„Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć”. Tak o dziełach wyrażał się Alfred Hitchcock i zasadę tę starał się systematycznie wprowadzać w każdym swoim obrazie. Podobne realia proponuje nam Marquez. Zaczyna się od tąpnięcia, śmierci głównego bohatera. Później, z każdym kolejnym rozdziałem poznajemy całe otoczenie wydarzenia, osoby w to zamieszane, motywy które nimi kierowały. I choć z punktu widzenia współczesnego Polaka poszczególne zachowania mogą wydawać się dziwne czy nielogiczne, wcale nie oznacza to, że przedstawiony świat jest nierealny. Co szczególnie istotne autor ani nie ocenia, ani nie piętnuje. Czytelnik sam musi obrać drogę, odpowiedzieć na fundamentalne pytania. Czy bierne przyglądanie się zbrodni jest gorsze od jej popełnienia? Czy dwa słowa wypowiedziane przez kobietę fatalną mogą zniweczyć życie człowieka? Kto ponosi winę?
Tak jak za „Sto lat samotności” do Marqueza podchodziłem z dystansem, tak za „Kronikę…” należy mu się najwyższe uznanie.

„Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć”. Tak o dziełach wyrażał się Alfred Hitchcock i zasadę tę starał się systematycznie wprowadzać w każdym swoim obrazie. Podobne realia proponuje nam Marquez. Zaczyna się od tąpnięcia, śmierci głównego bohatera. Później, z każdym kolejnym rozdziałem poznajemy całe otoczenie wydarzenia,...