Książka jest pięknie wydana, okładka przyciąga wzrok. Historia znana z Eneidy Wergiliusza tym razem przedstawiona z kobiecego punktu widzenia. Początek bardzo mnie wciągnął, ale im dalej w las, tym bardziej męczące było słownictwo w książce, imiona, nazwy krain i ludów bardzo się zlewały i myliły. Tym bardziej kiedy w jednym zdaniu osoba ma jedno imię, w drugim jest ono w nieoczywisty sposób odmienione.
Sądziłam że ta opowieść będzie napisana w bardziej współczesny sposób, może bardziej uzupełniona w stosunku do oryginału i trochę się zawiodłam.

Książka jest pięknie wydana, okładka przyciąga wzrok. Historia znana z Eneidy Wergiliusza tym razem przedstawiona z kobiecego punktu widzenia. Początek bardzo mnie wciągnął, ale im dalej w las, tym bardziej męczące było słownictwo w książce, imiona, nazwy krain i ludów bardzo się zlewały i myliły. Tym bardziej kiedy w jednym zdaniu osoba ma jedno imię, w drugim jest ono w...

Przyznam, że książka skusiła mnie piękną okładką, ale jej treść niestety już mnie nie zachwyciła...
Bardzo mi się tu nie podobało to, że bohaterowie zostali przedstawieni w sposób bardzo prostolinijny. Autorka od początku wyraźnie zaznacza, jak czytelnik ma postrzegać dane postaci, nie pozostawiając pola na wyrobienie własnej opinii.
Dało się też odczuć, jakby na siłę przepychane tu były wątki feministyczne, autorka tak się w tym zagalopowała, że aż w znacznym stopniu odbiegła od oryginału Wergiliusza.
Ponadto w niektórych momentach piękny, doniosły język typowy dla opowieści mitologicznych przeplatany jest tu ze współczesnymi zwrotami, co mnie osobiście bardzo raziło w oczy.
Mimo, że książka jest dosyć krótka, to momentami tak się na niej wynudziłam, że jej skończenie zajęło mi aż kilka dni. To jak dotąd najsłabsza książka około-mitologiczna, jaką miałam okazję przeczytać.

Przyznam, że książka skusiła mnie piękną okładką, ale jej treść niestety już mnie nie zachwyciła...
Bardzo mi się tu nie podobało to, że bohaterowie zostali przedstawieni w sposób bardzo prostolinijny. Autorka od początku wyraźnie zaznacza, jak czytelnik ma postrzegać dane postaci, nie pozostawiając pola na wyrobienie własnej opinii.
Dało się też odczuć, jakby na siłę...

DNF.
Nie ocenię.
Sam początek już nudny aż do bólu.

DNF.
Nie ocenię.
Sam początek już nudny aż do bólu.

6,5

6,5

Lubicie czytać książki z motywami mitologicznymi? Albo nawet w całości oparte na starożytnych podaniach? Ja bardzo lubię, starożytność to zawsze była moja ulubiona epoka. Dlatego też sięgnęłam po „Eneidę” autorstwa Marilù Oliva . Przedstawia ona historię Eneasza i jego podróży w trochę inny sposób, skupia się bowiem na kobiecym spojrzeniu na tego bohatera.

Książka ta wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Dlatego też, pierwszy raz chyba, łatwiej będzie mi wypunktować plusy i minusy, niż się rozpisywać.
Plusy:
- Książka przedstawia dzieje Eneasza w bardziej przystępny sposób. Opisana jest wprawdzie stylizowanym językiem, ale nie aż tak jak oryginał. Dzięki temu łatwiej przyswoić nam tę historię. Bądźmy szczerzy, oryginalna „Eneida” jest napisana bardzo trudnym językiem.
- Skłania do głębszego zapoznania się z dziejami Trojanina, bóstwami rzymskimi i wydarzeniami z tamtego okresu. Książki historyczne takie jak te, sprawiają, że szukam i sprawdzam informacje na tematy poruszane w nich. Zwłaszcza, że lata szkolne mam już dawno za sobą. Lubię wiedzieć o czym czytam.
- Oryginalna perspektywa. Powieść skupia się na Dydonie, a nie na herosie. Pokazuje wydarzenia z perspektywy kobiet. Dzięki temu, możemy poznać tę historię z innej strony. Podobały mi się zwłaszcza ironiczne komentarze Dydony na temat koloryzowania opowieści Eneasza i podkreślania przez niego swojego wyjątkowego udziału w nich.
- Książka jest przepięknie wydana. Okładka przykuwa oko, cieszą też zdobienia w środku i cudna mapa.
- Dla tych, co pogubią się w mnogości postaci, na końcu książki przygotowany jest słowniczek postaci, co bardzo ułatwia czytanie.
- Książkę, czyta się szybko i przyjemnie.

Minusy:
- Historia przedstawiona jest z perspektywy kobiet, ale brakuje mi w niej jakiejś szerszej psychologii postaci. Miałam wrażenie, że jest to streszczenie poematu, brakowało mi głębszego opisania uczuć i przemyśleń Dydony. Kompletnie nie czułam jej strachu, niepewności, czy radości.
- Fortel z zamianą ról bohaterów był dla mnie bardzo naiwny, a wytłumaczenie go załodze wręcz głupie. Wiem, że w Eneidzie wszystko opiera się na wierze w bóstwa i autorka pewnie chciała się trzymać konwencji, ale tutaj miałam wrażenie, że zrobiono z ludzi idiotów, którzy ślepo wszystko połknęli.
- Brakowało mi jakiegoś zaskoczenia, czy niepewności co do zakończenia. Wiem, że musiało być zgodne z oryginałem, ale tu wszystko sprowadzało się do Fatum i przepowiedni, nie było większego pola do manewru. Można to było jakoś ciekawie rozwiązać
- Co się też wiąże z poprzednim punktem, zakończenie było nagłe i jakby naprędce napisane. Tak jakby trzeba było na szybko zakończyć historię.

Jak widać plusy i minusy się równoważą, więc decyzję o przeczytaniu zostawiam Wam. Jeśli lubicie mitologię, to powinno się Wam spodobać :)

Lubicie czytać książki z motywami mitologicznymi? Albo nawet w całości oparte na starożytnych podaniach? Ja bardzo lubię, starożytność to zawsze była moja ulubiona epoka. Dlatego też sięgnęłam po „Eneidę” autorstwa Marilù Oliva . Przedstawia ona historię Eneasza i jego podróży w trochę inny sposób, skupia się bowiem na kobiecym spojrzeniu na tego bohatera.

Książka ta...

recenzja opublikowana na bookstagramie: book.stopper
❝Cierpienie to osobliwa kraina, zasnuwa ją mgła w różnych odcieniach❞
———
,,Eneida” to książka, która zachęciła mnie do siebie przede wszystkim motywem mitologii, który uwielbiam napotykać w literaturze. Historia autorstwa Olivii Marilu, opowiadająca mit na nowo, z innej perspektywy, wydawała się być wspaniałą okazją do zagłębienia się w mitologię rzymską, jednak niestety nie odczułam wobec tej książki tak silnej sympatii, jakiej się spodziewałam.

Rozpoczęcie akcji jest nieco chaotyczne- zalewa czytelnika ogromem informacji na temat mitologicznych bohaterów, jednak bez podstawowej znajomości opowieści Wergiliusza czytelnik może odczuwać mimo wszystko spore trudności z zaangażowaniem się w historię. Fabuła nie należy do bardzo dynamicznych, dlatego momentami ciężko było mi przebrnąć przez jej niektóre zastojowe fragmenty.

Elementem, który natomiast naprawdę zachwycił mnie w ,,Eneidzie” jest kreacja kobiecych postaci. W książce Olivii Marilu to im poświęcona została narracja całej historii. Sposób ukazania przede wszystkim Dydony przez autorkę sprawił, że naprawdę zaintrygowała mnie jej postać. Główna bohaterkę cechuje waleczność, wytrwałość i silna wola. To kobieta, która wcale nie jest pozbawiona własnych lęków i obaw, a mimo to pozostaje zdeterminowana, gotowa do działania, troszcząc się przy tym o swój lud. Nieraz byłam zachwycona błyskotliwymi przemyśleniami bohaterki, które skłoniły i mnie do własnych refleksji.

Na mój odbiór współcześnie poprowadzonego mitu miał również wpływ specyficzny język zastosowany przez autorkę. Zdarzały się chwile, gdzie odnosiłam wrażenie, że tracił on swoją rolę, jako kluczowy element, który powinien odnosić się do zarówno do miejsca akcji, jak i tworzyć stosowną atmosferę czasów starożytnych. Momentami archaiczny styl autorki zawierał kolokwializmy, które były nie do końca adekwatne do osobowości i stylu bycia bohaterów- myślę, że Dydona, Junona czy Wenus nie posługiwałyby się pewnymi konkretnymi określeniami, które wpasowują się w nieco bardziej współczesny język.

Na końcu opowieści znajduje się wykaz postaci historycznych, a także krótka notatka od autorki- oba te elementy wydają się naprawdę potrzebne i bardzo dobrze uzupełniają treść książki, szczególnie dla tych czytelników, którzy nie znają oryginalnej wersji mitu, co uważam za świetny i przemyślany zabieg ze strony autorki.

Zamysł autorki współczesnej ,,Eneidy” uważam za ciekawy i naprawdę przykuł on moją uwagę. Mimo, że ten tytuł nie porwał mnie tak bardzo, jak tego oczekiwałam to z pewnością zapamiętam go jako ważną lekturę o niezłomnej sile kobiet- gdy przyjdzie mi myśleć o potężnych, imponujących bohaterkach jedną z nich na pewno będzie właśnie Dydona z ,,Eneidy” Olivii Marilu.

recenzja opublikowana na bookstagramie: book.stopper
❝Cierpienie to osobliwa kraina, zasnuwa ją mgła w różnych odcieniach❞
———
,,Eneida” to książka, która zachęciła mnie do siebie przede wszystkim motywem mitologii, który uwielbiam napotykać w literaturze. Historia autorstwa Olivii Marilu, opowiadająca mit na nowo, z innej perspektywy, wydawała się być wspaniałą okazją do...

Pięknie napisana oraz przetłumaczona. Wciąga w momencie czytania, ale po odłożeniu nie miałam parcia na powrót do historii.

Pięknie napisana oraz przetłumaczona. Wciąga w momencie czytania, ale po odłożeniu nie miałam parcia na powrót do historii.

Dydona podstępem zdobyła ziemie na afrykańskim wybrzeżu. Uratowała tym samym swój lud – Fenicjan, i założyła Kartaginę (kiedyś stanie się imperium). Teraz jednak kobieta musi walczyć, by wśród świata patriarchatu udowodnić, że ona ma głos i siłę, by rządzić ludem. Odpędzając się nieco od wrogiego władcy, który chce ją pojąć za żonę, Dydona przyjmuje na swój dwór Eneasza wraz ze swoją świtą. Eneasz jest bohaterem trojańskim, któremu udało się zbiec z płonącego miasta, gdy Grecy dotarli do wnętrza twierdzy. Teraz oczarowuje Dydonę swoją opowieścią, jednak kobieta nie jest aż tak podatna na piękne słowa mężczyzny i z powątpiewaniem wsłuchuje się w przyrzeczenie, że Eneasz ma założyć Rzym. Jesteśmy jednak w starożytnym świecie, więc do głosu dochodzą bogowie, którzy nie zawsze działają na korzyść swoich podopiecznych…

Chociaż nie znam „Eneidy” Wergiliusza, powieść Marilu Olivy zrobiła na mnie wrażenie. Historia opowiedziana głosem kobiety, która według legendy dla miłości do Eneasza zabiła się. Tym razem opowieść toczy się nieco inaczej, a my mamy możliwość spojrzenia na całość z innej perspektywy. Mityczna Dydona pokazuje jaką siłą dysponuje płeć piękna, że w niczym nie ustępuje mężczyznom. Oczywiście knowania bogów i „przypadkowe” zdarzenia idealnie odzwierciedlają klimat mitów i podań z okresów starożytnych. „Eneida. Najpiękniejsza w dziejach historia o miłości, zdradzie i rozpaczy” wciągnie Was w inny świat, w którym zauważycie do czego są zdolne kobiety 😉

Dydona podstępem zdobyła ziemie na afrykańskim wybrzeżu. Uratowała tym samym swój lud – Fenicjan, i założyła Kartaginę (kiedyś stanie się imperium). Teraz jednak kobieta musi walczyć, by wśród świata patriarchatu udowodnić, że ona ma głos i siłę, by rządzić ludem. Odpędzając się nieco od wrogiego władcy, który chce ją pojąć za żonę, Dydona przyjmuje na swój dwór Eneasza...

Mitologia grecka i rzymska? Uwielbiam!!!! A przy tej książce się świetnie bawiłam <3

Mitologia grecka i rzymska? Uwielbiam!!!! A przy tej książce się świetnie bawiłam <3

Moda na opowiadanie na nowo znanych już dobrze historii interesuje mnie szczególnie w połączeniu z mitami. Nie mogłam więc odmówić sobie okazji do poznania alternatywnej historii Dydony, siostry Pigmaliona i królowej bez króla na ziemiach Kartaginy.

„Eneida” Wergiliusza pieczętuje życie Dydony na pogrzebowym stosie, ale Marilu Oliva daje swojej bohaterce jeszcze jedną szansę. Jej życie gmatwa bowiem igrająca z miłością Wenus i chroniąca swą podopieczną Junona. Boginie rywalizują ze sobą, a miłość Dydony i uciekającego z płonącej Troi Eneasza zdaje się ciężarem, który kochankowie starają się zrzucić ze swoich barków. Finał tej miłosnej historii jest zaskakujący zarówno dla czytelnika, jak i samej bogini.

Nie ukrywam, że dość ciężko było mi na początku odnaleźć się w podzielonej między Dydonę, Junonę i Wenus narracji. Nie ułatwiał tego język balansujący między archaiczną stylizacją, a mową współczesną. Bardzo podobał mi się za to połączony ze znanym mitem wybieg fabularny dający przebiegłej i inteligentnej Dydonie nowe życie i przedstawiony w bardzo obrazowy rodzącej się matczynej miłości.

Na półce z odkurzoną mitologią znalazłam więc pozycję dobrą, chociaż nie zachwycającą. Między nużącymi opowieściami Eneasza zabrakło mi miejsca na samą Dydonę i dopiero druga połowa książki (odbiegająca od mitu) pozwoliła mi czerpać przyjemność z lektury „Eneidy”. Otwartym zdaje się pytanie czy postać Eneasza była tak jednoznacznie zła czy może taką rolę wybrała mu Marilu Oliva.

Moda na opowiadanie na nowo znanych już dobrze historii interesuje mnie szczególnie w połączeniu z mitami. Nie mogłam więc odmówić sobie okazji do poznania alternatywnej historii Dydony, siostry Pigmaliona i królowej bez króla na ziemiach Kartaginy.

„Eneida” Wergiliusza pieczętuje życie Dydony na pogrzebowym stosie, ale Marilu Oliva daje swojej bohaterce jeszcze jedną...