Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Córka prezydenta" to książka, która brzmi jakby została napisana w latach 90. - i w takich czasach nie uchodziłaby za nic specjalnie dziwnego. Jednak wydana w 2023 roku brzmi jak kiepski żart (albo jakby ktoś spędził ostatnie dekady pod kamieniem i nie zauważył jak zmienia się świat). Światopoglądowo "Córka prezydenta" przynależy do dawnych czasów - gdy świat był czarno-biały, brutalność była macho, a samowolka była traktowana jako dowód najwyższego bohaterstwa. Dla zmyłki akcja "Córki prezydenta" dzieje się w czasach współczesnych - ale pewnie lepiej jej by wyszło, gdyby podążyła za swoją wizją i interpretacją świata i przeniosła się o te dwie-trzy dekady wstecz. Wówczas całość byłaby w miarę spójna, zaś Patterson i Clinton mogliby twierdzić, że to taki ich dawny projekt po prostu wydany po latach. "Córka prezydenta" lepiej sprawdziłaby się jako film akcji klasy B - tak zresztą jest trochę pisana. Sceny są niezwykle plastyczne, miejsce akcji napisane niczym pod scenariusz filmowy. Podobnie rozdziały - pokrywają się z długością trwania sceny, każda kolejna scena to osobny rozdział. Wreszcie - części książki są podzielone jak kolejne akty filmowe. Trudno powiedzieć, czy Patterson ma taki styl pisania (to moje pierwsze zetknięcie z tym autorem) czy po prostu oczyma wyobraźni już widział szykowaną ekranizację, w każdym razie tę książkę czyta się jak film. Taki, który trafiłby do kablówki do pasma późno-wieczornego. "Córka prezydenta" była tak dziwnym literackim doświadczeniem - z powodu swojej niezwykłej głupoty, przedziwnym świecie, a jednocześnie tak skonstruowanej powieści, że strony same się przewracały - że z ciekawości sięgnę po pierwszą wspólnie napisaną książkę przez Clintona i Pattersona tylko po to, by zobaczyć, czy to tylko jednorazowy przypadek, czy też konserwatywne poglądy autorów tak mocno wpływają na ich fabuły.