Kolejna z pozycji na temat podboju hellenistycznego Wschodu przez Rzymian. I tak ją (o ile) zapamiętam - jedna z wielu, pozycja, która nie wnosi praktycznie nic. Analiza jest lekka i łatwo się czyta, ale jest powierzchowna. Autor korzysta z pięciu głównych kronik (z czego jedna jest mocno niekompletna),kompletnie pomijając mniej znane przekazy. Przez to, jego praca jest bezpłciową kompilacją dwóch-trzech narracji. Wprawdzie widać, że autor nie jest naiwny i zauważa ewidentne przekłamania i elementy propagandy w cytowanych kronikach, ale nic z tym nie robi; w ogóle jest wzorcowo neutralny i poza łączeniem narracji skrzętnie ukrywa swoje zdanie na omawiany temat. Widać z resztą, że nie jest to jego konik: kompletnie nie zna np. specyfiki armii Pontu, co potem każe mu się dziwić, dlaczego Rzymianie unikali podczas tej wojny otwartych przestrzeni; nie zauważa, że Mariusz Plutarcha i Wariusz Appiana to ta sama osoba, myli Małą Armenię (będącą wtedy częścią Pontu) z Sofene (będącą wówczas częścią Armeni Większej),nie wie, że w omawianym okresie rzymska jazda nie składała się już z ekwitów itd... Ilość błędów może nie jest tak duża, jak w pozycji P. Matyszaka czy A. Mayor, ale nie ma też w nic, co by uzasadniało lekturę. Już lepiej samemu poczytać Plutarcha i Appiana.

Kolejna z pozycji na temat podboju hellenistycznego Wschodu przez Rzymian. I tak ją (o ile) zapamiętam - jedna z wielu, pozycja, która nie wnosi praktycznie nic. Analiza jest lekka i łatwo się czyta, ale jest powierzchowna. Autor korzysta z pięciu głównych kronik (z czego jedna jest mocno niekompletna),kompletnie pomijając mniej znane przekazy. Przez to, jego praca jest...