Mała irlandzka wyspa. Lato 1979 roku. Wojna domowa w Irlandii trwa w najlepsze. Mała wysepka wydaje się być oddalona od tego całego zgiełku.
Dwoje bohaterów, przybyszów z zewnątrz. Anglik, artysta malarz. Myśli obrazami. Francuz, językoznawca. Ważne są dla niego słowa i język. Jeden patrzy na świat, drugi go słucha. W międzyczasie ścierają się ze sobą na każdym kroku. Odwieczny konflikt przenoszą na wsypę.

Pod drugiej stronie są rdzenni mieszkańcy. Przywiązani do swojej ojczyzny lub szukający sposobu na ucieczkę. Duszna atmosfera i purytańskie warunki nie wszystkimi odpowiadają. Część przygląda się przybyszom z fascynacją, a część ze strachem, a nawet wrogością.

Przede wszystkim to tekst o kolonializm, neokolonializmie i dominacji kulturowej. O zaszłościach, o historii i o tym, że każdy realizuje tutaj swoje interesy. Każdy dba tylko o siebie. To historia o tym, jak bohaterowie wykorzystują rdzennych mieszkańców i traktuję ich instrumentalnie.
W Irlandii mamy konflikt w skali makro, a na wyspie w skali mikro. Jeden i drugi to bardzo podobne historie.

Lapidarny tekst, oszczędna forma, piękne pejzaże, surowy klimat i plejada wyjątkowych postaci.
Bardzo dobra powieść.

Mała irlandzka wyspa. Lato 1979 roku. Wojna domowa w Irlandii trwa w najlepsze. Mała wysepka wydaje się być oddalona od tego całego zgiełku.
Dwoje bohaterów, przybyszów z zewnątrz. Anglik, artysta malarz. Myśli obrazami. Francuz, językoznawca. Ważne są dla niego słowa i język. Jeden patrzy na świat, drugi go słucha. W międzyczasie ścierają się ze sobą na każdym kroku....

"Kolonia" to lektura, która budzi emocje, a zarazem skłania do głębszych refleksji nad życiem, wartościami i naszą relacją z historią. To nie tylko książka do przeczytania, ale do doświadczenia i ponownego odkrywania. To powieść pełna barw i emocji, momentów czułości przeplatanych szorstkim humorem, która zostawia czytelnika z refleksją nad naturą człowieka i jego relacjami ze światem. To literacka podróż, którą warto odbyć.

"Kolonia" to lektura, która budzi emocje, a zarazem skłania do głębszych refleksji nad życiem, wartościami i naszą relacją z historią. To nie tylko książka do przeczytania, ale do doświadczenia i ponownego odkrywania. To powieść pełna barw i emocji, momentów czułości przeplatanych szorstkim humorem, która zostawia czytelnika z refleksją nad naturą człowieka i jego relacjami...

Czytając opinie o tej książce, spodziewałam się po niej czegoś trochę innego - tymczasem to, co przeczytałam, podobało mi się znacznie bardziej :). "Kolonia" Magee to krótka, ale bardzo dobrze napisana (i równie dobrze przetłumaczona) powieść o niewielkiej irlandzkiej wysepce pod koniec lat siedemdziesiątych. Żyją na niej cztery pokolenia mieszkańców - od najstarszej kobiety, która mówi tylko po irlandzku i nigdy nie opuściła wyspy, po młodego chłopca, swobodnie zmieniającego irlandzki na angielski i marzącego o innym życiu niż to, które znali jego przodkowie. Na wyspę od lat przybywa Francuz Masson, który bada i w swoim własnym rozumieniu stara się chronić język irlandzki. Jednak tego lata jego badania zakłóca przybycie Lloyda - angielskiego malarza, który początkowo chce malować klify, a z czasem zaczyna pracę nad "dziełem życia"...
Tytuł książki można rozumieć na wiele sposobów, a wątków kolonialnych tu nie brakuje. Masson jest pół-Algierczykiem i jego wspomnienia dotyczące trudnej relacji rodziców były dla mnie ciekawe i wciągające. Lloyd jako Anglik na irlandzkiej wyspie wydaje się ze swoim podejściem do świata wręcz obrazkowym przykładem kolonizatora, choć Francuz wcale nie zachowuje się lepiej. Ofiarami ich zachowań padają zaś mieszkańcy - szczególnie młody James; fakt, że zakończenie było przewidywalne, nie sprawił, że było mi go mniej żal. Historie z wysepki są przeplatane opisami terroryzmu, w którym pogrążona była Irlandia w tamtych latach.
"Kolonię" czyta się bardzo szybko - szczególnie fragmenty dotyczące Lloyda i Jamesa: krótkie zdania, myślenie obrazami. Masson i irlandzkie kobiety bardziej zatapiali się w języku, opowieść biegła w formie strumienia świadomości (choć w zdecydowanie bardziej przystępnej formie niż u Joyce'a ;) ). Spodobała mi się ta różnorodność narracji i stylów, przeplatanie wydarzeń na wyspie z wiadomościami z kraju, sposób, w jaki skonstruowane zostały główne postacie. Szczerze polecam :)

Czytając opinie o tej książce, spodziewałam się po niej czegoś trochę innego - tymczasem to, co przeczytałam, podobało mi się znacznie bardziej :). "Kolonia" Magee to krótka, ale bardzo dobrze napisana (i równie dobrze przetłumaczona) powieść o niewielkiej irlandzkiej wysepce pod koniec lat siedemdziesiątych. Żyją na niej cztery pokolenia mieszkańców - od najstarszej...

Fenomenalna. Po przeczytaniu ostatnich zdań nie mogłam zasnąć.

Fenomenalna. Po przeczytaniu ostatnich zdań nie mogłam zasnąć.

Kolonia jest książką, która oczaruje każdego wielbiciela literatury pięknej, doskonała w każdym calu, porywająca do ostatniej strony.
Zawiera wszystkie elementy, które niezmiernie doceniam od nowatorskiego stylu, dobrze nakreślonych bohaterów, wielowarstwowości, dopracowania, po niesamowity wyspiarski klimat.
Ten ostatni przenika do nas z kart powieści, jest namacalny. Czujemy wilgoć i mgłę wsiąkającą w betonowe ściany, odgłos wzburzonego morza uderzającego o skały, nawoływania ptaków. Z tego pejzażu uderza pustka i surowość.
Do tej małej irlandzkiej enklawy przybywa pewnego dnia malarz Anglik Lloyd i językoznawca Francuz Masson, którzy pragną wykorzystać mieszkańców do własnych celów.

Pomiędzy bohaterami zaczyna iskrzyć. Jeden pragnie ciszy by tworzyć w skupieniu, drugi chce rozmów, by nadstawić ucha i słuchać zmian jakie dokonują się w języku. Każdy wietrzy swój interes.

Dynamiczna narracja i wspaniałe obrazy odciętej od reszty świata małej społeczności tworzą fabułę, która hipnotyzuje czytelnika od pierwszych zdań. Choć brak wyodrębnionych dialogów, czy brak interpunkcji przestaje być już w książkach czymś nowym, to można się do tego stylu przyzwyczaić dość szybko.
Maggie serwuje czytelnikom także drugi nurt powieściowy, zamieszczając krótkie wstawki reporterskie z ogarniętej wojną domową Irlandii.

Mamy tu odrobinę klimatu trylogii R.Jacobsena połączonej ze świetnym debiutem L.Kennedy Nasze winy. Autorka starała się w sposób subtelny wpleść akcenty polityczne, stawiając bardziej na relację, na uchwycenie indywidualności. Kolonia jest wspaniałą książką o budowaniu nadziei, o zmianach jakie niesie kolonializm, kipi od emocji i zaskakuje oryginalnością stylu.
Prawdopodobnie zasili też szereg najlepszych książek tego roku.

Kolonia jest książką, która oczaruje każdego wielbiciela literatury pięknej, doskonała w każdym calu, porywająca do ostatniej strony.
Zawiera wszystkie elementy, które niezmiernie doceniam od nowatorskiego stylu, dobrze nakreślonych bohaterów, wielowarstwowości, dopracowania, po niesamowity wyspiarski klimat.
Ten ostatni przenika do nas z kart powieści, jest namacalny....

Bardzo klimatyczna i niezmiernie ciekawa książka! Przypominała mi się trochę "Greka Zorbę". W kostyczne, mocno zhierarchizowane małe społeczeństwo - wręcz w kolonię - wchodzi "obcy" a nawet dwoje. Świetne dialogi i świeżość przekazu. Świetna socjologiczna rozgrywka. Autorka sprawiła mi tą książką wielką przyjemność!

Bardzo klimatyczna i niezmiernie ciekawa książka! Przypominała mi się trochę "Greka Zorbę". W kostyczne, mocno zhierarchizowane małe społeczeństwo - wręcz w kolonię - wchodzi "obcy" a nawet dwoje. Świetne dialogi i świeżość przekazu. Świetna socjologiczna rozgrywka. Autorka sprawiła mi tą książką wielką przyjemność!

proza „kolonii” to przejmująca opowieść o poczuciu ciasnoty, chęci wyrwania się z hermetycznej egzystencji drobnej społeczności na jednej z irlandzkich wysp, a także ponowna refleksja nad współczesnym sprytem kolonialnych wpływów. gdy na niewielki ląd przybywa dwóch artystów - malarz oraz językoznawca - okazuje się, że uśpione marzenia o byciu kimś innym i wewnętrzne tożsamościowe konflikty mieszkańców wyspy gromadzą się tuż pod powierzchnią, aż w końcu wybuchają. język w znacznej mierze czerpiący z poezji podkreśla istotę kolonializmu skumulowanego w symbolice i drenującego społeczność z jej unikatowych wartości wbrew pozornej serdeczności. ta na koniec okazuje się jedynie fałszywą romantyką trudnego losu wyspiarzy.

pod pozorną oszczędnością w środkach kryje się błyskotliwe bogactwo formy: metaforyka, retrospekcja, liryka. To wszystko sprawia, że wrażenie przegadania nieco blaknie, wysuwając na pierwszy plan sentymentalizm i tęsknotę za szerszymi możliwościami czy horyzontem. wspomniana poetyka nosi w sobie cechy strumienia świadomości, dzięki czemu warstwa po warstwie odkrywamy nie tylko skryte pragnienia bohaterów, ale także emocje, jakie wzbudzają w nich zamieszki polityczne między dublinem a londynem. migawkowe fragmenty opisujące walki obu obozów stanowią pozornie odmienną rzeczywistość, która w końcu boleśnie zderza się z życiem mieszkańców wyspy.

proza „kolonii” to przejmująca opowieść o poczuciu ciasnoty, chęci wyrwania się z hermetycznej egzystencji drobnej społeczności na jednej z irlandzkich wysp, a także ponowna refleksja nad współczesnym sprytem kolonialnych wpływów. gdy na niewielki ląd przybywa dwóch artystów - malarz oraz językoznawca - okazuje się, że uśpione marzenia o byciu kimś innym i wewnętrzne...

Ja skończyłam dzisiaj czytać piękną książkę. Niby to powieść, ale przeplatana elementami poezji, co nadaje jej niesamowitą, pełną zadumy formę. Nie tylko tym jest przeplatana główna opowieść tej książki. Także wydarzeniami z toczącej się wojny domowej w Irlandii, kroniką zabójstw dokonywanych wzajemnie między prostestantami i katolikami.
Na małą wyspę w Irlandii przyjeżdża malarz, Anglik o imieniu Lloyd. Pragnie w tym miejscu nabrać weny, rozkoszując się widokiem dzikiej przyrody i klifów.
Jego spokój zmąci przybywający kilka dni później Francus, badacz języka irlandzkiego, Jean-Pierre. Panowie są na językach całej małej społeczności i nie pałają do siebie wzajemnie sympatią, ponieważ każdy z nich marzył o odosobnieniu.
Niezwykła nić porozumienia zawiazuje się między wyspiarskim chłopcem, Jamesem, a artystą z Londynu. Zdolny nastolatek ma spory talent malarski, który odkrywa dzięki obserwowaniu pracy Lloyda. Wkrótce oboje postanawiają, że chłopiec wróci do Londynu z mężczyzną i tam odbędzie suę ich wspólna wystawa.
Ta książka nie dość, że jest pisana w sporej części językiem poetyckim, to jest także pisana językiem obrazowym, pełnym kolorów i kształtów. Dzięki temu możemy sobie wszystko bardzo dobrze wyobrazić i wykreować każdego bohatera w naszej wyobraźni.
Wszystko to sprawia, że mimo silnego zabarwienia konfliktem irlandzkim, możemy poczuć spokój i ukojenie podczas lektury Kolonii.
Jest jednak jedna rzecz, która może zmącić ten idylliczny obraz. To wyciskanie jednej kultury z drugiej, wręcz wysysanie tego co najbardziej wartościowe i czerpanie z tego tylko własnych korzyści.
Czy tak jest zawsze? A może kraje, które kiedyś kolonizowały inne, będą zawsze się tak zachowywać? A może same postaci Anglika i Francuza mają nam o tej przeszłości historycznej przypominać?
Sama nad tym dumam, natomiast Wam polecam tę książkę, to coś naprawdę przyjemnego w odbiorze.

Ja skończyłam dzisiaj czytać piękną książkę. Niby to powieść, ale przeplatana elementami poezji, co nadaje jej niesamowitą, pełną zadumy formę. Nie tylko tym jest przeplatana główna opowieść tej książki. Także wydarzeniami z toczącej się wojny domowej w Irlandii, kroniką zabójstw dokonywanych wzajemnie między prostestantami i katolikami.
Na małą wyspę w Irlandii przyjeżdża...

„Kolonia” Audrey Magee to poruszająca opowieść osadzona w surowym krajobrazie irlandzkiej wyspy, gdzie idylla mieszkańców jest oddzielona od brutalnej rzeczywistości zewnętrznego świata. Autorka przedstawia nam miejsce nie tylko piękne, lecz także pełne napięć i wewnętrznych konfliktów.

Głównymi bohaterami są brytyjski malarz Lloyd i francuski językoznawca Jean-Pierre, którzy przybywają na wyspę z różnych powodów, lecz obaj szukają tam izolacji i inspiracji. Ta dwójka postaci, jak i reszta mieszkańców, stanowi bogatą paletę ludzkich doświadczeń, które Magee przedstawia w sposób niezwykle autentyczny.

W tle narracji toczą się krwawe wydarzenia związane z wojną domową w Irlandii, co nadaje powieści dodatkowego napięcia i dramatyzmu. Autorka umiejętnie balansuje pomiędzy impresjonistycznymi opisami krajobrazu a dynamiczną narracją, co sprawia, że czytelnik zostaje całkowicie wciągnięty do świata bohaterów.

Język autorki jest piękny i poetycki, a zarazem niezwykle przystępny, co sprawia, że czytelnikowi łatwo się w nim zanurzyć.
Mimo, że książka ma swój specyficzny klimat, to pochłania się ją błyskawicznie.

„Kolonia” to książka, która powinna znaleźć się u każdego miłośnika literatury pięknej. Życiowa, trudna, nostalgiczna i na swój sposób piękna i niezwykła. Polecam!

„Kolonia” Audrey Magee to poruszająca opowieść osadzona w surowym krajobrazie irlandzkiej wyspy, gdzie idylla mieszkańców jest oddzielona od brutalnej rzeczywistości zewnętrznego świata. Autorka przedstawia nam miejsce nie tylko piękne, lecz także pełne napięć i wewnętrznych konfliktów.

Głównymi bohaterami są brytyjski malarz Lloyd i francuski językoznawca Jean-Pierre,...

Z zapartym tchem do ostatniej strony!

Z zapartym tchem do ostatniej strony!