Wiersze NÍ Chuilleanáin to swego rodzaju przypowieści. To liryczne objaśnianie świata poprzez opowieść. I tak samo ważne są obrazy, które rodzą słowa, co i sam akt ich kreowania. Jak gdyby poetka, między wersami, przypominała: mówię, więc jestem. I jeszcze: jestem, więc też mam coś do powiedzenia.

Choć NÍ Chuilleanáin nie mówi nam wszystkiego. Oddaje nam tekst, ale przeczuwamy, że to zaledwie część danej historii. Zresztą wielokrotnie w trakcie czytania nie jesteśmy w stanie odczytać sensów, jakie nakreśliła poetka. Na ratunek przychodzi wtedy Jerzy Jarniewicz, który podpowiada, do czego dany wiersz nawiązuje.

Poetka skupia się na ukazaniu nam czegoś konkretnego, ale po lekturze można odczuwać pewien niedosyt, bo chciałoby się więcej. Pojawia się dużo pytań, ale odpowiedzi autorka każe nam szukać już na własną rękę – może w naszej wyobraźni, wrażliwości, tym co już przeżyliśmy? Jakby NÍ Chuilleanáin udowadniała, że spoglądając na ludzi widzimy tylko jakiś ułamek ich życia i doświadczenia, że nigdy nie będziemy w stanie poznać wszystkiego i że nie zawsze jest nam to potrzebne. Powierza nam zatem te „fragmenty” ufając, że będzie nas nurtować poszczególna opowieść, że poszukamy treści kryjących się za obrazem i że znajdziemy dalszą część tej lirycznej gawędy w sobie i innych.


Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/05/miedzy-niewiastami-eilean-ni.html

Wiersze NÍ Chuilleanáin to swego rodzaju przypowieści. To liryczne objaśnianie świata poprzez opowieść. I tak samo ważne są obrazy, które rodzą słowa, co i sam akt ich kreowania. Jak gdyby poetka, między wersami, przypominała: mówię, więc jestem. I jeszcze: jestem, więc też mam coś do powiedzenia.

Choć NÍ Chuilleanáin nie mówi nam wszystkiego. Oddaje nam tekst, ale...