Mam mieszane uczucia co do oceny książki. Na pewno jest bardzo dobra, jeśli chodzi o główną myśl, autorski przekaz. Autor w sprawny i konkretny sposób pokazuje, czym stało się myślistwo współcześnie, kiedy zwierzyna nie ma żadnych szans a myśliwy nierzadko to nadziany buc o zerowej wiedzy przyrodniczej, nie mający pojęcia o tropieniu, któremu pod wylot strzelby zanęca się bezbronną zwierzynę. W trakcie lektury, zwłaszcza pierwszej części książki, pewne niecenzuralne słowo ciągle miałem na końcu języka. Świadomość, że całkiem spora grupa ludzi zrobiła sobie rozrywkę z zabijania, zrobiła sobie hobby z ewidentnej rzezi dorabiając do tego chorą ideologię, nie pozwala na bycie obojętnym. O myśliwych i myślistwie miałem już wcześniej wyrobione zdanie, ale do tej pory nie miałem świadomości, jaka jest skala tej plagi. Nie miałem świadomości, jak bardzo myśliwi ingerują w naturalne mechanizmy przyrody najpierw dokarmiając zwierzynę, żeby mnożyła się ponad pojemność środowiska, by potem do niej strzelać, żeby mieć, co zabijać. Świadomość, ile setek tysięcy zwierząt jest po prostu rozstrzeliwanych nie może pozostawić człowieka obojętnym. Jedną z informacji, które wywarły na mnie największe wrażenie był fakt, że ilość ton ołowiu wprowadzanego do środowiska przez amunicję myśliwską w ciągu roku przekracza ilość wydalaną przez cały przemysł i motoryzację.
Niestety druga cześć książki, czyli wywiady, jest już zdecydowanie gorsza. Po pierwsze nie brakuje powtórzeń tego, co zostało już wyraźnie i dosadnie przedstawione w części pierwszej. Początkowe wywiady jeszcze mają jakąś wartość. Niestety w dalszej części zaczyna się psychologizowanie, autor wraz z niektórymi rozmówcami bawią się w stawianie psychologicznej diagnozy. Nie twierdzę, że to, co zostaje powiedziane nie ma sensu, ale o ile wywiad z Eichelbergiem jest konkretny i klarowny, to dalej teksty zaczynają zalatywać smrodkiem New Age, jakąś energią kosmosu, jednością przyrody etc. Wywiad z mistrzynią zen i panią Rosenhek bardziej psują książkę niż jej pomagają. Nota bene podobnie jak wstęp pani Tokarczuk – tekst zupełnie zbyteczny w tej książce. Próba psychologicznej diagnozy, traktowania myślistwa jak nałogu, specyficznej choroby psychicznej przewrotnie może być dodatkowym usprawiedliwieniem ludzi strzelających do zwierząt przy nęciskach. Bo jeśli to jakaś choroba, to trzeba współczuć tym ludziom, czyż nie? Na pewno trzeba współczuć wielu rodzinom myśliwych, o czym świadczy rozmowa z dwoma żonami takowych.
Książka warta przeczytania i wyrobienia sobie własnej opinii.

Mam mieszane uczucia co do oceny książki. Na pewno jest bardzo dobra, jeśli chodzi o główną myśl, autorski przekaz. Autor w sprawny i konkretny sposób pokazuje, czym stało się myślistwo współcześnie, kiedy zwierzyna nie ma żadnych szans a myśliwy nierzadko to nadziany buc o zerowej wiedzy przyrodniczej, nie mający pojęcia o tropieniu, któremu pod wylot strzelby zanęca się...