"Znachor"
Recenzja:
Jest to jeden z klasyków polskiej literatury. Opowiada historię profesora Rafała Wilczura, który jest sławnym lekarzem w całej Warszawie. Ma sławę, bogactwo i szczęśliwą rodzinę. Doznaje utraty pamięci. Zaczyna żyć pod innym nazwiskiem jako Antoni Kosiba, bo nie pamięta kim jest.
Jestem zachwycona tą książką. Tadeusz Dołęga - Mostowicz pisał w sposób niezwykły. Oczarowuje czytelnika światem przedstawionym i nie pozwala się oderwać od losów bohaterów. Czytanie "Znachora" było jak wejście do wehikułu czasu. Przenosimy się wraz z Wilczurem do jego czasów . Opisy przyrody były bardzo plastyczne i wpływały na wyobraźnię. To idealna książka na jesień. Była wzruszająca w kilku momentach. Nie brakowało mi w niej niczego, była kompletna. Uwielbiam postać głównego bohatera, był prawdziwy i autentyczny, chciał ponad wszystko pomagać innym chorym ludziom. Ta historia niesie ze sobą ważne wartości takie jak szlachetność, bycie empatycznym, chęć pomocy i bycie prostym człowiekiem, który się tego nie wstydzi. Gdy kończyłam czytać tę książkę to nie chciałam jej skończyć, bo była tak dobra. Cieszę się, że ją poznałam i bardzo wam polecam. Jestem ciekawa dalszych losów bohaterów, więc na pewno przeczytam drugi tom "Profesor Wilczur". 10 / 10 ⭐

"Znachor"
Recenzja:
Jest to jeden z klasyków polskiej literatury. Opowiada historię profesora Rafała Wilczura, który jest sławnym lekarzem w całej Warszawie. Ma sławę, bogactwo i szczęśliwą rodzinę. Doznaje utraty pamięci. Zaczyna żyć pod innym nazwiskiem jako Antoni Kosiba, bo nie pamięta kim jest.
Jestem zachwycona tą książką. Tadeusz Dołęga - Mostowicz pisał w sposób...

Nie sądziłem , że kiedyś przeczytam tą książkę , ale jakoś po nowej wersji filmu na Netflixie postanowiłem zapoznać się z oryginałem i powiem szczerze , że książka jest bardzo dobra , ale jednak film z 1981 roku podobał mi się bardziej. Według mnie dużym minusem w książce jest cały ten wątek córki Wilczura i Jej ukochanego. W filmie fantastycznie ich relacje przedstawili , a tu ich wspólne sceny strasznie mnie nudziły. Największym plusem jest oczywiście Rafał Wilczur i cały wątek mieszkania w młynie i bycia Znachorem. Końcowe sceny w sądzie również fantastyczne choć zabrakło mi tu tego tekstu , który pada w filmie czyli – „Panie i Panowie. Wysoki Sądzie to jest Profesor Rafał Wilczur” Zresztą Dobraniecki , który wypowiada te słowa w filmie tu wcale nie jest takim świetnym bohaterem i w ogóle go nie polubiłem

Nie sądziłem , że kiedyś przeczytam tą książkę , ale jakoś po nowej wersji filmu na Netflixie postanowiłem zapoznać się z oryginałem i powiem szczerze , że książka jest bardzo dobra , ale jednak film z 1981 roku podobał mi się bardziej. Według mnie dużym minusem w książce jest cały ten wątek córki Wilczura i Jej ukochanego. W filmie fantastycznie ich relacje przedstawili ,...

Fajnie jest przeczytać taki klasyk dowiedzieć się szczegółów oraz zobaczyć, że zakończenie jest inne niż w filmie 😅

Fajnie jest przeczytać taki klasyk dowiedzieć się szczegółów oraz zobaczyć, że zakończenie jest inne niż w filmie 😅

https://www.instagram.com/p/C6E87voI8Qn/?igsh=a2p5MmVnd3g0ZDln

https://www.instagram.com/p/C6E87voI8Qn/?igsh=a2p5MmVnd3g0ZDln

po obejrzeniu dwóch wersji filmowych trzeba przeczytać zeby poznać jaki był pierwowzór tego klasyka

po obejrzeniu dwóch wersji filmowych trzeba przeczytać zeby poznać jaki był pierwowzór tego klasyka

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy, po wstępnym opisie przeszedł od razu do wątku, w którym to główny bohater traci pamięć. Przeskoki czasowe są tak zmyślne, że nawet się tego nie odczuwa, zupełnie jakby całkiem naturalnym było, że mija tyle a tyle lat, gdy dzieje się kolejny wątek.

Bohaterowie są wprost cudowni. Każdy jeden zbudowany został w taki sposób, że nie da się ich nie lubić, nawet jeśli zostali stworzeni do tego, by sympatii nie wzbudzać - a do każdego z nich jego własny charakter tak pasuje, że łatwo rozróżnić jednego od drugiego i nawet gdy się czyta dialogi, można by dopasować je do bohaterów nawet bez czytania imion.

Chłonęłam tę powieść na przemian z uśmiechem na ustach i ze łzami w oczach. Naprawdę, porwała mnie bez reszty i oczarowała. Zakończenie czytałam szybko i w napięciu, jak na szpilkach, nie mogąc się go doczekać! Polecam absolutnie każdemu, niezależnie od gatunków powieści, jakie czyta. ♥

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy,...

Arcydzieło z nutą ludyzmu i, niestety, patosu. Jedyne, czego brakuje, to kropli humoru.

Arcydzieło z nutą ludyzmu i, niestety, patosu. Jedyne, czego brakuje, to kropli humoru.

Wciągająca historia, chętnie sięgnę po drugi tom.

Wciągająca historia, chętnie sięgnę po drugi tom.

Świetna powieść. Dołęga-Mostowicz miał to coś. szkoda, że zginął bo mógłby wiele jeszcze napisać potem.

Świetna powieść. Dołęga-Mostowicz miał to coś. szkoda, że zginął bo mógłby wiele jeszcze napisać potem.

Zdecydowałam się przeczytać "Znachora" po obejrzeniu wszystkich trzech ekranizacji: pierwszej, powstałej w latach trzydziestych, krótko po wydaniu powieści, drugiej - najbardziej kultowej oraz trzeciej, jak się okazuje, mocno modyfikującej historię pod współczesnego widza.

Nie żałuję przeczytania, książka nakreśliła dużo szerzej i głębiej rzeczywistość dwudziestolecia międzywojennego, kontrasty społeczne i sylwetki ówczesnych Polaków - chłopów, mieszczan, inteligencji. Z nieco większą wrażliwością niż we wszystkich filmowych adaptacjach zostali nakreśleni bohaterowie. Żaden nie jest nieskazitelny, ale też żaden nie jest szwarccharakterem - odpowiedzialni za złe postępki doprowadzeni są do nich uprzedzeniami, własną bolesną przeszłością lub problemami natury psychicznej, każdy ma sposobność się zrehabilitować i z niej korzysta.

Niestety książka w niektórych aspektach źle się zestarzała. Przede wszystkim mam tu na myśli towarzyszący narracji klasizm, przejawiający się w często mocno protekcjonalnych opisach chłopek i chłopów. Nie przypadła mi również do gustu przesadna melodramatyczność i wzniosłość kluczowych scen. Pełno tu omdleń i namiętnych poetyckich scen wyznań w trakcie burz czy śnieżyc, które trochę nie przystają do realistycznie opisanej rzeczywistości i przywodzą na myśl kiczowate romanse gotyckie.

Zdecydowałam się przeczytać "Znachora" po obejrzeniu wszystkich trzech ekranizacji: pierwszej, powstałej w latach trzydziestych, krótko po wydaniu powieści, drugiej - najbardziej kultowej oraz trzeciej, jak się okazuje, mocno modyfikującej historię pod współczesnego widza.

Nie żałuję przeczytania, książka nakreśliła dużo szerzej i głębiej rzeczywistość dwudziestolecia...