Bardzo dobra książka. Przeczytana w dwa dni.

Bardzo dobra książka. Przeczytana w dwa dni.

Świetna książka o trudnym temacie. Dla niektórych może okazać się męcząca i monotonna ale taka właśnie jest depresja, która sprawia że każdy dzień jest taki sam - ewentualnie jeszcze gorszy.
Bardzo spodobała mi się przyjęta struktura książki przedstawiona w postaci pamiętnika w którym przeplatają się obecne odczucia bohaterki jak również te z lat dziecięcych.
Wiele tematów zostało dla mnie niedopowiedzianych ale może właśnie taki był zamysł i cały smak tej książki.

Świetna książka o trudnym temacie. Dla niektórych może okazać się męcząca i monotonna ale taka właśnie jest depresja, która sprawia że każdy dzień jest taki sam - ewentualnie jeszcze gorszy.
Bardzo spodobała mi się przyjęta struktura książki przedstawiona w postaci pamiętnika w którym przeplatają się obecne odczucia bohaterki jak również te z lat dziecięcych.
Wiele...

Książka nie dla każdego.
Forma dziennika 25latki zmagającej się z depresją od ponad 10lat ze wstawkami z dzieciństwa pomagającymi dotrzeć do jej przyczyn.

Ukazuje jak trudny jest każdy dzień i ten krzyk, którego nikt nie słyszy. Trwać rozbitym na milion kawałków i udawać, że jest się całością - nie do wytrzymania.

Spójrzmy czasami głębiej, aby krzyk o pomoc został usłyszany.

Książka nie dla każdego.
Forma dziennika 25latki zmagającej się z depresją od ponad 10lat ze wstawkami z dzieciństwa pomagającymi dotrzeć do jej przyczyn.

Ukazuje jak trudny jest każdy dzień i ten krzyk, którego nikt nie słyszy. Trwać rozbitym na milion kawałków i udawać, że jest się całością - nie do wytrzymania.

Spójrzmy czasami głębiej, aby krzyk o pomoc został usłyszany.

"Niewypowiedziane" autorstwa Aleksandry Chmielewskiej to historia dorosłej kobiety zmagającej się z chorobą jaką jest depresja i jej skutkami. Jest pisana w formie pamiętnika, oparta na faktach.
Autorka na stronach tej książki opisała bardzo piękną historię kobiety i jej ciężką drogę, którą musiała przejść dla swojego lepszego samopoczucia psychicznego. Jest tu opisane życie codzienne bohaterki jak i wyobrażenia jej jako małej dziewczynki, którą była.
Pani Aleksandra pokazuje tu również bardzo dokładnie jak nasza przeszłość wpływa na nasze dorosłe życie. Ja sama mając 24 lata to dostrzegam.
Mnie osobiście najbardziej poruszyło to, co musiała przejść nasza bohaterka w swoim życiu jako mała dziewczynka.
Według mnie każdy z nas powinien przeczytać tą książkę, ponieważ wiele osób nie chce się przyznać do tej choroby, bo się jej wstydzą, boją się tego jak wtedy będą postrzegane przez osoby trzecie.
Nie ukrywam, że ta piękna historia nie jest łatwa i skłania do refleksji.
Bardzo ją polecam. Oby więcej takich książek.
#niewypowiedziane #aleksandrachmielewska #wydawnictwozwierciadło #zwierciadło #depresja #pamiętnik #recenzja2023 @wydawnictwo_zwierciadlo

"Niewypowiedziane" autorstwa Aleksandry Chmielewskiej to historia dorosłej kobiety zmagającej się z chorobą jaką jest depresja i jej skutkami. Jest pisana w formie pamiętnika, oparta na faktach.
Autorka na stronach tej książki opisała bardzo piękną historię kobiety i jej ciężką drogę, którą musiała przejść dla swojego lepszego samopoczucia psychicznego. Jest tu opisane...

Ciężko oceniać czyjeś przeżycia, doświadczenia.
Książka przejmująca, niezwykle szczera.

Ciężko oceniać czyjeś przeżycia, doświadczenia.
Książka przejmująca, niezwykle szczera.

Jeśli ktoś nie rozumie tej książki, niech przestanie nawet próbować. To nie jest opowieść dla każdego, choć każdy, absolutnie każdy powinien uczyć się zrozumieć omawiany tu problem. Musimy uważać, aby - uznając się za normalnych, nie okazać się kompletnymi głupcami, a o to bardzo łatwo.

Jeśli ktoś nie rozumie tej książki, niech przestanie nawet próbować. To nie jest opowieść dla każdego, choć każdy, absolutnie każdy powinien uczyć się zrozumieć omawiany tu problem. Musimy uważać, aby - uznając się za normalnych, nie okazać się kompletnymi głupcami, a o to bardzo łatwo.

Czytacie książki psychologiczne? Jeśli tak, to jaka najbardziej zapadła wam w pamięć? Ja bardzo chętnie sięgam to powieści o powyższej tematyce, choć bywa trudna i bolesna. Właśnie tak mogłabym opisać książkę Aleksandry Chmielewskiej.

To opowieść na faktach o dorosłej dziewczynie zmagającej się z depresją, lękami i fobią społeczną. Poznajemy codzienność bohaterki, myśli, z jakimi się zmaga i wydarzenia, które doprowadziły ją do obecnego stanu. Wspomnienia pojawiają się opowiedziane z perspektywy małej dziewczynki, którą była w dzieciństwie. Zabieg retrospekcji w niezwykle trafny sposób ukazuje, że to, z czym zmagamy się jako osoby dorosłe bardzo często ma odzwierciedlenie w tym, czego doświadczyliśmy w dzieciństwie.

Sama nie zdawałam sobie sprawy, że pomiędzy teraźniejszością a przeszłością mogą istnieć aż tak szczególne zależności, dopóki sama nie rozpoczęłam terapii.

Autorka porusza ważne tematy: depresję, stany lękowe, przemoc w rodzinie, a także seksualną. Czytanie powyższej książki można porównać do podróży po ludzkiej psychice. Co myśli osoba, która pragnie swojej śmierci? Czy terapia naprawdę pomaga? Jak pokonać traumy z przeszłości i uleczyć wewnętrzne dziecko?

Na wszystkie pytania znajdziecie odpowiedź. Naprawdę warto przeczytać! Wielokrotnie miałam łzy w oczach podczas czytania.

Najbardziej poruszyło mnie dodanie fragmentów z brutalnego dzieciństwa bohaterki- jako małej dziewczynki, próbującej zrozumieć otaczający ją świat. Przeczytajcie❣️

Czytacie książki psychologiczne? Jeśli tak, to jaka najbardziej zapadła wam w pamięć? Ja bardzo chętnie sięgam to powieści o powyższej tematyce, choć bywa trudna i bolesna. Właśnie tak mogłabym opisać książkę Aleksandry Chmielewskiej.

To opowieść na faktach o dorosłej dziewczynie zmagającej się z depresją, lękami i fobią społeczną. Poznajemy codzienność bohaterki, myśli, z...

Dzisiaj kilka słów o książce niezwykle poruszającej, książce wartościowej. O historii młodej dziewczyny zmagającej się z depresją i jej skutkami. Historii opartej na faktach.

„To była ona — depresja. Jedno słowo, w którym mieści się tyle różnych historii. Słowo, które gasi blask w oczach. Oplata ciało ciężkimi łańcuchami. Wkłada ciemne okulary. Wysysa całą energię. Zabija marzenia. Zdmuchuje zapaloną świecę. Zabiera ciepło promieniom słońca. Kradnie nocy sen. Słowo, które odbiera życiu życie.”.

Jestem zaskoczona. Nie spodziewałam się, że ta książka tak mocno we mnie uderzy. Że wywoła lawinę emocji, które skumulują się w gardle, odbierając oddech. Historia opisana przez Aleksandrę Chmielewską jest niesamowicie przejmująca i myślę, że wielu z nas może utożsamić się z przeżyciami i uczuciami głównej bohaterki.

"Ból. Żal. Pustka. Tęsknota. Niepewność. Przerażenie. Niemoc. Złość. Zmęczenie. Wstyd. Obrzydzenie. Poza tym same sprzeczności. Chęć życia i marzenie o śmierci. Poczucie obowiązku i pragnienie uwolnienia się. Nadzieja i rozpacz.

Uważam, że o tej książce nie trzeba mówić dużo, bo ją po prostu trzeba przeczytać, a przytoczone przeze mnie cytaty najlepiej zobrazują wam to, z czym mierzyła się nasza bohaterka.

Gorąco polecam wam tę książkę.

Dzisiaj kilka słów o książce niezwykle poruszającej, książce wartościowej. O historii młodej dziewczyny zmagającej się z depresją i jej skutkami. Historii opartej na faktach.

„To była ona — depresja. Jedno słowo, w którym mieści się tyle różnych historii. Słowo, które gasi blask w oczach. Oplata ciało ciężkimi łańcuchami. Wkłada ciemne okulary. Wysysa całą energię. Zabija...

„Jestem obrzydliwa. Nie chcę tu być. Nie chcę być kobietą.
W ogóle nie chcę być”.
Jest to historia oparta na faktach o młodej dziewczynie zmagającej się z depresją i jej skutkami. Bohaterka zabiera czytelników w głąb siebie i w podróż do przeszłości....
Od pierwszych stron wyciągnęła mnie ta książka, przeczytałam ją dosłownie w dwie godziny. Główna bohaterka czuje obrzydzenie, nienawiść i niechęć do samej siebie, a najważniejsze jest to, że według mnie nie kocha siebie. Oczywiście lektura zawiera odpowiedzi, dlaczego traktuje siebie w taki, a nie inny sposób. W jej dzieciństwie można już zauważyć, jakie miała relacje z rodzicami i rodziną oraz z rówieśnikami, bo wszystkie te czynniki kształtują naszą psychikę, która jest taka, a nie inna...
„— Spokojnie, maleńka. Spokojnie”.
Przez całą historię czułam wszystkie emocje, jakie czuła nasza główna bohaterka, z każdą stroną dopingowałam jej, żeby wygrała walkę z konfrontacją z własną przeszłością, w której było wiele bólu, smutku i moim zdaniem braku miłości i zainteresowania.
„Nie umiem kochać. Ani otworzyć się na miłość. Miłość niesie trwogę”.
Czy polecam tę pozycję? Oczywiście, że tak. Niewypowiedziane moim zdaniem oznacza to, co nie zostało powiedziane. Mam nadzieję, że sięgnięcie po tę książkę.





http://bookaholicandwriter.blogspot.com/2023/02/niewypowiedziane-aleksandra-chmielewska.html

„Jestem obrzydliwa. Nie chcę tu być. Nie chcę być kobietą.
W ogóle nie chcę być”.
Jest to historia oparta na faktach o młodej dziewczynie zmagającej się z depresją i jej skutkami. Bohaterka zabiera czytelników w głąb siebie i w podróż do przeszłości....
Od pierwszych stron wyciągnęła mnie ta książka, przeczytałam ją dosłownie...

Nie sądziłam, że książka „Niewypowiedziane” stanie się dla mnie tak ważna i osobista. To niezwykłe czytać o czymś co się czuje bądź czuło tyle razy. Tak, ta książka jest przepełniona bólem, bo depresja czy traumy nigdy nie były i nie są radosne. Chcesz mówić, krzyczeć i nawet robisz to...lecz słychać to tylko w twojej głowie... Jak sobie pomóc? Jak zaufać. Jak wypowiedzieć dotąd niewypowiedziane. „Po prostu mów”, „Po prostu jedz”, „Po prostu zacznij żyć”... Zaburzenia psychiczne niestety nie są zero-jedynkowe. I może dlatego tak trudno je zrozumieć. Kiedy czarna dziura sprawia, że niczym we śnie spadasz i spadasz. I czujesz przerażenie, krzyczysz, ale śnisz – nic nie możesz....
Przejmujący i dobitny zapis z czym mierzy się główna bohaterka. Niezrozumieniem przez innych, wewnętrzną walką, próbą wyrwania się ze szponów depresji i dotarciem do traum, których nie chce pamiętać, a jeszcze bardziej o nich mówić. Bo wstyd zżera od środka choć to nie twoja wina. Choć logicznie wiesz, że to nie twoja wina, ale co z tego? Rozdzielasz więc siebie na dwie osoby. Małą ciebie i ciebie, która żyje teraz.
A gdy nadchodzi odpowiedni moment starasz się z całych sił wyczołgać z mroku. Sekunda po sekundzie, minuta po minucie... Czołgasz się, raczkujesz, wstajesz, idziesz. To proces. Bolesny i trudny. Wspomagasz się lekami, szpitalem, terapią. Ale w końcu to widzisz. Kolory, pogodę za oknem, uśmiech u innych i tę małą, skrzywdzoną ciebie...
Walczysz. O siebie. O życie. Przestajesz tylko istnieć. Powoli zaczynasz żyć.
„Jestem. Cieszę się. Naprawdę się cieszę.
Mój wzrok pada na leżącą na piasku muszlę. Podnoszę ją. Będzie moją pamiątką. Skarbnicą tej dobrej chwili, do której będę mogła sięgnąć, kiedy przyjdą trudniejsze momenty. Wiem, że przyjdą. Ale teraz się nie boję. Teraz trwam tylko w tej chwili. Jestem spokojna.”

Nie sądziłam, że książka „Niewypowiedziane” stanie się dla mnie tak ważna i osobista. To niezwykłe czytać o czymś co się czuje bądź czuło tyle razy. Tak, ta książka jest przepełniona bólem, bo depresja czy traumy nigdy nie były i nie są radosne. Chcesz mówić, krzyczeć i nawet robisz to...lecz słychać to tylko w twojej głowie... Jak sobie pomóc? Jak zaufać. Jak wypowiedzieć...