Książka wywołała we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony jest inteligentna, dobrze napisana i całkiem wciągająca, ale z drugiej - posiada denerwującą główną bohaterkę... i bohatera też. Bohaterka ta przez 7 lat była w nieszczęśliwym związku z mężczyzną, który jej nie kochał, zdradzał, który jest piotrusiopanowym obibokiem i wykorzystywaczem. Ona jest osobą bystrą, więc to wszystko wiedziała, ale też neurotyczną (co sama przyznaje) - więc miała ciągle nadzieję, że coś od niego dostanie.
Następnie wpada w ramiona swojej dawnej, niespełnionej miłości, tym razem ją szybko spełnia, ale ciągle jest męcząco, ponieważ ta była/aktualna miłość, ma za sobą bardzo bujną przeszłość erotyczną, co jest źródłem udręki i wielkiego niepokoju bohaterki. Ponadto człowiek ten jest egomaniakiem, co w połączeniu z jego dużą inteligencją słowną i ogólną oraz egzaltowaniem skutkuje licznymi opisami stanów emocjonalnych tudzież działań. Czułam się trochę, jakbym czytała o nastolatkach. Nie odpowiadał mi na dłuższą metę język, jakim Ksawery się posługiwał, szczególnie bardzo często powtarzane słowo: "babo". W ogóle język jest tutaj zmanierowany. Książka jest gruba, ma 470 stron, więc można mieć tego wszystkiego dosyć. Na szczęście lekturę uprzyjemniają fajne postacie drugoplanowe.

Nie wiem nic o pani Topornickiej, ale z racji faktu posiadania przez bohaterkę tego samego imienia, fizjonomii oraz życiorysu (jeśli posłużyć się zdjęciem i opisem ze skrzydełka tylnej okładki) co autorka, ma się wrażenie, że to powieść mocno autobiograficzna. To było dla mnie pewnym dyskomfortem podczas lektury, ale można dzięki temu potraktować ją niemalże jako psychologiczne studium przypadku, tak wiarygodnie i ze znawstwem tematu rozterki emocjonalne i kompleksy są tutaj opisane. To jest jednocześnie zaletą i wadą tej powieści.

W książce jest sporo humoru, lecz najczęściej ironicznego; nie jest to do końca "babskie czytadło" w sensie takim, że książka nie jest typową lekką lekturką, jest tu pewna doza dramatu.
Tytuł i okładka są dla mnie mylące, spodziewałam się czegoś innego, takiego lżejszego właśnie. Tymczasem, jak zostało to wyjaśnione na kartach książki, "damska torebka" to określenie na coś co można by nazwać "typowym damskim charakterem", z wszystkimi jego neurozami. I właśnie o tym ta pozycja jest: o przeżywaniu miłości z punktu widzenia takiej kobiety, z "całą zawartością". I z hepiendem.

Książka wywołała we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony jest inteligentna, dobrze napisana i całkiem wciągająca, ale z drugiej - posiada denerwującą główną bohaterkę... i bohatera też. Bohaterka ta przez 7 lat była w nieszczęśliwym związku z mężczyzną, który jej nie kochał, zdradzał, który jest piotrusiopanowym obibokiem i wykorzystywaczem. Ona jest osobą bystrą, więc...