To poezja pełna dziwności, wieloznaczności, bólu i rozczarowania. "Księżyc…" to książka o tym, co czai się w mroku. O pozorach, umyślnych lub przypadkowych nie(po)rozumieniach. To też rzecz o drobinach marzeń i nadziei, po które jednak trzeba sięgać bardzo głęboko, przedzierając się najpierw przez gąszcze smutków, brudów, niestrawionych uczuć, zawodów i zwątpień. „Lubię pytania / bez odpowiedzi” – wyznaje jeden z podmiotów. I to na przestrzeni tomu widać bardzo wyraźnie. Wśród licznych pytań pojawia się m.in. to o prawdziwość świata, jaki „ja” liryczne opisuje – ile w tym faktów, a ile kreacji czy może nawet nieświadomej projekcji?

Wiodący podmiot obserwuje świat i opowiada o nim, ale jakby z wnętrza. Z jeden strony jest – jak każdy z nas – uczestnikiem, ale on wybiera pozycję wyłącznie świadka. Ucieka więc do środka siebie. Ucieka albo nie może wydostać się z tej wsobnej skorupy.

Marcin Sas mówi wielogłosem – w imieniu wszystkich, którzy przeszli przez „Utratę” (dosłowną oraz metaforyczną),są zdezorientowani, zawieszeni, zmagają się z demonami oraz chorobami i może nie zawsze, i nie do końca, są akurat sobą.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/06/ksiezyc-pod-sufitem-marcin-sas.html

To poezja pełna dziwności, wieloznaczności, bólu i rozczarowania. "Księżyc…" to książka o tym, co czai się w mroku. O pozorach, umyślnych lub przypadkowych nie(po)rozumieniach. To też rzecz o drobinach marzeń i nadziei, po które jednak trzeba sięgać bardzo głęboko, przedzierając się najpierw przez gąszcze smutków, brudów, niestrawionych uczuć, zawodów i zwątpień. „Lubię...