Na okładce jest napisane, że to kryminał romantyczny, lecz jeśli liczycie na powieść sensacyjną, to srodze się zawiedziecie. Co prawda w pewnym momencie na scenie pojawi się nieboszczyk, ale bardzo szybko z niej zniknie. Na romans też nie należy liczyć, raczej na wspomnienia, o tym jak było miło. Zadacie pewnie sobie pytanie, to o czym jest ta książka. O dziennikarce piszącej o modzie oraz jej przyjaciółce od najmłodszych lat, Agnieszce. Obie panie pracują w redakcji magazynu „Stylle”, więc będziemy mieli możność poznać tajniki pracy dziennikarskiej, a właściwie jej braku. Lektura typowo plażowa, lekka i przyjemna. Stylem przypomina odrobinę pisarstwo p. Chmielewskiej, też taka typowo kobieca paplanina. Tylko obraz kobiety, który się wyłania z kart tej książki to bynajmniej nie jest laurka. Podstępny babiszon, który spiskuje, knuje, obraża i szpieguje. Brr... A najdziwniejsze jest to, że te niemalże trzydziestoletnie kobiety bawią czytelnika. I to zarówno swoimi przygodami, jak i błędami językowymi: „Powiedział mi, że jestem limfomanką...”

Na okładce jest napisane, że to kryminał romantyczny, lecz jeśli liczycie na powieść sensacyjną, to srodze się zawiedziecie. Co prawda w pewnym momencie na scenie pojawi się nieboszczyk, ale bardzo szybko z niej zniknie. Na romans też nie należy liczyć, raczej na wspomnienia, o tym jak było miło. Zadacie pewnie sobie pytanie, to o czym jest ta książka. O dziennikarce...