Z pewnością jest to bardzo ciekawa książka. Nie wszystkie rozwiązania mogą przypaść do gustu wszystkim. Historia z pewnością ma te zaletę że nie nuży.
Zwykle w książkach obszernych czytam 200 stron i zadaje sobie pytanie czy coś się zmieniło przez te 200 stron, tutaj jest zupełnie inaczej. W Kahunie narrator zrobił to w jakim stylu, że zamiast rozciągać, rozwlekać książki na te 1k stron, to napisał kilka tomów (około 3) i postanowił je sformatować w jedną. (To tylko moja subiektywna opinia, takie mam wrażenie). Efekt jest taki, że książka jest bardzo długa, gruba, a w niej akcenty skupiają się na najważniejszych rzeczach, a reszta jest w tle, opowiadana przez narratora. Wręcz dziesiątki scen, wydarzeń dzieje się w takim tle narratorskim, wiele niedomówień, porwane sceny, fabuła na przestrzeni roku czasu.
Twórca też odrobił lekcje, bo mistrzowie fantasy starają się by świat był realistyczny, że magia i rasy fantasy działają tylko wtedy gdy odwzorowujemy prawdziwych ludzi, prawdziwe problemy i ich historie. Tutaj nie ma mowy o czarnoskórych szamanach żyjących razem z białymi. Nie ma takich głupotek dziecinnego podejścia do tworzenia świata. Tu akcja dzieje się na wyspach Polinezji, i każdy ma taki sam kolor skóry - indiański.
Mnie osobiście kupił motyw szamanów, i innych stworzeń ze świata Śródziemia w wersji tropikalnej, w wersji nie średniowiecznej, ludzie nie noszą tu zbroi, ale są to szamani, ludy starożytne, koczownicze, wcześniejszego okresu ludzkości, gdy właśnie ludzkość, była szamańska, prymitywna, blisko przyrody. Noszą na plecach dzbany, fetysze, totemy, malują twarze, używają zaklęć. mikstur, telepatii astronomii. Trochę to przypomina obraz z filmu Avatar, ograbionego z science fiction.
Duchy przyrody są tu bliskie ludziom są jak by symbolem człowieka i przyrody. Cała powieść to może być wielki ukłon wobec sił natury, z jakimi walczy nasza cywilizacja, niezależnie jaką mamy technologie zawsze będziemy zdani na łaskę przyrody. Trzęsienia ziemi, tsunami, erupcje wulkanów. Książka bowiem traktuje o demonicznych duchach przyrody, które władają światem szamanów. Towarzyszymy w wyprawie przez ten magiczny i straszny świat, aby odegnać te "złe duchy", uspokoić przyrodę. Szamani jednak sam posługują się takimi duchami, ale oswojonymi. To może być symbol człowieka, który poskromił technologią przyrodę. Bohater przywołuje duchy piachu, które zmaterializowane przybierają postać wargów, czyli olbrzymich wilków (jak z hibbita).
Nie oceniam tu tego na czym się nie znam, czyli tej nowoczesnej narracji itd. Książka sprzedawana jest tylko u autora, a szkoda. Ciekawe dlaczego tak jest. Wątpię że wydawnictwo nie chce wydać takiej perełki. Dzieci będą w nocy pod kołdrą z latarką czytać i może nawet film nakręcą, jak to wyjdzie, bo fabuła jest iście hollywoodzka.
Poruszane są wątki trudne, dojrzałe, czasem kontrowersyjne. Wykryłam nie jeden a aż cztery morały, a może przegapiłam pozostałe. Morał początkowy, ostatnie dwa i centralny. Każdy mnie wzniósł w niebo filozofii. Jeszcze przez wiele dni będę rozmyślać o tej książkę, a i chyba trzeba będzie przeczytać ją jeszcze raz, żeby sobie przypomnieć te wspaniałe myśli i przygody.
Bohaterowie: Pokrzywek, duch ogniska domowego, kocham go! Jandzi! Nauczyciel szaman, dorosły przedstawiciel kasty Ziemii. Droma, przyjaciółka głównego bohatera. Bardzo inteligentna dziewczyna. Hron, przyjaciel o wielkim sercu. Vanmau, staruszek o wybujałej wyobraźni. Królowa Szamanów, o wielkiej sile.
Świat pełen magii, tajemnic, mroku, i uroku. Wyspa lodu gdzie żyją trolle i sylfy! Wyspa wody, gdzie grasują wodianoidy i lewiatany. Wyspa diabłów i ogarów! Wyspa behemotów! No i te feniksy, zróżnicowane feniksy, nie tylko ptaki ognia, ale np feniksy wodne.
Tajemnice tego świata. Pytania bez odpowiedzi. Można mieć wiele teorii. Wiele rzeczy się nie wyjaśniło, jeszcze więcej jest nieścisłości, które są podkreślane czytelnikowi w twarz. Między innymi wydaje się że cały Kahuna, może żyć. Może też być tak że Droma jest duchem. Może być tak że drugie plemię jest kontrolowane przez jakiegoś prastarego demona. Może być tak że Wojownicy są dobrzy, a królowe szamanów okłamują swych poddanych. W ogóle o co dokładnie chodzi w kontroli narodzin? Co odziedziczył Rao jako dziedzic imienia Raonenów? Kim jest Bliska poprzedniego Rao? I kim ma być bliska którą dostał w nagrodę? O co chodzi w tej całej wojnie w prologu? Co poróżniło zaawansowaną cywilizacje szamanów? Czy Rao będzie podróżować po archipelagu w tomie 2? Czy uda mu się zmienić ten świat?
Bądź co bądź zafascynowała mnie Kahuna zapewne za kilka lat znowu wrócę albo będę dzieci przekonywała do przeczytania, i mam nadzieję że już oficjalnie Empikowa edycję.

Z pewnością jest to bardzo ciekawa książka. Nie wszystkie rozwiązania mogą przypaść do gustu wszystkim. Historia z pewnością ma te zaletę że nie nuży.
Zwykle w książkach obszernych czytam 200 stron i zadaje sobie pytanie czy coś się zmieniło przez te 200 stron, tutaj jest zupełnie inaczej. W Kahunie narrator zrobił to w jakim stylu, że zamiast rozciągać, rozwlekać...

(Uwaga bo Spojlery)

Książka faktycznie bardzo podobna do Harrego Pottera i Hobbita, jak głosi opis na allegro. Bardzo oryginalna w sposobie pisania i narracji.

Wielkie było moje zdziadzienie gdy okazał się że książka okazał się solidna, okładka jest gładka w dotyku, a kartki z dobrego materiału. Po sprzedaży przedpremierowej nie spodziewam się tego.

Historia bardzo ciekawa, i trudna w zrozumienia. Wielka przygoda, podróż, magiczny świat, misja. Alex Rajzarian wykreował świat szamanów i duchów natury. Jedne są złe, inne oswojone. Sama historia nie jest infantylna i banalna, a bardzo realistyczna i dopięta na ostatni guzik.

Motyw podróżny jest przeplatany z motywem zagadki, tajemnicy. Trzyma w napięciu do samego końca. Świat bardzo intrygujący. W zasadzie nigdy nie spotkaliśmy drugiego plemienia, jest tajemnicze i może czekać nas zwrot akcji z nimi.

Walka finalna z Thalu jest mega wzruszająca i zaskakująca, i mimo wszystko widać było, że trochę dobroci w sobie nadal ma, był zagubiony, a mam nadzieje że jeszcze o nim usłyszymy. Ale końcowe strony historii wryło mnie jak żadna inna książka od lat. Czegoś takiego potrzebowałam.

Rozumiem Thalu. Miał dość życia w doktrynie religii, chciał wolności i to temat na topie (sam nie jestem do końca religijna chodź wiem co to liberalizm). Dla ludzi anty anty może być przestrogą. Wyobraźcie sobie prze co przejdzie takie dziecko. Thalu to po prosu zagubiony chłopak, który bezmyślnie sabotował w misji której nie potrafił i nie chciał zrozumieć. Rao faktycznie ma racje, w wielu kwestiach.

Ta książka jest taką jedną wielką laurką wojny w społeczności, tradycjonaliści i buntownicy, lewaki i pis, czy jak to nazywacie.

Jedni próbują pomagać i chronić świat, drudzy kierując się zwierzęcymi pragnieniami (którą jest mi wolność) niszczą ten świat i szkodzą tym drugim.

Rao światy chłopak, demony wymordowali mu jego plamie, to mu zrypało psychikę, ale w przykładny sposób wykorzystał swój ból żeby zmienić świat, na lepsze. A w tym czasie zawsze znajdzie się ktoś kto nie rozumie, że naprawa świata jest ważna, i próbuje temu zaprzestać. zupełnie jak te ataki w prawdziwym świecie na ludzi kościoła, aktywistów, ruchy praw zwierząt i lasów itd

Narracja była bardzo ładna. Postacie bardzo ciekawe, Jandzi, Vanmu i Droma, królowa szamanów która przypominała mi trochę królową śniegu z Narnii, jeśli bym chciała coś wyciąć to ten wątek Ahiry i w świątyni bo trochę to takie meh wątki, ale po za tym to jedna z najlepszych książek jakie czytałam.

(Uwaga bo Spojlery)

Książka faktycznie bardzo podobna do Harrego Pottera i Hobbita, jak głosi opis na allegro. Bardzo oryginalna w sposobie pisania i narracji.

Wielkie było moje zdziadzienie gdy okazał się że książka okazał się solidna, okładka jest gładka w dotyku, a kartki z dobrego materiału. Po sprzedaży przedpremierowej nie spodziewam się tego.

Historia bardzo...

Jestem pełen podziwu jak niezwykle napisana została ta książka. Autor wyłamał się ze schematu. Wystarczy przeczytać pierwszy dialog żeby wiedzieć, że pisarz jest na poziomie. Po pierwsze jest tak dlatego, że wiadomo kto mówi daną kwestie! Ponieważ najpierw mamy sugestie kto zaraz coś powie. Po drugie w miejscu gdzie normalnie w książkach tłumaczy się kto powiedział dany dialog, tutaj narrator opisuje to co dzieje się dookoła. Takie połączenie spowiadało, że czytając czuć coś w stylu trzeciego wymiaru! GENIALNE! I to dzielenie wątków na strony! Takie czytanie nie nuży!
Fabuła bardzo skomplikowana, starannie opracowana, bak błędów logicznych. Bardzo dobra! (Chodź nie idealna) POWAŻNA, i ciężka atmosfera. Bardzo przypomina Harrego Pottera, tylko zamiast Hogwartu są dzikie magiczne krainy. Tajemnice, zagadki, dość mroczne ale to chyba dobrze. Dużo morałów, filozofii, dużo ciekawych trójwymiarowych postaci. Motywem wyprawy przynosi na myśl kampanie krasnoludów z Hobbita. No i są także elfy i krasnoludy i hobbici jak ze Śródziemia ale w tym uniwersum są szamanami.

Jestem pełen podziwu jak niezwykle napisana została ta książka. Autor wyłamał się ze schematu. Wystarczy przeczytać pierwszy dialog żeby wiedzieć, że pisarz jest na poziomie. Po pierwsze jest tak dlatego, że wiadomo kto mówi daną kwestie! Ponieważ najpierw mamy sugestie kto zaraz coś powie. Po drugie w miejscu gdzie normalnie w książkach tłumaczy się kto powiedział dany...