Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dzieci starych bogów” to seria, która zadziwia mnie od samego początku. Już od pierwszych stron czuć tajemnicę, mrok, brutalność i śmierć. Jak więc wypadł trzeci, ostatni tom cyklu?

Aine i Bertram muszą zmierzyć się ze swoim losem, czy tego chcą, czy nie. Czy całym ich życiem kieruje przeznaczenie, czy jednak mają jakieś inne wyjście? Na dodatek na ziemiach Kerhalory zaczyna dominować Karmazynowe Bractwo, które pod przywództwem Jarlego dąży do uwolnienia Fenrira. Czy ta historia może się dobrze zakończyć?

Ta trylogia to jedno z nielicznych dark fantasy jakie przeczytałam. Trup ściele się gęsto, krew tryska hektolitrami, po kątach walają się części ciała. Do tego to poczucie przytłoczenia, mroku i nieznanego. Bóstwa się tu pojawiające nie mają w sobie nic z miłosierdzia, a ludzie tym bardziej. Na dodatek książka ta pokazuje, że najgorszym potworem jest właśnie człowiek. W tej historii nie ma krystalicznych postaci, tutaj wszystko jest szare, często z przewagą czerni. To historia o ludziach doświadczonych, przeczołganych, a wręcz złamanych przez życie. Oni nie walczą o lepszy świat, ale o to, by choć przez chwilę móc żyć normalnie. Losy niektórych bohaterów złamały mi serce. Naprawdę chciałam wierzyć, że dla każdego znajdzie się tu dobre zakończenie, jednak ta książka to nie bajka. Autorka świetnie pokazała przemianę bohaterów, ich dojrzewanie od dzieci po dorosłe, świadome osoby. Pokazała jaki wpływa na nich miała strata bliskich i doświadczenia życiowe.

Pisarka ma fajny styl pisania, bardzo plastyczny. Jej opisy nieraz sprawiły, że miałam gęsią skórkę. Doskonale potrafi też tworzyć klimat, tajemniczość i mrok wręcz biły z każdej strony. Akcja w książce niby nie płynie za szybko, ale jednocześnie ma się wrażenie, że dużo się dzieje.

„Krew Wilka” to znakomite zakończenie serii. Jest to książka, która na długo zostaje w pamięci. Autorka doskonale zakończyła wszystkie wątki, pokazała, że życie to nie bajka, i nie dla każdego jest happy end. Jest to książka, która niejednokrotnie może złamać serce, a już na pewno być przyczyną przyspieszonego pulsu. Nie jest to jednak pozycja dla każdego z racji na ilość brutalnych scen.

„Dzieci starych bogów” to seria, która zadziwia mnie od samego początku. Już od pierwszych stron czuć tajemnicę, mrok, brutalność i śmierć. Jak więc wypadł trzeci, ostatni tom cyklu?

Aine i Bertram muszą zmierzyć się ze swoim losem, czy tego chcą, czy nie. Czy całym ich życiem kieruje prz...

Rozwiń Zwiń

Drugi tom cyklu „Vortex” rozpoczyna się kilka tygodni po wydarzeniach z poprzedniej części. Nasi bohaterowie muszą się zmagać z konsekwencjami swoich wcześniejszych decyzji, na horyzoncie pojawiają się kolejne problemy. W tej części nie brakuje przygód, podróży w czasie, tajemnic i plot twistów. A ten na końcu… ło matko i córko...

Seria „Vortex” wyrasta na jedną z lepszych jakie przeczytałam w tym roku. Na prawdę świetnie się ją czyta. Akcja jest świetnie wyważona, nie pędzi zbytnio do przodu, ale nie można się też nudzić. Daje to możliwości na lepsze pokazanie świata oraz bohaterów i relacji między nimi. Cieszę się, że autorka dokładniej opisała specyfikę poszczególnych rodzajów mutantów. W poprzednim tomie było to zrobione dość powierzchownie. Plusem tej książki jest też oddanie części pola innym bohaterom. Ciągle główną bohaterką jest Elaine i Bale, ale do akcji wkraczają też ich przyjaciele – Luka, Fagus, Susie i kilku innych. Te postacie można polubić i im kibicować, nie są nam obojętne. Głównym motywem w tej części jest podróż w czasie. Jest to dość ryzykowny krok, ponieważ często prowadzi w efekcie do wielu niekonsekwencji, głupotek i nieścisłości. Tu też jest on momentami trochę naciągany, ale nie zaburza to całości logiki historii, nie robi z nas idiotów. Jest to książka młodzieżowa, więc nie dało się uniknąć rozterek miłosnych. Jednak relacja między Elain i Balem została fajnie pokazana. Nie jest naiwna, nie ma też jakiś nagłych wybuchów namiętności, ich związek jest partnerski, mogą na sobie polegać. Ten watek został naprawdę świetnie poprowadzony.

Książkę czyta jest szybko. Historia jest wciągająca, a jej zakończenie wręcz powala. Ta część jest jeszcze bardziej przesiąknięta emocjami, przygodami i akcją niż pierwsza. Już nie mogę się doczekać kolejnego tomu.

Drugi tom cyklu „Vortex” rozpoczyna się kilka tygodni po wydarzeniach z poprzedniej części. Nasi bohaterowie muszą się zmagać z konsekwencjami swoich wcześniejszych decyzji, na horyzoncie pojawiają się kolejne problemy. W tej części nie brakuje przygód, podróży w czasie, tajemnic i plot tw...

Rozwiń Zwiń

Często spotykacie się z tzw.” klątwą drugiego tomu”? Przyznam, że mi się już parę razy zdarzyło i należy to do średnio miłych doświadczeń. Jeśli też tego nie lubicie, to polecam Wam serię od Pawła Zbroszczyka.

Mowa tu o „Darze anomalii”. Nie dawno premierę miał drugi tom tego cyklu i co to była za przygoda! Już pierwsza część była dobra, zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę, że był to debiut. Jednak druga część jest równie dobra, a nawet ciut lepsza. Widać, że autor rozwija swój warsztat. Na uznanie zasługuje również to, że pisarz poświęcił sporo czasu i uwagi na dopracowanie świata i książki. Świadczy o tym mapa świata i fajne wydanie książki.

Świat, w którym żyje nasz bohater, jest mroczny, brutalny, przepełniony okrucieństwem i intrygami, ale również magią i tajemniczymi istotami. Podróż Brema pełna jest niebezpiecznych przygód, spotkań z rozmaitymi bestiami i równie morderczymi ludźmi. Jednak bohater rozwija swoje umiejętności, dojrzewa i zmienia się. Z przebiegłego i wyrachowanego łotrzyka staje się bohaterem zdolnym do poświęceń. Na uwagę zasługują też inne postacie, takie jak Pieprz, Leba czy Zadra. Każda z nich jest inna, ma swoją przeszłość i problemy, inaczej przeżywa bieżące wydarzenia i ma swoje wątpliwości i lęki. Relacja między nimi, to jak się rozwija i zmienia w trakcie historii to majstersztyk. Bardzo podoba mi się to, że autor umożliwił nam, „wejście” do głowy bohaterów,poznajemy ich przemyślenia i rozterki. Dzięki temu stają się pełnowymiarowi.

Autor stopniowo sprzedaje nam informacje, zarówno te dotyczące świata i jego funkcjonowania, jak i systemu magii, który jest dość wyjątkowy. Musze przyznać, że buduje to atmosferę i zachęca, a wręcz zmusza, do dalszego czytania.

„Dar Anomalii” to powieść o wielu wątkach, z kilkoma bohaterami, z których perspektywy śledzimy wydarzenia. A te dzieją się w sporej części świata przedstawionego. Akcja jest dynamiczna, nasi bohaterowie nie mają chwili wytchnienia, a my umieramy ze strachu o nich. Zmusza czytelnika do zaangażowania i skupienia.

Polecam Wam gorąco tę serię. Ja już nie mogę się doczekać trzeciego tomu.

Często spotykacie się z tzw.” klątwą drugiego tomu”? Przyznam, że mi się już parę razy zdarzyło i należy to do średnio miłych doświadczeń. Jeśli też tego nie lubicie, to polecam Wam serię od Pawła Zbroszczyka.

Mowa tu o „Darze anomalii”. Nie dawno premierę miał drugi tom tego cyklu i co ...

Rozwiń Zwiń

Udało mi się ostatnio przeczytać świetną książkę.

„Vortex. Dzień, w którym rozpadł się świat”, bo o tej pozycji mowa, to pierwszy tom trylogii. Historia dzieje się w przyszłości, kiedy to na świecie obok ludzi żyją także mutanci, których powstanie związane jest z pojawieniem się pravortexu. Obecnie część ludzi posiadła umiejętność poruszania się podobnymi vortexami i wykorzystuje je do tropienia i zamykania w strefach bezpieczeństwa mutantów. Główna bohaterka, Elaine, szkoli się właśnie na takiego łowcę, ale to co stanie się w dniu jej egzaminu zmieni wszystko…

Książkę tę czyta się rewelacyjnie. Od samego początku jesteśmy wrzuceni w środek akcji. Nie ma tu zbytecznych opisów, jest za to sporo się dzieje. Jednocześnie jednak mamy wystarczająco dużo informacji, by zorientować się w świecie i w tym co wydarzyło się w przeszłości. Bardzo podoba mi się pomysł z vortexami i mutacją, jest to coś innego niż to, co zwykle spotykałam w książkach fantastycznych. Może troszeczkę bym rozbudowała kreację świata, chętnie bliżej zapoznałabym się z tą zmutowaną Ziemią, strefami bezpieczeństwa i poszczególnymi rodzajami splitów. Może uda mi się to w kolejnym tomie. Uwielbiam za to główną postać męską, mam nadzieję, że w następnych częściach jeszcze lepiej poznamy Baliana. Jak na razie zakochałam się w tym buntowniku i dezerterze, kocham takie tajemnicze i trochę mroczne postacie. Plus również za bohaterkę, jest inteligentna i wie co chce, równocześnie jednak potrafi przyznać się do błędu i postąpić zgodnie z sumieniem.

Autorka ma niezwykle lekki styl pisania. Książkę czyta się szybko. Podobno to debiut, więc już nie mogę się doczekać kolejnych historii od pisarki, skoro pierwsza stoi na takim poziomie.

Jeśli lubicie książki sci-fi z domieszką fantastyki, silnych bohaterów, tajemnice i podróże w czasie to ta książka jest właśnie dla Was. Ja się świetnie przy niej bawiłam i od razu sięgam po kolejny tom.

Udało mi się ostatnio przeczytać świetną książkę.

„Vortex. Dzień, w którym rozpadł się świat”, bo o tej pozycji mowa, to pierwszy tom trylogii. Historia dzieje się w przyszłości, kiedy to na świecie obok ludzi żyją także mutanci, których powstanie związane jest z pojawieniem się pravorte...

Rozwiń Zwiń

Hej
Lubicie poznawać światy przepełnione magią i niezwykłymi istotami? Jeśli tak, to cykl „Żelazny Dwór” jest właśnie dla Was.

Do świata Nigdynigdy wkraczamy w dniu 16 urodzin Megan. Dokładnie 10 lat wcześniej w tajemniczych okolicznościach zaginął jej ojciec, a teraz jakieś tajemnicze istoty podmieniły jej przyrodniego brata. Jedyną osobą, która choć trochę orientuje się w sytuacji, jest jej najlepszy przyjaciel Rob. Jednak i on okazuje się nie do końca tym, za kogo go uważała. Megan wyrusza na ratunek bratu do tajemniczej krainy. Co ją tam czeka?

Połączcie ze sobą „Sen nocy letniej”, „Alicję w Krainie Czarów”, „Piotrusia Pana” i jeszcze parę baśni, posypcie to niezwykłą mieszanką różnych magicznych istot, doprawcie kilkoma tajemnicami, a na koniec upieczcie na lekkim ogniu ciągłej akcji, to dostaniecie właśnie cykl „Żelazny Dwór”. Z tymi książkami nie można się nudzić. Tutaj ciągle coś się dzieje. Język w jakim napisana jest książka jest bardzo płynny, następne strony właściwie czytają się same. Nie ma tu zbyt rozbudowanych opisów, czy przemyśleń, jednocześnie jednak nie można stwierdzić, że jest ich za mało. Jest to doskonale wyważone. Świat przedstawiony jest naprawdę ciekawy. Autorka doskonale połączyła ze sobą wspomniane wyżej elementy innych historii. Rewelacyjnie się bawiłam, wyławiając postacie z innych znanych dzieł.

Muszą też wspomnieć o tym, że nowe wydanie jest cudne. Twarda oprawa, piękna okładka i barwione brzegi. Te książki mogą stanowić ozdobę każdej biblioteczki.

Nie byłabym sobą, gdyby nie wspomniała o jakiś minusach… Dla mnie takim malutkim minusikiem ( bardzo małym i nie dla każdego to będzie wada) jest target wiekowy, do którego skierowana jest seria. Jest to ewidentnie młodzieżówka. Począwszy od wieku bohaterki, poprzez jej problemy w szkole, sposób myślenia, czy pojawiający się wątek miłosny. Jest to też dość prosta lektura. Jednocześnie jednak, jak wspomniałam wyżej, czyta się ją szybko i przyjemnie. Jeśli więc jesteście w tym przedziale wiekowym ( no cóż… ja już jestem troszkę starsza…) albo po prostu lubicie takie książki, to to będzie historia właśnie dla Was. Ja osobiście gorąco Wam polecam tę serię, świetnie się przy niej bawiłam.

Hej
Lubicie poznawać światy przepełnione magią i niezwykłymi istotami? Jeśli tak, to cykl „Żelazny Dwór” jest właśnie dla Was.

Do świata Nigdynigdy wkraczamy w dniu 16 urodzin Megan. Dokładnie 10 lat wcześniej w tajemniczych okolicznościach zaginął jej ojciec, a teraz jakieś tajemnicze i...

Rozwiń Zwiń

„Nieświat” to kolejna książka, która wzbudziła u mnie mieszane uczucia. Dlaczego?

Wyobraźcie sobie, że Ziemię w przyszłości atakuje dziwny pasożyt. Pożera on wszystko co napotka, zamieniając to w zgniłą, szarą papkę, powodując śmierć wielu ludzi. Ci co przeżyli przenoszą się do wirtualnej rzeczywistości. Część ludzkości zamieszkuje Marsa, który zaczyna odżywać, umożliwiając tam przeżycie. Jednak oni zamieniają się w fanatycznych wyznawców wspomnianego wyżej pasożyta. Na dodatek stacja kosmiczna, będąca punktem pośrednim między Marsem a Ziemią zostaje objęta kwarantanną, a naukowcy w bazie na Księżycu też zrywają kontakt z planetą i zostają uznani za szaleńców.

Opis brzmi dość przygnębiająco i katastroficznie. I po części taka ta historia była, jednak nie do końca. Wydarzenia widzimy oczami 14 – letniego Lwa Oleńko, pojawiają się też rozdziały z punktu widzenia jego nastoletnich koleżanek – Suri, znajdującej się na stacji kosmicznej oraz Abigail, mieszkanki Marsa. Niech Was nie zmylą jednak ci młodzi bohaterowie, moim zdaniem nie jest to książka dla dzieci. Nawet mnie jako dorosłej osobie trudno było przyswoić pewne rzeczy. Przez pierwszą połowę książki czułam się zagubiona, nie wiedziałam o co chodzi z tym pasożytem ( Zgnilcem), jak zbudowany jest ten wirtualny świat itp. Natomiast w drugiej części jesteśmy przytłoczeni informacjami w dużej części o charakterze naukowym. Wprawdzie w końcu pewne tajemnice zostają rozwiązane, ale często zostają podane w bardzo skomplikowany sposób i musiałam pewne fragmenty czytać po 3 razy, by zrozumieć o co chodzi.

Nie powiem, tematyka książki mi się podobała. Poruszała ważne problemy, takie jak niszczenie środowiska, moralność człowieka, a nawet przybliża nam sposób myślenia osób w spectrum autyzmu. Pokazywała, jak ludzie sami prowadzą swój świat do zagłady. Ciekawa też byłam jak zakończy się ta historia. Jednak brakowało mi w niej polotu, wyjaśnienia naukowe odbierały płynność akcji i powodowały zanik tego katastroficznego klimatu. Z jednej strony fajnie było poznać te informacje, z drugiej było tego trochę za dużo.

Sami oceńcie, czy warto przeczytać tą książkę.

Współpraca reklamowa z @s

„Nieświat” to kolejna książka, która wzbudziła u mnie mieszane uczucia. Dlaczego?

Wyobraźcie sobie, że Ziemię w przyszłości atakuje dziwny pasożyt. Pożera on wszystko co napotka, zamieniając to w zgniłą, szarą papkę, powodując śmierć wielu ludzi. Ci co przeżyli przenoszą się do wirtualne...

Rozwiń Zwiń

Za mną kolejna książka Agaty Konefał, „Krucjata” i co to była za przygoda!

Główną bohaterką historii jest Sharleen, gromowładna, która zostaje niesprawiedliwie oskarżona o czyny, których nie popełniła. Skazana zostaje na roczną krucjatę, a właściwie misję niemożliwą do wypełnienia. Wraz z przyjaciółmi wyrusza na polowanie, ale jej głównym celem jest odkrycie autora spisku. Wkrótce odkrywa też tajemniczą przepowiednię, a to dopiero początek problemów…

Autorka zgrabnie kieruje akcją. Mamy momenty, gdy ciągle coś się dzieje, gdy nasi bohaterowie nie mają chwili wytchnienia, ale jest też czas na przerwę, kiedy to możemy bliżej poznać postacie. Jeśli lubicie wątki romantyczne, ale takie nie dominujące historii, do tego slow burn, to jest to książka w sam raz dla Was. Ja przyznam, że uwielbiam taki rodzaj relacji romantycznej, jest taka prawdziwa, można w nią uwierzyć. Bardzo też podobał mi się zabieg z rozdziałami z perspektywy różnych bohaterów. Dzięki temu mamy okazję lepiej ich poznać, dostajemy też szerszy pogląd na historię. Choć muszę przyznać, że momentami można się pogubić w tych perspektywach, ale jest to do ogarnięcia.

Widać, że autorka przyłożyła się do kreacji świata i bohaterów. Świat jest bardzo rozbudowany, pełen różnorodnych ras i potworów. Postacie są zróżnicowane, każda charakteryzuje się innymi cechami. Jeśli dodamy do tego spiski, intrygi, tajemnice, to gwarantuję, że nie można się nudzić. No i nie zapominajmy o scenach walk, a jest ich tu sporo. Pokazują one, że autorka zna się na rzeczy, świetnie się je czyta, są bardzo plastyczne.

Muszę też pochwalić wydanie tej książki. Okładka jest cudna, totalnie wpisuje się w mój gust. Na pierwszych stronach mamy dość szczegółowe 2 mapki, bardzo przydatne przy podróżach bohaterów. A na koniec spis postaci i opisy potworów występujących w powieści. Uwielbiam takie dodatki w książkach, widać wtedy, że autor dopracował swoje dzieło i chce, by dla czytelnika wszystko było przejrzyste. Ułatwia to też bardzo zaznajomienie się historią.

Za mną kolejna książka Agaty Konefał, „Krucjata” i co to była za przygoda!

Główną bohaterką historii jest Sharleen, gromowładna, która zostaje niesprawiedliwie oskarżona o czyny, których nie popełniła. Skazana zostaje na roczną krucjatę, a właściwie misję niemożliwą do wypełnienia. Wraz z...

Rozwiń Zwiń

Często zdarza się Wam czytać książki i na koniec stwierdzić, że trochę zmarnowano jej potencjał?
Ostatnio albo mam jakiś kryzys czytelniczy, albo trafiam na nieodpowiednie książki, ale ciężko mnie tak całkowicie zadowolić. Podobnie było z „Dziewczyną, która skoczyła do morza”.

Opowiada ona historię Miny, która ofiarowała się Bogu Morza, w zamian za ukochaną swojego brata. Trafia do Królestwa Duchów, gdzie próbuje przebudzić wspomnianego boga, wierzy bowiem, że dzięki temu świat żywych przestaną nawiedzać niszczycielskie burze. Jednak nic nie idzie po jej myśli.

Zacznę może od plusów. Książka napisana jest przyjemnym językiem, czyta się ją więc szybko. A biorąc pod uwagę, że ma 300 str., to można ją przeczytać w 2 dni. Autorka miała też świetny pomysł na tę historię. Odwołania do kultury wschodu, baśniowy klimat, bohaterka, która zrobi wszystko dla swojej rodziny, zaklęty bóg i tajemniczy sprzymierzeniec, a na dodatek tajemnica i wiele niebezpieczeństw. Wszystkie te elementy zapowiadają naprawdę dobrą książkę, ale niestety mnie czegoś tu zabrakło. Akcji było dużo i szybko zmieniały się okoliczności, ale momentami miałam wrażenie, że wszystko to działo się za szybko. Brakło mi też jakiejś pogłębionej psychologii postaci. O Minie jeszcze trochę wiemy, ale pozostałe postacie to już tylko tło. A to spowodowało, że kompletnie nie czułam chemii między bohaterami, że już nie wspomnę o rodzącej się między nimi więzi. Jakoś dla mnie to wszystko było za płytkie. Może gdyby książka była trochę dłuższa, szczegółowiej opisano by świat i postacie, byłoby lepiej. Miałam też wrażenie, że nasza bohaterka zapomniała o zadawaniu pytań, tylko wszystko przyjmowała jak leci. Gdybym to ja znalazła się w tajemniczej krainie, to zasypałabym wszystkich szczegółowymi pytaniami, a tu Mina milczy. Tak jakby na siłę wprowadzano aurę tajemniczości, bo inaczej nie byłoby intrygi.

Ogólnie rzecz biorąc nie jest to zła książka, ale mogła być dużo lepsza. Dla kogoś, kto chce krótkiej i przyjemnej historii, tak na 2 wieczory, ta książka jest w sam raz. Jednak, gdy ktoś jest już starym wyjadaczem i ma za sobą wiele historii oraz ma spore wymagania, to przy tej powieści może się trochę sfrustrować.

Często zdarza się Wam czytać książki i na koniec stwierdzić, że trochę zmarnowano jej potencjał?
Ostatnio albo mam jakiś kryzys czytelniczy, albo trafiam na nieodpowiednie książki, ale ciężko mnie tak całkowicie zadowolić. Podobnie było z „Dziewczyną, która skoczyła do morza”.

Opowiada ...

Rozwiń Zwiń