Druga część opowiada dalsze losy Laury i rodziny Lewiatan,jak dla mnie historia przejmująca,życiowa.
Bardzo dobra,a smutna to książka.

Druga część opowiada dalsze losy Laury i rodziny Lewiatan,jak dla mnie historia przejmująca,życiowa.
Bardzo dobra,a smutna to książka.

Piękna i wzruszająca

Piękna i wzruszająca

Kolejna, moim zdaniem lepsza, część gorzkiej i przejmującej opowieści o codziennym życiu w getcie. Bardzo dobitnie pokazująca, że zamordowani Żydzi nie byli jedną wielką bezkształtną masą ludzi, ale każdy z nich miał swoje marzenia, przeżycia, swoją odrębną codzienność. Na zadane na końcu książki pytanie "Czy Laurze uda się uciec z piekła i uniknąć kolejnego?" odpowiedź brzmi po dwakroć tak, choć chyba nie tak, jak byśmy tego chcieli. Laura wydostaje się z getta i nie trafia do Oświęcimia ginąc od kuli zakochanego w niej Niemca chwilę po tym, jak zabita zostaje jej przyjaciółka. Kończy się jej cierpienie i kończą się wszystkie nadzieje i marzenia, które przez te kilka lat dawały jej motywację do życia w tym nieludzkim miejscu. Poruszająca i jako opowieść o trudnym życiu młodej kobiety i jako opowieść o prawdziwym życiu zgotowanym człowiekowi przez człowieka.

Kolejna, moim zdaniem lepsza, część gorzkiej i przejmującej opowieści o codziennym życiu w getcie. Bardzo dobitnie pokazująca, że zamordowani Żydzi nie byli jedną wielką bezkształtną masą ludzi, ale każdy z nich miał swoje marzenia, przeżycia, swoją odrębną codzienność. Na zadane na końcu książki pytanie "Czy Laurze uda się uciec z piekła i uniknąć kolejnego?"...

Ile można zniśc upokorzeń jak długo wytrzymać w piekle. Dużo i długo. O trwaniu jest II dom Nauczycielki z Getta.

Ile można zniśc upokorzeń jak długo wytrzymać w piekle. Dużo i długo. O trwaniu jest II dom Nauczycielki z Getta.

Opisuje życie w gettcie łódzkim -polecam.

Opisuje życie w gettcie łódzkim -polecam.

Wszyscy mieli nadzieję, że wojna szybko się skończy, a ona nadal trwała podobnie jak życie za murami łódzkiego getta. Laura opiekuje się nastoletnimi braćmi swojego męża. Chłopcy szybko musieli dorosnąć i ponad siły pracują na budowie, żeby zarobić na przydział lichego pożywienia. Lewiatanowie, choć sami niewiele mają, otaczają opieką słabszych od siebie. Pomagają przymusowej współlokatorce Izabeli, którą zaczynają traktować jak rodzinę i wraz z nią opiekują się polskim chłopcem, który uciekł z obozu dla sierot. W sierpniu 1944 r. następuje likwidacja getta. Czy Lewiatanom uda się przeżyć i uniknąć wywózki w nieznane?
Ciężko mi jednoznacznie odnieść się zarówno do tej, jak i wcześniejszej części. Dużo tu zaczętych i niedokończonych wątków lub zamkniętych w dwóch lapidarnych słowach. Np. taka scena: oficer KRIPO zabiera Laurę z pracy i domownicy odchodzą od zmysłów, bo przez dwa dni nie wracała do domu. Tymczasem Autorka nie ciągnie tematu i pisze o czymś innym, a po pewnym czasie w jednym zdaniu wyjaśnia, że nie wracała, bo musiała naprawić całą odzież Niemca. Kto choć trochę zna tematy eojenne z innych opowieści, powinien zdawać sobie sprawę, że u tego Niemca powinny się dziać dantejskie sceny. Że Laura nie siedziała raczej w cieple na stołeczku i nie cerowała skarpetek przez 48 godzin. Takich scen było więcej i nieco mnie to irytowało. Podobnie jak sama bohaterka. Taka trochę heroina; zbyt idealistyczna i oderwana od rzeczywistości okupacyjnej. Jednak ta książka mimo wszystko ma jakiś urok w sobie, który zawdzięcza wyjątkowej łatwości wypowiedzi Autorki oraz bardzo przystępnemu stylowi jej pisania. Szybko się czytało.
Ocena: 7,5/10

Wszyscy mieli nadzieję, że wojna szybko się skończy, a ona nadal trwała podobnie jak życie za murami łódzkiego getta. Laura opiekuje się nastoletnimi braćmi swojego męża. Chłopcy szybko musieli dorosnąć i ponad siły pracują na budowie, żeby zarobić na przydział lichego pożywienia. Lewiatanowie, choć sami niewiele mają, otaczają opieką słabszych od siebie. Pomagają...

Bardzo dobrze się czyta, nawet lepsza niż pierwsza część. Wciągająca, mimo że opowiada tragiczne losy Żydów w getcie łódzkim.

Bardzo dobrze się czyta, nawet lepsza niż pierwsza część. Wciągająca, mimo że opowiada tragiczne losy Żydów w getcie łódzkim.

Ludzkość nie wyciąga wniosków z historii, do czego prowadzi ideologia i nienawiść. Losy Laury i jej najbliższych.... szok,smutek,koniec.

Ludzkość nie wyciąga wniosków z historii, do czego prowadzi ideologia i nienawiść. Losy Laury i jej najbliższych.... szok,smutek,koniec.

"Nauczycielka z Getta. Wciąż pod wiatr" Aneta Krasińska

Wiele osób, które obserwują mojego bloga i śledzą to, co czytam, już od dłuższego czasu pyta mnie, dlaczego do tej pory nie przeczytałam drugiej części cyklu Nauczycielka z getta „Wciąż pod wiatr” autorstwa Anety Krasińskiej, skoro pierwszą część „Nauczycielka z getta” polecałam i pisałam, że czekam na więcej. Przecież od premiery kontynuacji losów głównej bohaterki cyklu Laury Lewiatan minął już prawie rok. Przyznam się wam szczerze kochani, że powodem, tego, dlaczego odkładałam lekturę tej powieści w czasie, był po prostu strach. Wiedząc, co obecnie dzieje się za naszą wschodnią granicą, wiedziałam, że czytanie tej książki jeszcze bardziej i mocniej uświadomi mi, iż niestety historia może się w każdej chwili powtórzyć. Zwyczajnie nie byłam gotowa na to, by po raz kolejny wspólnie z Laurą wejść za mury łódzkiego getta i pozostać w nim, aby niemalże na własnej skórze odczuwać okrucieństwo piekła na ziemi, w którym o przetrwanie każdego dnia musiały walczyć osoby tam trafiające. Tym bardziej że już sam podtytuł tej części sugeruje, aby czytelnik przygotował się na to, iż decydując się na przeczytanie, musi zdawać sobie sprawę z tego, że los, a mówiąc wprost oprawcy, nie będą ułatwiać życia swoim ofiarom. I niestety przeczucia mnie nie myliły. I już teraz wycofuję się z tego, co napisałam recenzując „Nauczycielkę z getta”. Wówczas twierdziłam, że jest to najbardziej emocjonalna książka autorki jaką czytałam. Otóż nie, ta część wstrząsnęła mną i poruszyła jeszcze mocniej. O czym opowiem już za chwilę.

Już teraz mogę otwarcie napisać, że siłę, aby podołać emocjonalnie wszystkiemu, o czym czytamy na kartach książki czerpałam właśnie od samej Laury. Jej postawa oraz wewnętrzna siła wzbudzały we mnie niezwykły podziw i uznanie. Jest to kobieta, dla której rodzina i relacje rodzinne są najważniejszą wartością. Wojna odebrała jej niemalże wszystkich, których kochała. Dziś jedyne bliskie jej osoby to dwaj nastoletni bracia męża, którymi przykładając wagę do obietnicy złożonej ich matce, się opiekuje. Teraz to ona stała się dla nich matką i to oni dają jej siłę do walki o swoje i chłopców przetrwanie. Nie jest to łatwa walka. Nikt nie przypuszczał, że miasto za drutami przetrwa jeszcze blisko dwa lata. Z każdym dniem jest coraz ciężej, ale Laura nie poddaje się i nie traci wiary w to, że kiedyś to wszystko się skończy, dlatego z uporem dąży do tego, aby dzieci zmuszane do pracy ponad swoje siły przez okupanta nie traciły zapału do nauki. Jako nauczycielka poprzez naukę daje im nadzieję na to, ze kiedy odzyskają wolność, ich wiedza będzie potrzebna do tego, aby odbudować kraj. Sama pracuje ciężko, ale nigdy nie zapomina o innych.

I tutaj dochodzimy do kolejnego bardzo ważnego aspektu poruszanego w książce, jakim jest wsparcie drugiego człowieka w tak bolesnych i trudnych przeżyciach. My czytelnicy mamy możliwość być częścią trudnej codzienności mieszkańców kamienicy, w której mieszka Laura. Oprócz niej i szwagrów, w kamienicy mieszkają również inne rodziny. Każdy stara się na swój sposób radzić z tym, co ich spotkało. Niestety w pojedynkę jest to bardzo trudne, a wręcz niemożliwe. Dlatego z biegiem czasu ci dotychczas zupełnie obcy sobie ludzie stają się dla siebie jak rodzina. Starają się sobie wzajemnie pomagać i podźwignąć, kiedy któreś z nich upada pod ciężarem bólu i rozpaczy. Ta chęć pomocy innym jest dla samej Laury niejako sposobem na to, aby poradzić sobie ze stratą ukochanego. To wszystko w połączeniu z pracą, która, choć na chwilę pozwala zapomnieć o tym, co dzieje się wokół, a także misją nauczana dzieci pozwala choć trochę normalizować każdy dzień. Tak też rodzą się przyjaźnie i niezwykłe więzi.

Postępowanie Laury niewątpliwie może być dla nas wzorem i motywacją do tego, aby niezależnie od tego, w jak trudnej sytuacji życiowej się znajdujemy nie pozostawać biernym i nie czekać tylko na to, co jeszcze się wydarzy. Warto działać i podejmować najlepsze dla nas samych decyzje, choć nie są one łatwe.

Nawiązując do wspomnianych trudnych decyzji muszę wspomnieć, o jeszcze jednym istotnym wątku książki. Jednym z największych pragnień każdej osoby żyjącej za drutami getta jest możliwość jego opuszczenia. Pamiętajmy o tym, że nasza bohaterka jest Polką i nie musiała do tego getta wchodzić, nie musiała w nim zostawać, a jednak została. O tym, że nie musi tu być, przypomina jej pewien niemiecki oficer. Wystarczy jedno jego słowo i Laura to getto opuści. Koniecznie przeczytajcie książkę i przekonajcie się, co zdecyduje kobieta. Czy zapomni, czym jest człowieczeństwo i ulegnie jego namowom? Sprawdźcie sami.

W książce jest bardzo wiele trudnych, a wręcz bolesnych momentów, ale jeden z nich poruszył mnie niezwykle mocno i nadal nie mogę przestać o nim myśleć. Mam tu na myśli budowę obozu przejściowego dla polskich dzieci, których rodzice zostali uznani za nazistów i kolaborantów, a one same za zagrożenie dla społeczeństwa. Choć warunki do życia są coraz gorsze, to Lewiatanowie starają się pomagać małym sierotom, choć sami przez to bardzo wiele ryzykują. Tak o to w ich życiu pojawia się ktoś, kto nie tylko dostał nową szansę od losu, ale także swoją obecnością może odmienić czyjeś życie.

W tej części dylogii naprawdę bardzo wiele się dzieje, a jej bohaterowie muszą mierzyć się z przeciwnościami losu. Przez to, że poznajemy zarówno ich wady, jak i zalety, są oni bardzo prawdziwi, a wręcz namacalni. Autorka poprzez ich kreację pokazała nam, że choć znajdą się i tacy, którzy wzbudzą w nas ambiwalentne odczucia, to nie możemy ich do końca jednoznacznie oceniać, bo wojna pokazała również, że nie wszyscy są doszczętnie zepsuci, a na to, kim są i co robią, mogło wpłynąć wiele czynników.

Oczywiście gorąco polecam każdemu lekturę obu części dylogii. Pamiętajcie, że choć postać głównej bohaterki jest fikcyjna, to całe tło historyczne jest potwierdzoną prawdą historyczną, którą trzeba znać i poznawać. A przystępna forma podania tych faktów, jaką jest powieść, z pewnością ułatwi przyswojenie tej wiedzy. Ja czytając książkę, czułam się częścią historii Laury, bardzo wierzyłam w to, że nie da się złamać i przetrwa. Wiele razy łapałam się na tym, że chciałam jej pomóc, by za chwilę uświadomić sobie, że ja tylko czytam o kolejach jej losów. Napięcie rozgrywających się przeżyć było bardzo duże, więc musiałam robić sobie przerwy w lekturze, aby dać sobie czas na wyciszenie i głębszy oddech, ale jednocześnie nie mogłam doczekać się końca książki, aby dowiedzieć się, co stanie się z Laurą. Jednak tego, jak zakończyła się ta część, zupełnie się nie spodziewałam, a musicie wiedzieć, że nie było to jedyne nieoczywiste rozwiązanie, jakie zastosowała autorka w tej książce.

Na pewno już wiecie, że jest to książka, którą trzeba i warto przeczytać, więc nie zatrzymuję was dłużej.

http://kocieczytanie.blogspot.com/2023/06/nauczycielka-z-getta-wciaz-pod-wiatr.html

"Nauczycielka z Getta. Wciąż pod wiatr" Aneta Krasińska

Wiele osób, które obserwują mojego bloga i śledzą to, co czytam, już od dłuższego czasu pyta mnie, dlaczego do tej pory nie przeczytałam drugiej części cyklu Nauczycielka z getta „Wciąż pod wiatr” autorstwa Anety Krasińskiej, skoro pierwszą część „Nauczycielka z getta” polecałam i pisałam, że czekam na więcej....

Przewodnim tematem powieści jest potęga miłości i rodziny, z podróżą w najciemniejsze karty historii, ale z drobinkami nadziei w tle.
Drugi tom powieści to kontynuacja losów Lewiatanów i osób które spotykają na swej drodze ( sąsiadów, współpracowników, okupantów). Trudne i bolesne losy, ale nie zwalniające ich z człowieczeństwa. W tym strasznym czasie Lewiatanowie i ich sąsiedzi, z narażeniem życia angażują się w pomoc polskim sierotom i jednej z nich okazują szczególną troską.
Choć jedyną autentyczną postacią historyczną tej książki jest przywódca łódzkiego getta- Mordechaj Chaim Rumkowski, a reszta postaci jest fikcyjna, to realizm i tak bije z kart tej powieści. Sprawia, że chcemy jak najszybciej poznać dalsze losy bohaterów i sprawdzić jak to wszystko się skończy.
Zdecydowanie POLECAM!

Przewodnim tematem powieści jest potęga miłości i rodziny, z podróżą w najciemniejsze karty historii, ale z drobinkami nadziei w tle.
Drugi tom powieści to kontynuacja losów Lewiatanów i osób które spotykają na swej drodze ( sąsiadów, współpracowników, okupantów). Trudne i bolesne losy, ale nie zwalniające ich z człowieczeństwa. W tym strasznym czasie Lewiatanowie i ich...