Mark Twain, wielki amerykański pisarz, ale także niezwykle ceniony w swoich czasach satyryk prasowy, stworzył krótką lecz niezwykle głęboką humoreskę, na kanwie historii pierwszych ludzi z Księgi Rodzaju - Adama i Ewy. W odróżnieniu od wielu innych twórców, którzy wykorzystywali w swoich dziełach „parafrazę” Raju jako całości, Twain skupił się tylko na samej „pierwszej parze”. Niemalże całkowicie został pominięty element dobrego Boga Jahwe oraz demonicznego szatana pod postacią węża. Autor w zamian za to skupił się na opisie wzajemnych relacji pomiędzy Adamem –pierwszym mężczyzną i Ewą - pierwszą kobietą oraz na analizie tzw. natury kobiecej i męskiej. Przyznam się, że początkowo postaci głównych bohaterów mocno mnie irytowały, szczególnie Adam. Robi on wrażenie człowieka przygłupiego wygodnisia bez większej inicjatywy. Zaś postać Ewy jest stylizowana na nawiedzonego naukowca i odkrywcę amatora. Na szczęście, wraz z rozwojem historii, nasze postaci stają o wiele sympatyczniejsze i bliskie. Autor koncentruje się na głównym wątku swego dzieła, czyli wzajemnym, „boskim” uzupełnianiem się kobiety i mężczyzny, którzy pomimo różnicy wynikającej z różnych natur stanowią niepodzielną całość. Konkluzja wypływająca z powiastki głosi, że dwoje kochających się ludzi jest wstanie stworzyć dla siebie „Raj” wszędzie, gdzie tylko los ich rzuci. Pod koniec życia, Adam już po śmierci swojej partnerki, pomimo utracenia boskiego Raju za sprawą postępku Ewy z owocem z drzewa poznania, stwierdza: „Gdziekolwiek była ona, tam właśnie był Raj.” Te ostatnie zdanie jest dla mnie największych hymnem pochwalnym na cześć ludzkości.

Mark Twain, wielki amerykański pisarz, ale także niezwykle ceniony w swoich czasach satyryk prasowy, stworzył krótką lecz niezwykle głęboką humoreskę, na kanwie historii pierwszych ludzi z Księgi Rodzaju - Adama i Ewy. W odróżnieniu od wielu innych twórców, którzy wykorzystywali w swoich dziełach „parafrazę” Raju jako całości, Twain skupił się tylko na samej „pierwszej...