Piękna historia miłości, wybaczania i odchodzenia. Smutna, ale jednocześnie pełna nadziei. Wyrazy uznania dla autora.

Piękna historia miłości, wybaczania i odchodzenia. Smutna, ale jednocześnie pełna nadziei. Wyrazy uznania dla autora.

Bardzo poruszyła mnie ta książka. Dobitnie ukazuje, że w obliczu choroby nowotworowej bliskiej osoby wszyscy jesteśmy bezsilni. Jest to niejako pamiętnik umierania. Trudna, ale piękna.

Bardzo poruszyła mnie ta książka. Dobitnie ukazuje, że w obliczu choroby nowotworowej bliskiej osoby wszyscy jesteśmy bezsilni. Jest to niejako pamiętnik umierania. Trudna, ale piękna.

dość powierzchowna relacja z tego, co robił/myślał autor, gdy jego żona umierała

dość powierzchowna relacja z tego, co robił/myślał autor, gdy jego żona umierała

Książka bardzo osobista i pełna emocji. Emocji bardzo mi bliskich. Brakowało mi tylko tych zdjęć, do których w poszczególnych rozdziałach odnosił się autor, ale pewnie autor nie chciał się nimi dzielić. Trochę się zdziwiłam, że zaledwie rok po śmierci żony, dla której rozważał nawet wspólną eutanazję, Czuchnowski poślubił już inną kobietę.

Książka bardzo osobista i pełna emocji. Emocji bardzo mi bliskich. Brakowało mi tylko tych zdjęć, do których w poszczególnych rozdziałach odnosił się autor, ale pewnie autor nie chciał się nimi dzielić. Trochę się zdziwiłam, że zaledwie rok po śmierci żony, dla której rozważał nawet wspólną eutanazję, Czuchnowski poślubił już inną kobietę.

Po co się pisze takie książki? Wiadomo. Są pomocne w przeżywaniu straty. Po co się czyta takie książki? W moim przypadku z szacunku dla Wojciecha Czuchnowskiego jako dziennikarza Gazety Wyborczej. Nie mamy wspólnych doświadczeń towarzyszenia w odchodzeniu kogoś bliskiego, nie przepadam też za tą tematyką. Ale cieszę się, że to zrobiłam, bo przypomniała mi co jest najważniejsze, gdy jeszcze żyjemy.

Po co się pisze takie książki? Wiadomo. Są pomocne w przeżywaniu straty. Po co się czyta takie książki? W moim przypadku z szacunku dla Wojciecha Czuchnowskiego jako dziennikarza Gazety Wyborczej. Nie mamy wspólnych doświadczeń towarzyszenia w odchodzeniu kogoś bliskiego, nie przepadam też za tą tematyką. Ale cieszę się, że to zrobiłam, bo przypomniała mi co jest...

Przeczytałam z zapartym tchem. Boli. Wzrusza.Dotyka bardzo intymnej strony życia, odchodzenia na drugą stronę . Zostanie w mojej pamięci.

Przeczytałam z zapartym tchem. Boli. Wzrusza.Dotyka bardzo intymnej strony życia, odchodzenia na drugą stronę . Zostanie w mojej pamięci.

Emocjonalna. Nie potrafię jej opisać . Są tam emocje, dużo emocji… próba oceny mogłaby być krzywdząca, wiec się od tego powstrzymam. Nie można przecież osadzać człowieka bez szerszego kontekstu. Zresztą czy można osądzać czyjeś uczucia, myśli skoro ktoś jest szczery, otwarty, zupełnie nagi i dzieli się tak intymnymi momentami ze swojego życia, umierania swojej żony, rozliczania się z tym co było, okresu żałoby… Raczej nie. Osobiście empatuzuję z autorem.

Emocjonalna. Nie potrafię jej opisać . Są tam emocje, dużo emocji… próba oceny mogłaby być krzywdząca, wiec się od tego powstrzymam. Nie można przecież osadzać człowieka bez szerszego kontekstu. Zresztą czy można osądzać czyjeś uczucia, myśli skoro ktoś jest szczery, otwarty, zupełnie nagi i dzieli się tak intymnymi momentami ze swojego życia, umierania swojej żony,...

Bardzo poruszająca, niezwykle emocjonalna książka o tym, jak jej autor przeżywał chorobę swojej Żony, jej śmierć i jak wyglądał (a chyba nawet nadal wygląda, zaryzykuję takim stwierdzeniem) proces żałoby po jej odejściu. Przeczytana w niespełna 24 godziny, bo po prostu nie mogłam się od niej oderwać, przestać czytać. Polecam każdemu i każdej. Zdecydowanie warto.

Bardzo poruszająca, niezwykle emocjonalna książka o tym, jak jej autor przeżywał chorobę swojej Żony, jej śmierć i jak wyglądał (a chyba nawet nadal wygląda, zaryzykuję takim stwierdzeniem) proces żałoby po jej odejściu. Przeczytana w niespełna 24 godziny, bo po prostu nie mogłam się od niej oderwać, przestać czytać. Polecam każdemu i każdej. Zdecydowanie warto.

To rzecz niezwykle osobista i smutna. Łzy cisną się same do oczu; serce boli - rozrywa je nadmiar emocji. Opowieść prowadzona jest bardzo subtelnie. Ta historia pozostaje w czytelniku na dłużej, zostawia ślad, ukłucie, szramę. To przecież relacja o tym, co zdarzyło się w rzeczywistości, to nie jakaś fantasmagoria!

Osobista tragedia odchodzenia, z którą i tak każdy zetknie się prędzej czy później, ale zawsze za szybko, skłania do zadumy, do zatrzymania się, do refleksji. Warto cenić dni i innych ludzi! Ta kronika życia i odchodzenia, kronika tego, co zostaje oraz co ulatuje etc., nie jest całkiem pesymistyczna i gorzka. Jest nawet krzepiąca. Po za tym… warto kochać! …i żyć dalej. Pamiętać. Wspominać tych, którzy odeszli.

To rzecz niezwykle osobista i smutna. Łzy cisną się same do oczu; serce boli - rozrywa je nadmiar emocji. Opowieść prowadzona jest bardzo subtelnie. Ta historia pozostaje w czytelniku na dłużej, zostawia ślad, ukłucie, szramę. To przecież relacja o tym, co zdarzyło się w rzeczywistości, to nie jakaś fantasmagoria!

Osobista tragedia odchodzenia, z którą i tak każdy zetknie...

Książka raczej o autorze. Nie znał swojej żony i nie poznał. Na koniec sprawdził się w roli męża.

Książka raczej o autorze. Nie znał swojej żony i nie poznał. Na koniec sprawdził się w roli męża.