Najnowszy tomik wierszy Anny Piwkowskiej określiłbym przede wszystkim jako poezję elegancką. Autorka często odwołuje się do zjawisk kultury, do mitów, do klasycznych książek i uznanych pisarzy, miesza też style poetyckie.

Na przykład pierwszy wiersz w tomie, zadedykowany ojcu a zatytułowany 'Nie masz, nie masz nadzieje' zaczyna się tak:
„Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory,
ampułki po lekarstwach, bandaże, wenflony,
uprane prześcieradła – przetarte upiory
twego bólu”
Przejmujące słowa, ale skąd tam słowo 'ochędóstwo' jakoś mi niepasujące do reszty? W dalszej części wiersza mamy:
„to, co mi powierzyłeś, a czego ubyło
po tobie, jakby nigdy cię tutaj nie było”
to mi jakoś pachnie Kochanowskim, więc owo 'ochędóstwo' może ma sens...

Jest tam więcej tropów literackich, których rozwikłanie zostawiam szanownym czytelniczkom i czytelnikom, wystarczy podać tytuły wierszy: 'List od Scarlett', 'Jechać do Wilka' czy początek wiersza 'Kos': „Poszły w las me ogary, minęło południe”. Intryguje mnie początek wiersza 'Kławdia': „Kławdia z psem, brzegiem morza idzie do Lubeki.” Jakiś to jest trop literacki, ale jaki? Pomożecie?

W niektórych wierszach znajduję piękne, przejmujące zwroty, jak w utworze 'Symultanka':
„rozdłubywałaś palcem ranę serca
jak mała dziewczynka
kawałek urodzinowego tortu
wierząc, że znajdzie w nim złoty orzech.”
Rozdłubywanie rany serca – piękne...

Nie ukrywa Piwkowska fascynacji poetami rosyjskimi, Pasternakiem, Błokiem, Achmatową czy Cwietajewą i tak jak oni uważa, że wiersz winien mieć melodię, pewną muzyczność, w szczególności rymy. Rzeczywiście wiele jej utworów właśnie takich jest. Poza tym w jej wierszach zwraca uwaga wersyfikacja, jak w osiemnastozgłoskowcu 'Wielka Sobota II' zaczynającym się tak:
„Na wskroś patrzymy poprzez diament, oko przestrzeni w sześcian cięte.
Barwne rowery w Amsterdamie mkną ulicami, nie przypięte
do metalowych bram nadbrzeża: Bóg będzie do nas się przymierzał.”

Znajdziemy tam jeszcze odniesienia do współczesności, wiersze o wojnie w Ukrainie. I oczywiście wiersze o miłości.

Piękny tomik, do którego z pewnością będę wracał.

Najnowszy tomik wierszy Anny Piwkowskiej określiłbym przede wszystkim jako poezję elegancką. Autorka często odwołuje się do zjawisk kultury, do mitów, do klasycznych książek i uznanych pisarzy, miesza też style poetyckie.

Na przykład pierwszy wiersz w tomie, zadedykowany ojcu a zatytułowany 'Nie masz, nie masz nadzieje' zaczyna się tak:
„Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne...