Sudan – największe afrykańskie państwo, położone w północno-wschodniej Afryce. To właśnie tam wybrał się Konrad Piskała- dziennikarz i fotograf, by przeżyć swą reporterską przygodę. „Chcę przejechać cały kraj. Podróż przez Sudan zacznie się w spokojnej arabskiej Wadi Halfie na granicy z Egiptem, a zakończy w Nimule, na pograniczu z Ugandą. To nie tylko kilometry, lecz również wędrówka z islamu do chrześcijaństwa, z pustyni do lasu deszczowego, z bieli do czerni”. Jak obiecał, tak zrobił, a przy okazji zaprosił również nas- czytelników do dotrzymywania mu towarzystwa.
Reporter pojawił się w Sudanie w historycznym momencie. Jest bowiem rok 2005, kiedy to w Nairobi podpisano porozumienie pokojowe, kończące konflikt między Północą a Południem. Ta trwająca ponad 50 lat wojna pochłonęła ponad dwa miliony ludzkich istnień, a ponad 4,5 miliona ludności sudańskiej została zmuszona do opuszczenia swoich domostw. Podpisanie porozumienia jednak wcale nie oznaczało końca konfliktu. „To nie jest na razie pełny pokój- pisze dziennikarz- ledwie przerwa, takie wstrzymanie oddechu, bo nikt nie wie, co się wkrótce wydarzy”.
Książkę Piskały trudno jednoznacznie zaszufladkować. Owszem, są tu elementy reportażu, ale forma jest mocno sylwiczna. „Sudan. Czas bezdechu” to kartki z podróży, notatki, refleksje, próby zrozumienia i analizy mentalności afrykańskiej. Piskała nie po raz pierwszy odwiedził Afrykę, ale Sudan go zaskakuje na każdym kroku. Reporter prowadzi nas przez największe miasta, zagląda do barów, odwiedza tubylców, wsiada z nimi do łódki, słucha ich opowieści, przygląda się ich życiu. Zagląda również do organizacji humanitarnych, spotyka się z siostrami zakonnymi, żołnierzami. Z tych wszystkich rozmów i obserwacji kształtuje nam się obraz tego największego afrykańskiego państwa. I wcale nie jest to obraz romantyczny, a wręcz przeciwnie. To kraj, w którym przyszłość nie istnieje, Sudańczycy żyją z dnia na dzień, bo na każdym kroku są narażeni na śmierć albo katastrofę. To państwo jest niczym matrioszka, kulturowy tygiel. Ta wielowarstwowość odbija się w każdej dziedzinie życia, poczynając od polityki i religii na sposobie budowania wsi kończąc. Panuje tu ogromna nędza, głód do tego dochodzą jeszcze wewnętrzne podziały między plemionami.
Piskała w swoich krótkich obrazkach potrafi oddać klimat Sudanu. Do tego w książce pojawiają się fotografie z podróży, ale i bez nich czytelnik bez problemu jest w stanie sobie wyobrazić opisywane miejsca. Reporter bowiem operuje sensualnym i plastycznym językiem, przybliża czytelnikowi nie tylko przygnębiające krajobrazy sudańskich miast, ale wprowadza nas również w świat zapachów oraz palącego afrykańskiego słońca. Dziennikarz nie zagłębia się w statystyki, tło polityczne jedynie lekko zarysowuje, przede wszystkim jego uwagę zajmują ludzie oraz przestrzeń, co sprawia, że książkę czyta się raczej jak dobrą powieść. Autor nie stawia się w pozycji mentora i znawcy Czarnego Lądu, staje z czytelnikiem ramię w ramię i odkrywa przed nim swoje wątpliwości, zdziwienia. To szczerze napisana historia, ale obraz Sudanu, jaki się z niej wyłania przeraża. Piskała opisuje kontrasty i podziały, dając do zrozumienia, że przeskoczenie kulturowej przepaści, jaka dzieli Europę i Afrykę będzie trudne.

Sudan – największe afrykańskie państwo, położone w północno-wschodniej Afryce. To właśnie tam wybrał się Konrad Piskała- dziennikarz i fotograf, by przeżyć swą reporterską przygodę. „Chcę przejechać cały kraj. Podróż przez Sudan zacznie się w spokojnej arabskiej Wadi Halfie na granicy z Egiptem, a zakończy w Nimule, na pograniczu z Ugandą. To nie tylko kilometry, lecz...