Książka niczym ocean porywa nas w swoją toń za sprawą wciągającego początku i ciekawego pomysłu na opowieść. Wraz z przypływem poznajemy współczesne poturbowane przez życie bohaterki. Wraz z odpływem odsłaniają się mroczne sekrety z ich przeszłości. Właściwie w każdym rozdziale kapie na nas coś nieprzyjemnego z ich życia. I książka porusza wiele trudnych tematów tj. molestowanie, nałogi, przemoc domowa, a to tylko kilka z nich. Historia opowiadana jest bez pośpiechu naprzemiennie z perspektywy dwóch bohaterek. Okraszona jest włoską i hiszpańską kuchnią, surfowaniem, syrenią magią oraz balladami miłosnymi. A miłość w niej jest opisana pięknie, niemalże poetycko, niczym zachód słońca na plaży. I to nie tylko miłość damsko męska, ale również do samego siebie, rodzeństwa, zwierząt czy pasji.

Książka niczym ocean porywa nas w swoją toń za sprawą wciągającego początku i ciekawego pomysłu na opowieść. Wraz z przypływem poznajemy współczesne poturbowane przez życie bohaterki. Wraz z odpływem odsłaniają się mroczne sekrety z ich przeszłości. Właściwie w każdym rozdziale kapie na nas coś nieprzyjemnego z ich życia. I książka porusza wiele trudnych tematów tj....

Mnie rozczarowała. Przegadana, brak akcji.

Dwie siostry: starsza lubiąca zabawę (a może tylko zabiegająca o uwagę w ten sposób) i młodsza rozsądna introwertyczka oraz chłopak, który przyczynił się do upadku jednej i ocalenia drugiej.

Hołd dla dzieciństwa, które ma istotny wpływ na naszą dorosłość i nasze wybory.

Mnie rozczarowała. Przegadana, brak akcji.

Dwie siostry: starsza lubiąca zabawę (a może tylko zabiegająca o uwagę w ten sposób) i młodsza rozsądna introwertyczka oraz chłopak, który przyczynił się do upadku jednej i ocalenia drugiej.

Hołd dla dzieciństwa, które ma istotny wpływ na naszą dorosłość i nasze wybory.

Powieść przypadła mi do gustu, zaciekawiła od samego początku. Możliwe, ze gdyby nie wymiana typu "polecam za polecam" nie sięgnęłabym po nią :) Tu nie dzieje się wiele, nie ma fascynujących zwrotów akcji, a jednak zaciekawia. Tu wiele dzieje się w duszach bohaterów.

Powieść przypadła mi do gustu, zaciekawiła od samego początku. Możliwe, ze gdyby nie wymiana typu "polecam za polecam" nie sięgnęłabym po nią :) Tu nie dzieje się wiele, nie ma fascynujących zwrotów akcji, a jednak zaciekawia. Tu wiele dzieje się w duszach bohaterów.

Wciągająca powieść z rodzinnymi tajemnicami i złożonymi bohaterami, których nie da się jednoznacznie ocenić. Serdecznie polecam.

Wciągająca powieść z rodzinnymi tajemnicami i złożonymi bohaterami, których nie da się jednoznacznie ocenić. Serdecznie polecam.

Teraz jeszcze bardziej kocha, syreny niż przeć przeczytaniem tej książki

Opis książki
Josie Bianci zginęła przed laty podczas ataku terrorystycznego na pociąg. Odeszła na zawsze. Tak uważała jej siostra, Kit, lekarka z izby przyjęć w Santa Cruz. Wystarczy jednak kilka rozdzierających serce sekund, by świat Kit się zawalił. Relacja na żywo z pożaru klubu w Auckland uchwyciła obraz kobiety wśród dymu i gruzu. Jej podobieństwo do Josie jest niewiarygodne. Nie ma wątpliwości: to ona. Wraz z tym nadchodzi powódź emocji – żalu, straty i gniewu – które Kit w końcu ma szansę uspokoić, jeśli odnajdzie siostrę. Po przyjeździe do Nowej Zelandii Kit rozpoczyna swoją podróż do wspomnień z przeszłości, do dni spędzonych na plaży z Josie. Do zaginionego nastolatka, który stał się częścią ich rodziny. I do traumy, która prześladowała Kit i Josie przez całe ich życie.
Emocjonalna opowieść jednej z najbardziej utytułowanych autorek literatury kobiecej o relacji między dwiema siostrami i trudnościach w stawianiu czoła prawdzie. „Today”

Moja opinia:
Teraz jeszcze bardziej kocham syreny niż przed przeczytaniem tej książki. I mimo że moja przyjaciółka ( to ona zachęciła mnie do przeczytania ) uważa że ten tytuł nie ma sensu ja jestem w nim zakochana. Tak samo jak w całej książce ale po koleji:
Najpierw kilka słów o okładce, dedykacji itp. Okładka, wklejka, dedykacja, a tym bardziej podziękowania są piękne. Przestudiowałam tą książkę wzdłuż i w szerz. Jest wspaniała. Jedynym minusem okładki jest to że się bardzo ,,pałuje”.
Postacie są bardzo zróżnicowane. Mamy cztery najważniejsze postacie i na nich się skupię. Kit jest mocno przeciętna. Jeśli się nie mylę ma ona czterdzieści trzy lata a zachowuje się na siedemnaście. Dość dziwne jest to że ona jedzie do Nowej Zelandii znaleść siostrę której wcale nie chce widzieć. Wchodzi ona w związek z kimś z kim nie chce być. Pracuje jako lekarka co kocha ale chce zmienić pracę. No błagam! Zdecyduj się dziewczyno bo nie wytrzymam. Wspomniałam o związku Kit no i w chodzi nam postać Javiera. On również bardzo mnie denerwował. Czytając o nim miałam takie wrażenie że myśli on o sobie jako o takim wspaniałym. ,,Ja jestem przystojny, seksowny, bogaty, utalentowany i mogę mieć każdą”. Nie powiedział tak ale właśnie tak się zachowywał. Bardzo nie lubię takiego zachowania ani w książkach ani w ludziach. Kolejną postacią jest Josie. Jest ona postacią okropną. Jako czytelnicy my jej nie lubimy no bo jest narkomanką i alkoholiczką ale z drugiej strony rozumiemy dlaczego robi takie a nie inne rzeczy. No i dochodzimy do postaci Mari. Mojej ulubionej. Była wspaniała. Czytając rozdziały z jej perspektywy zakochiwałam się w nich. Uwielbiam ją i calom jej rodzinę
Szybko o fabule. Wątek główny jest bardzo interesujący i oryginalny. Z chęcią przeczytałabym jeszcze jedną książkę w podobnej tematyce. Historii Szafirowego Domu jest zjawiskowa. Była tak ciekawym dodatkiem, i tak się w niego angażowałam że szok. Gdyby autorka napisała całą książkę o Veronice byłabym bardzo wdzięczna. Kocham retrospekcje które co chwilę się pojawiają. Kawałek po kawałku poznajemy historię dziewczyn, tak samo jak ich życie powoli się rozpadało. Za to mam wątek którego nie umiem przegryźć. Kit i Javier. Ich związek jest jakąś paranoją. Mam wrażenie że od początku jest robiony po to żeby coś się w książce działo więcej, a sami bohaterowie do końca podchodzą do niego jako ,,ulotny, wakacyjny romans”. Może ten wątek mi się nie podobał przez to że nie polubiłam bohaterów, ale bardzo mi przeszkadzał
Podsumowując mimo kilku niedociągnięć bardzo podobała mi się ta książka i bardzo ją polecam (ale tylko na mocną psychikę)

Moja ocena:
8,5/10

,,-Tak. Racja, przepraszam. Jestem doktor Bianci.
Jej oczy świecą
- Doktor Bianci (…) Czy pan jest panem Bianci?-

Teraz jeszcze bardziej kocha, syreny niż przeć przeczytaniem tej książki

Opis książki
Josie Bianci zginęła przed laty podczas ataku terrorystycznego na pociąg. Odeszła na zawsze. Tak uważała jej siostra, Kit, lekarka z izby przyjęć w Santa Cruz. Wystarczy jednak kilka rozdzierających serce sekund, by świat Kit się zawalił. Relacja na żywo z pożaru klubu w Auckland...

Dzień dobry, moje kochane Moliki 🤎

Piękna ta jesień, rozpieszcza mnie dziś słońcem i zapachem spadających z drzew liści 🍂 a okładka książki przywodzi na myśl ciepłe, jesienne spacery.

„Siostrzana miłość jest najbardziej abstrakcyjna ze wszystkich" (Ugo Betti).
Po przeczytaniu książki „Kiedy wierzyliśmy w syreny" skłaniam się do potwierdzenia zacytowanych słów. Siostrzana miłość jest relacją jedyną w swoim rodzaju, funkcjonującą w oparciu o głęboką, emocjonalną więź, lojalność, zrozumienie i wzajemną troskę. Ta historia jest naładowana tak trudnymi emocjami, że aż fizycznie czuję brzemię tych mistycznie tkanych kłamstw, intryg i kolejnych dewiacji, które nie powinny mieć miejsca (gwałt, molestowanie seksualne, pedofilia, alkoholizm, narkomania, brak odpowiedzialności rodzicielskiej, budowanie relacji na kłamstwie) - za dużo tych negatywnych kwestii, jak na jedną powieść...

Tytuł: „Kiedy wierzyliśmy w syreny"
Autorka: Barbara O'Neal
Wydawnictwo: @wydawnictwomuza
Moja ocena: 6/10

Kit, młoda lekarka po latach życia w perfidnej nieprawdzie, zupełnie przez przypadek wpada na trop, który może odmienić jej dorosłe życie. W telewizji dostrzega bowiem sylwetkę (twarz) siostry - Josie, którą uważa za zmarłą (miała zginąć podczas ataku terrorystycznego w pociągu). Kobieta porzuca swoje dotychczasowe życie i za namową mamy wyrusza w podróż do Nowej Zelandii, aby odszukać zaginioną siostrę. Jak ta przygoda wpłynie na jej doczesność?
Czytelnik chłonie koleje losu dwóch kobiet, które opowiadają swoją prawdę sprzed kilkudziesięciu lat, próbując uporać się z demonami przeszłości. Ta spowiedź nie należy do łatwych przeżyć. Dzięki takiemu zabiegowi czytelnik otrzymuje retrospekcję połączoną z aktualnymi wydarzeniami. Brzmi obiecująco. Jest to opowieść mająca ogromy potencjał, który niestety nie został w pełni wykorzystany. Gdzieś po drodze ulotnił się bardzo dobry pomysł na fabułę. Zamiast efektu „wow", wkrada się znużenie, balast wyostrzonych trudnych emocji i rozciągające się opisy. Szkoda. Spodobały mi się natomiast kreacje bohaterek, które okazały się wyraziste na tle przedstawianych wydarzeń. Bawił mnie też język, np. „bujne usta jak śliwki" albo „bogaty głos" 🙈

Dzień dobry, moje kochane Moliki 🤎

Piękna ta jesień, rozpieszcza mnie dziś słońcem i zapachem spadających z drzew liści 🍂 a okładka książki przywodzi na myśl ciepłe, jesienne spacery.

„Siostrzana miłość jest najbardziej abstrakcyjna ze wszystkich" (Ugo Betti).
Po przeczytaniu książki „Kiedy wierzyliśmy w syreny" skłaniam się do potwierdzenia zacytowanych słów. Siostrzana...

Josie ginie w wypadku we Francji, zostawiając swoją matkę i młodsza siostrę Kit. Po kilku latach Kit, widzi w wiadomościach twarz swojej zmarłej siostry. Od tego momentu rozpoczyna podróż w poszukiwaniu Jose. Tylko w ten sposób jest wstanie ukoić swoje emocje pełne żalu, straty oraz gniewu.

Historię widzimy z perspektywy obu sióstr. Jest w tej książce wiele niesamowitych zbiegów okoliczności. Kit bardzo szybko odnajduje Jose/Mari w Auckland. Książka przeplatana jest wspomnieniami i teraźniejszością. Znajdujemy tutaj kilka ważnych wątków jakim jest uzależnienie, molestowanie, brak miłości tej najważniejszej bo rodzicielskiej, a także mamy tu chłopca, który pojawia się nagle i staje się bardzo ważny dla sióstr. Znajdziemy tutaj również wątek miłosny.

Historia o siostrzanej miłości, stracie i o walce. Potrafi sprawić, że w pewnym momencie się uśmiechasz, a zaraz ocierasz łzy.

Josie ginie w wypadku we Francji, zostawiając swoją matkę i młodsza siostrę Kit. Po kilku latach Kit, widzi w wiadomościach twarz swojej zmarłej siostry. Od tego momentu rozpoczyna podróż w poszukiwaniu Jose. Tylko w ten sposób jest wstanie ukoić swoje emocje pełne żalu, straty oraz gniewu.

Historię widzimy z perspektywy obu sióstr. Jest w tej książce wiele niesamowitych...

Powieść z ogromnym, niestety zmarnowanym potencjałem. Cała historia zapowiadała się niesamowicie. Kit po latach zauważa w telewizji swoją siostrę, która jest uważana za zmarła od kilkunastu lat. No hit! Spodziewamy się bomby.
Niestety dostajemy historię, która próbujemy złożyć w całość, ale retrospekcje, które są najciekawszym elementem powieści, są krótkie, chaotyczne, potraktowane bardzo powierzchownie. Na pierwszy plan nagle wysuwa się jakaś relacja romantyczna bohaterki, plan odbudowy domu wątki zupełnie bezsensowne.
Daje 6, bo urzekła mnie historia Dylana i małych sióstr i aż jestem sfrustrowana tym jak źle to zostało poprowadzone.

Powieść z ogromnym, niestety zmarnowanym potencjałem. Cała historia zapowiadała się niesamowicie. Kit po latach zauważa w telewizji swoją siostrę, która jest uważana za zmarła od kilkunastu lat. No hit! Spodziewamy się bomby.
Niestety dostajemy historię, która próbujemy złożyć w całość, ale retrospekcje, które są najciekawszym elementem powieści, są krótkie, chaotyczne,...

Ogromne rozczarowanie;
Książka monotonna, każda strona dłuży się niesamowicie wywołując wrażenie niepotrzebnego "lania wody" i rozciągania historii.
Nie ma żadnego elementu zaskoczenia, historia nie wciąga, każda kolejna strona i każdy kolejny rozdział niesie ze sobą coraz większe rozczarowanie i powoduje chęć natychmiastowego odłożenia pozycji.
Bohaterowie są po prostu sztampowi, stereotypowi... Wydaje się, że autorka każdej postaci koniecznie chciała nadać nutkę idealizmu, przez co każdy bohater, jego charakter, zachowanie są wręcz nierealne, sztuczne. Nie kupuje tych postaci, autorka stworzyła ludzi po prostu istniejących tylko w ludzkich wyobrażeniach. Każdy bohater po prostu irytuje.
Ostatnie 200 stron to tylko "przerzucenie", by poznać resztę historii.
Wyszła zwykła nudna obyczajówka do przeczytania w mocno deszczowy dzień i braku innych pozycji na półkach.

Ogromne rozczarowanie;
Książka monotonna, każda strona dłuży się niesamowicie wywołując wrażenie niepotrzebnego "lania wody" i rozciągania historii.
Nie ma żadnego elementu zaskoczenia, historia nie wciąga, każda kolejna strona i każdy kolejny rozdział niesie ze sobą coraz większe rozczarowanie i powoduje chęć natychmiastowego odłożenia pozycji.
Bohaterowie są po prostu...

Jest to dobrze napisana książka. Poznajemy w niej historię sióstr Bianci. Josie ginie w wypadku we Francji, zostawiając matkę i swoją młodszą siostrę Kit. Po latach, Kit w wiadomościach z Auckland dostrzega na ekranie telewizora twarz swojej zmarłej siostry. I tak zaczyna się jej podróż. Zostawia wszystko i wyjeżdża do Nowej Zelandii, by odnaleźć siostrę. W książce poznajemy te same zdarzenia z dwóch perspektyw. Jedną opowiada nam Josie/Mari, a drugą Kit. Jest tu wiele niesamowitych zbiegów okoliczności. Jak się okazuje w Auckland bardzo łatwo i szybko udaje się Kit odnaleźć siostrę. Przy okazji nasza bohaterka (Kit) burzy mur jaki wokół siebie zbudowała. Nie rozumiem postępowania Josie. Jak długo można żyć w kłamstwie i nie odezwać się do rodziny. Jest to dla mnie niepojęte. Dobrze napisana. Polecam.

Jest to dobrze napisana książka. Poznajemy w niej historię sióstr Bianci. Josie ginie w wypadku we Francji, zostawiając matkę i swoją młodszą siostrę Kit. Po latach, Kit w wiadomościach z Auckland dostrzega na ekranie telewizora twarz swojej zmarłej siostry. I tak zaczyna się jej podróż. Zostawia wszystko i wyjeżdża do Nowej Zelandii, by odnaleźć siostrę. W książce...