„Rozstania” to chaotyczny miszmasz fragmentów prozy Dygata, listów jego autorstwa i tych do niego pisanych, przeplatany rodzinnymi historiami oraz przemyśleniami i gorzkimi komentarzami jego córki, Magdy. Stworzyła ona bardzo subiektywny, przepełniony ogromną miłością i równie wielkimi pretensjami obraz ojca i swojego dzieciństwa. Choć rozrachunek z przeszłością prowadzi dojrzała kobieta, to ja cały czas miałam przed oczyma tę dziewczynkę z kucykami, którą można zobaczyć na jednym ze zdjęć zamieszczonych w książce.

Relacje, jakie łączą nas z rodzicami, są szalenie skomplikowane. W każdym układzie znajdzie się coś, o co dziecko może mieć rzeczywisty bądź urojony żal. Magda Dygat jest córką aktorki i pisarza. Dynamika emocji w takim zestawieniu była ogromna. Ciężkie już na wstępie dla dziecka związki rodzinne pokomplikowało jeszcze bardziej pojawienie się w ich świecie Kaliny Jędrusik. Rozwód, nowe związki rodziców i w tym wszystkim dziewczynka, której świat się zawalił. Na kim bym ja skoncentrowała cały swój gniew i strach w takiej sytuacji? Oczywiście, że na tej francy, do której ojciec odszedł. Rykoszetem i matce by się oberwało, że nie zrobiła nic, by go zatrzymać. Więc nie dziwią mnie uczucia pani Magdy w stosunku do macochy.

Trudno o wygłaszanie prawd obiektywnych, gdy samemu jest się uwikłanym w daną sytuację, zwłaszcza gdy emocje są doprowadzone do wrzenia. Myślę jednak, że każdy ma prawo do własnej prawdy. Dygatówna przez lata tłumiła w sobie wiele uczuć. One kiedyś musiały się z niej wylać. I w efekcie powstały „Rozstania”, które dla mnie są właśnie krzykiem tamtej zagubionej dziewczynki. Może jej odczucia są niesprawiedliwe, przejaskrawione, złośliwe…Może niekoniecznie trzeba było to wszystko publikować. Ale jest w tej książce coś, co dotyka we mnie chyba macierzyńskich uczuć, bo myślę, że to dziecko, które przemówiło przez panią Magdę powinno zostać wysłuchane. Że to mu się należy, by dorosła kobieta mogła przestać oglądać się za siebie. Inna sprawa, że w dobie rodzin patchworkowych dobrze poczytać o tym, jak to wyglądało kiedyś.

Zaskoczyło mnie w listach pisanych przez Dygata niezwykłe ciepło, z jakim traktował swoją rodzinę i przyjaciół. Wszystko, co pisze do bliskich ma ładunek emocjonalny. Szkoda, że tak wszystkim tym ludziom życie się pokomplikowało. Nie mnie jednak to oceniać. Książka Magdy Dygat pokazuje także sposób funkcjonowania twórców w powojennych realiach Polski. „Rozstania”, mimo, że kontrowersyjne, bardzo dobrze mi się czytało. Jest to lektura, która wymyka się sformułowaniom podoba/nie podoba. Mnie na pewno zapadnie w pamięć.

„Rozstania” to chaotyczny miszmasz fragmentów prozy Dygata, listów jego autorstwa i tych do niego pisanych, przeplatany rodzinnymi historiami oraz przemyśleniami i gorzkimi komentarzami jego córki, Magdy. Stworzyła ona bardzo subiektywny, przepełniony ogromną miłością i równie wielkimi pretensjami obraz ojca i swojego dzieciństwa. Choć rozrachunek z przeszłością prowadzi...