną feministyczną tematyką, portretami kobiet na tle historii współczesnej Hiszpanii i wizerunkiem samego Madrytu, równie ważny jest język, oddający ich doświadczenie, lub niemogący tego uczynić. Dla starszej bohaterki Marii ważne jest „ odzyskać zaimki dzierżawcze”. Doświadczenie kobiecego losu,...