Książka okazała się niezwykle lekkostrawna, co sprawiło, że czytanie było czystą przyjemnością i nie wymagało głębokich przemyśleń. Cieszyłam się z ciekawej historii, która, chociaż mogłaby się wydawać oparta na wzajemnej miłości bohaterów (co jest charakterystyczne dla twórczości Burroughsa),tak naprawdę skupiała się na fantastycznych przygodach, jakie towarzyszyły podróżom po Wenus.

Książka okazała się niezwykle lekkostrawna, co sprawiło, że czytanie było czystą przyjemnością i nie wymagało głębokich przemyśleń. Cieszyłam się z ciekawej historii, która, chociaż mogłaby się wydawać oparta na wzajemnej miłości bohaterów (co jest charakterystyczne dla twórczości Burroughsa),tak naprawdę skupiała się na fantastycznych przygodach, jakie towarzyszyły...

‘’Piraci z Wenus” to napisana przez Edgara Rice Burroughsa przygodowa powieść Sci-Fi rozgrywające się na tytułowej planecie Wenus. Autor dobrze znany m.in. z przygód Johna Cartera i jego wojaży na Marsie, rozpoczyna tym tytułem swój inny, klasyczny czterotomowy cykl, który w Polsce doczekał się po latach pełnego wydania.

Autor w Sadze Wenus prowadzi akcję dalej w swoim tradycyjnym i utartym stylu, który doskonale czytelnik zna właśnie z Johna Cartera, gdzie podobieństwa nie kończą się tylko na tym, że obie historie rozgrywają się z dala od Ziemi.

Ja sam przed lekturą Piratów z Wenus miałem zakupione i przeczytane wszystkie tomy wchodzące w skład serii „Barsoom” więc jeżeli potencjalny czytelnik po Wenus oczekuje powiewu świeżości, to czeka go niestety szybkie rozczarowanie.

Jeżeli jednak – tak jak u mnie – czytanie przygód Johna Cartera i jego towarzyszy było czasem dobrze spędzonym, i akceptowało się wszelkie obecne schematy w tych książkach, patrząc na nie po prostu z politowaniem i akceptując to, że jest to literatura sprzed wieeeelu lat, to „Piraci z Wenus” będą kolejną przygodą przedstawiającą zupełnie nową krainę pełną przygód.

Głównym bohaterem jest Carson Napier, człowiek wielu talentów i o szerokiej wiedzy, który tworzy swoją własną rakietę na Marsa. Błąd w obliczeniach jednak sprawia, że wymarzony lot kończy się katastrofą, która jednak nieoczekiwanie przeradza się w przygodę na nieznanym ale zdatnym do życia i zamieszkanym Wenus, która to planeta staje się punktem końcowym tego jednostronnego lotu.

Jak to już u Burroughsa bywa, na planecie znajduje się rozwinięta cywilizacja, na którą Carson bardzo szybko natrafia i którą zaczyna poznawać, począwszy od opanowania języka. Pod pewnymi względami mieszkańcy Wenus są lepiej rozwinięci od Ziemian roku 1932, kiedy to tytuł autora został wydany na rynku. Pod innymi są nawet bardziej zacofani niż mieszkańcy Starożytności (nieznajomość kosmosu i wiara w płaską ziemię).

Wszelkie technologie są wyjaśniane w dosyć ogólnikowy sposób i nie ma tutaj specjalnie naukowych omówień, ale autor i tak stara się dodać tutaj zaawansowanego sznytu, wspominając o nieznanych Carsonowi promieniach czy materiałach z których dana rzecz jest zbudowana. Z jednej strony trochę to przeszkadza we wczucie się w obcowaniu z czymś nowym i kosmicznym, skoro sam autor nawet wygląd zwierząt sprowadza do porównań pokroju „wyglądał jak duży dzik z rogami”. Z drugiej jednak, dosyć szybko daje to pogląd czytelnikowi na sytuację i wytwarza prosty przekaz że „to działa bo działa, a wygląda tak jak rzecz X z Ziemi”.

Kolejnym powracającym motywem jest księżniczka w niebezpieczeństwie, w której główny bohater bezgranicznie się zakochuje od pierwszego wejrzenia a która ostatecznie odwzajemnia mu swoje uczucia, wierny przyjaciel z kosmicznej rasy czy bycie więźniem. „Piraci z Wenus” są tutaj w oczywisty sposób bardzo podobni do „Książniczki Marsa” będącą pierwszym tomem przygód Johna Cartera.

Czuć jednak, że autor mimo zachowania swojego stylu i schematów mógł przy okazji nowej serii skupić się na trochę innych rzeczach. Ponieważ Wenus nie był wtedy dobrze zbadany, to autor mógł tą planetę zaludnić i ukształtować wedle uznania, tłumacząc wszystko zasłaniającymi oparami, przez co na Wenus są potężne zbiorniki wodne, a w nich oczywiście statki. Tak samo autor w większym stopniu mógł skupić się na wątkach politycznych i wprowadzić wrogą Carsonowi frakcję, której ustrojem jest Komunizm na modłę ZSRR, ponieważ wiedział, że jego czytelnicy są obeznani z konceptem kosmicznej przygody, i mógł wrzucać tu więcej znajomych rzeczy ze swoich czasów, przez co wspomniany Komunizm mógł tam się znaleźć.

Burroughsa trzeba też pochwalić za stworzenia na łamach tych 200 stron całkiem zgrabnego świata. Już przy okazji pierwszego tomu wiemy, że jest cywilizacja buntownicza, która ukrywa się na wyspie o wielkich drzewach i tam mieszka. Jest wspomniany już komunistyczny moloch zarządzany przez tak zwanych Thorystów, który zwabił naiwnych obietnicą wolności i równości, a tak naprawdę pozwolił zawładnąć garstce frustratów cały kraj dla siebie, robiąc z mieszkańców praktycznie niewolników.
Jest najemna frakcja ludzi-ptaków, są państwa podbite przez Thorystów, są wreszcie niezbadane tereny zarówno w okolicach biegunów jak i równikowych strefach planety.

Nie ma tutaj nic powalającego oryginalnością, ale autor w jednym tomie tworzy świat, który z powodzeniem może być rozbudowywany i dopowiadany np. w sesjach RPG czy fanowskich opowieściach, bo szkielet Wenus jest całkiem solidny i z potencjałem. Jednocześnie w dalszym ciągu jest to powtórka z Marsa, tylko tutaj dla odmiany świat nie cierpi na niedobór wody, której jest pełno.

Sam główny bohater zaś w praktyce jest kolejnym doświadczonym wojownikiem, który świetnie odnajduje się w nowych warunkach, sprzyjają mu los i szczęście, jest odważnym i uczciwym człowiekiem na którym poznaje się wielu mieszkańców Wenus i wzbudza powszechną ciekawość innych. Jest on nowym Johnem Carterem, ale autor postanowił trochę mieć na uwadze to, że Carson Napier to nie żołnierz tylko wynalazca który kiedyś szermierkę trenował, i jego zdolności bojowe nie pozwalają mu na skuteczną walkę z więcej niż jednym wrogiem, przez co nie jest aż taką maszyną do zabijania jak Carter.

Stale jednak autor sprzyja Carsonowi i jego świcie, i realne zagrożenie nigdy nie jest wyczuwalne, ponieważ w ten czy inny sposób bohater z opresji wychodzi.
Jedyne co jest wyraźnie inne od początków Barsoom to zakończenie. Tam gdzie Księżniczka Marsa mogła być jednorazową przygodą, ponieważ miała koniec niewymagający kontynuacji, tak tutaj autor od razu wiedział, że będzie to przygoda na dłużej, i Piraci Wenus kończą się w sposób, który jasno zapowiada kolejny tom. I faktycznie, tom ten, wraz z częściami III i IV, jest już na polskim rynku, przez co nie trzeba trzymać się w raczej wątpliwym napięciu i można tą przygodę kontynuować.

‘’Piraci z Wenus’’ są zatem świetną opcją dla osób, które chciały by niczym w wehikule czasu cofnąć się o te kilkadziesiąt lat i zobaczyć, jak wtedy wyglądała przygodowa historia Sci-Fi. Jest to dobra lektura do zaobserwowania tego, co zmieniło się od 1932 w prowadzeniu tego typu opowieści, jakie panowały wtedy schematy, jak widziało się rolę kobiety w budowaniu fabuły i co wtedy zdaniem autora była dla czytelnika najciekawsze.

Dla mnie wczucie się w czasy wydania tytułu są zabawą samą w sobie, i lubię nadrabiać takie pozycję, dlatego wiedząc czego się spodziewam bawiłem się dobrze, i polubiłem się już ze stylem autora. Dlatego jeżeli jesteś już po lekturze świeższych powieści z tego gatunku i chciałbyś odpocząć przy czymś lekkim, naiwnym ale z nutką tej magii przygody w nieznanym, gdzie tak naprawdę realna krzywda Ci nie grozi i jest to bardziej jak jazda na karuzeli do której jesteś przymocowany, to Piraci Wenus mogą być dobrym wstępem do zainteresowania się twórczością Edgara Rice Burroughsa.

‘’Piraci z Wenus” to napisana przez Edgara Rice Burroughsa przygodowa powieść Sci-Fi rozgrywające się na tytułowej planecie Wenus. Autor dobrze znany m.in. z przygód Johna Cartera i jego wojaży na Marsie, rozpoczyna tym tytułem swój inny, klasyczny czterotomowy cykl, który w Polsce doczekał się po latach pełnego wydania.

Autor w Sadze Wenus prowadzi akcję dalej w swoim...