Nie przeczytałam, nie dałam rady, nie oceniam. Brutalne opisy na samym początku kazały sprawdzić opis książki i doszłam do wniosku, że nie mam ochoty na tego typu książkę.

Nie przeczytałam, nie dałam rady, nie oceniam. Brutalne opisy na samym początku kazały sprawdzić opis książki i doszłam do wniosku, że nie mam ochoty na tego typu książkę.

Ten horror to nie zabawa. Jack Ketchum znowu przekracza granice. "Jedyne dziecko" jest historią wielkiego zła... i jeszcze większej bezradności.

Ketchum pisał horrory ekstremalne. Są jak przeżuwanie surowego steku z którego tryska osocze. Ohyda, przełyk się zaciska, ale... jest w tym perwersyjna przyjemność i bierzemy kolejny kęs. Co ważne, to horrory bez duchów i kosmitów. W "Jedynym dziecku" makabra rozgrywa się w domowym zaciszu w rodzinnym gronie. Ketchum zainspirował się prawdziwą historią. Kogo więc oskarżać o to przegięcie?

Arthur Danse jest potworem. S*ksualne tortury żony to dla niego za mało. Jego kolejną ofiarą pada 8-letni syn. Inny autor zawoalowałby brutalność myśląc o sprzedaży, ale nie Ketchum. "Jedyne dziecko" to sceny brutalnego s*ksu, wyniki badań proktologicznych, opisy wydzielin i defekacji. Najboleśniejszą torturą jest jednak patrzenie na matkę walczącą o dziecko, przegrywającą kolejne batalie z partnerem i wymiarem sprawiedliwości. Do czego się posunie, by uratować syna?

"Jedyne dziecko" to zło z zupełnie innej perspektywy. Gdy inni pisarze pokazują nam szambo z bezpiecznego tarasu widokowego, Ketchum wciska nam głowę pod powierzchnię i trzyma bez oddechu. Czujemy zapach i smak obrzydlistwa. Złem przesiąkają skóra, ubrania, włosy. Odłożenie książki na półkę to nie koniec.

Jest ekstremalnie, ale to nie szokowanie dla samego szoku. Ketchum to nie rzeźnik, lecz chirurg. Zdania są krótkie i precyzyjne jak cięcia skalpelem. Bez dygresji i metafor. Szybka operacja receptorów bólowych. Bez znieczulenia. Po tym zabiegu będą blizny - Ketchum zostawia je celowo.

Ketchumowi nie zależy abyś doczytał powieść do końca. Nie ma litości. Przeraża i odpycha. A jednak zaglądamy za kolejne drzwi, za którymi wiadomo, że znajdziemy tylko zło i ohydztwo. Ketchum nie pozwala oderwać wzroku od potworności... a może tylko udajemy, że nie chcemy patrzeć?

Ten horror to nie zabawa. Jack Ketchum znowu przekracza granice. "Jedyne dziecko" jest historią wielkiego zła... i jeszcze większej bezradności.

Ketchum pisał horrory ekstremalne. Są jak przeżuwanie surowego steku z którego tryska osocze. Ohyda, przełyk się zaciska, ale... jest w tym perwersyjna przyjemność i bierzemy kolejny kęs. Co ważne, to horrory bez duchów i...

Oceniam na 1, gdyż nie miałem okazji przeczytać książki.
Zamówiłem ten tytuł u wydawcy, który od 3 tygodni nie jest w stanie zrealizować zamówienia. Nie ma z nim żadnego kontaktu, ani przez mejla ani przez media społecznościowe.
Lektura opinii na temat wydawnictwa Papierowy Księżyc uświadamia, że nie jestem jedyny.
Wydawnictwo nie wysyła zamówionych książek, nie płaci autorom/redakcji/korekcie.

Oceniam na 1, gdyż nie miałem okazji przeczytać książki.
Zamówiłem ten tytuł u wydawcy, który od 3 tygodni nie jest w stanie zrealizować zamówienia. Nie ma z nim żadnego kontaktu, ani przez mejla ani przez media społecznościowe.
Lektura opinii na temat wydawnictwa Papierowy Księżyc uświadamia, że nie jestem jedyny.
Wydawnictwo nie wysyła zamówionych książek, nie płaci...

Jeśli takie książki (historie) można w ogóle oceniać to dla mnie dycha!
Nic więcej nie napisze i potrzebuje czasu na kolejną.

Jeśli takie książki (historie) można w ogóle oceniać to dla mnie dycha!
Nic więcej nie napisze i potrzebuje czasu na kolejną.

Wstrząsającą, trudna a miejscami wręcz ciężka w odbiorze. Na pewno nie jest to "lektura na jeden wieczór". Wymaga czasu aby poradzić sobie emocjami jakie narastają w czytelniku. Temat bardzo trudny i często ignorowany lub wyciszany w dzisiejszym społeczeństwie.

Wstrząsającą, trudna a miejscami wręcz ciężka w odbiorze. Na pewno nie jest to "lektura na jeden wieczór". Wymaga czasu aby poradzić sobie emocjami jakie narastają w czytelniku. Temat bardzo trudny i często ignorowany lub wyciszany w dzisiejszym społeczeństwie.

Po świetnie opowiedzianej przykrej Dziewczynie z sąsiedztwa, tutaj jest mocno na siłę i nieprzekonująco.

Po świetnie opowiedzianej przykrej Dziewczynie z sąsiedztwa, tutaj jest mocno na siłę i nieprzekonująco.

Moje drugie spotkanie z autorem i bardziej mi się ta książka podobała od zabawy w chowanego jeszcze z innymi powieściach ketchuma napewo się zapoznam :)

Moje drugie spotkanie z autorem i bardziej mi się ta książka podobała od zabawy w chowanego jeszcze z innymi powieściach ketchuma napewo się zapoznam :)

Porażająca, przerażająca, poruszająca i wstrząsająca. Wszystkie te emocje wzbudziła we mnie ta właśnie książka. Po około 40 stronach, po przeczytaniu pewnego tylko jednego zdania miałam ochotę odłożyć te książkę i więcej do niej nie wracać. To jedno zdanie, to krótkie podsumowanie tego co mąż może zrobić żonie spowodowało we mnie odruch wymiotny. Bałam się dalszej części książki. Jednak nie żałuję, że zostałam w niej do końca. Książka opowiada historię rodzinną. Mama, tata i syn. Na pozór szczęśliwa rodzina, ale tata skrywa dwie twarze, a mama robi wszystko by tylko najwieksza krzywda spadła na nią, a nie na jej jedyne dziecko. Jednak wypaczony umysł i potrzeba krzywdzenia innych sprawiają, se uwaga ojca kieruje się na ich małego Synka. Molestowanie seksualne, poniżanie, przemoc fizyczna i psychiczna. To wszystko powoduje, że młody chłopiec ma problemy z mową, w wieku 6 lat nosi pieluchy, moczy sie w łóżku itd. A matka musi stoczyć nierowną walkę nie tylko z przemocowym ex mężem, ale i z wymiarem sprawiedliwości. Jej walka to ciągły lęk o siebie i dziecko. To ciągły wyścig z czasem. Ale przede wszystkim bitwa o to by niezależnie od tego do czego bedzie sie musiała posunąć jej jedno i jedyne dziecko będzie już bezpieczne do końca życia. Czy jej sie to uda i jaka czeka ja i syna przyszłość? Tego musicie dowiedzieć się sami. Książkę pochłonęłam na raz. Nie byłam w stanie się od niej oderwać. Zakończenie mnie nie zaskoczyło, ale dobiło. Sam sposób napisania książki jest bardzo dobry. Przedstawienie jakoby rzeczywistych procesów sądowych, zadawanych pytań przez adwokatów powodował, że byłam wzburzona i zastanawialam sie jak ja bym odpowiedziała czy zachowała się w podobnej sytuacji. Przemoc wobec dzieci jest dla mnie tematem, który ogromnie we mnie trafia. Książka rozdarła mnie na pół i sponiewierała. Na pewno zostanie ze mną na zawsze. Tym bardziej, że z tego co się możemy dowiedzieć sam pomysł na fabułę i niektóre wydarzenia są zainspirowane prawdziwa historią. Do czego jesteś w stanie się posunąć by ratować swoje jedyne dziecko?

Polecam
Moja ocenia 10/10
IG: dozaczytania

Porażająca, przerażająca, poruszająca i wstrząsająca. Wszystkie te emocje wzbudziła we mnie ta właśnie książka. Po około 40 stronach, po przeczytaniu pewnego tylko jednego zdania miałam ochotę odłożyć te książkę i więcej do niej nie wracać. To jedno zdanie, to krótkie podsumowanie tego co mąż może zrobić żonie spowodowało we mnie odruch wymiotny. Bałam się dalszej części...

Niesamowicie obrzydliwa książka…co sprawia, ze jest bardzo dobra o ile można tak powiedzieć, zważając na treść.

Niesamowicie obrzydliwa książka…co sprawia, ze jest bardzo dobra o ile można tak powiedzieć, zważając na treść.

Świat to straszne miejsce a prawo nie zawsze jest sprawiedliwe. Matka, która walczy z byłym mężem i systemem prawnym o dobro swojego syna. Książka przykuwa uwagę i trzyma w napięciu od pierwszego do ostatniego słowa. I ma piękne i mądre przesłanie - żeby słuchać opowieści i mieć oczy szeroko otwarte.

Świat to straszne miejsce a prawo nie zawsze jest sprawiedliwe. Matka, która walczy z byłym mężem i systemem prawnym o dobro swojego syna. Książka przykuwa uwagę i trzyma w napięciu od pierwszego do ostatniego słowa. I ma piękne i mądre przesłanie - żeby słuchać opowieści i mieć oczy szeroko otwarte.