Nie jest to książka dla każdego. Nie jest też potrzebne aby stała na każdej półce. Współczesnemu czytelnikowi jawi się nieco archaicznie, napisana jest z chrześcijańskiego punktu widzenia.
Czy to jest wadą? Dla mnie nie, lecz uważam, że odstręczy od potężnego zasobu zgromadzonej w niej wiedzy rozideologizowane ateistki, wszelkiej maści antyklerykałów i usztywnionych ideologów zarówno lewicowych jak prawicowych.
Tak właśnie między nazizm a komunistyczny marksizm trafił autor w swoich najlepszych latach pracy.
Czy kolejna wadą jest to, że bazuje na XVIII i XIX wiecznej nauce? Że skupia się n.p. na znikomej roli cudu w religii Greków?
To musi rozstrzygnąć uważny czytelnik.
Polecam.

Nie jest to książka dla każdego. Nie jest też potrzebne aby stała na każdej półce. Współczesnemu czytelnikowi jawi się nieco archaicznie, napisana jest z chrześcijańskiego punktu widzenia.
Czy to jest wadą? Dla mnie nie, lecz uważam, że odstręczy od potężnego zasobu zgromadzonej w niej wiedzy rozideologizowane ateistki, wszelkiej maści antyklerykałów i usztywnionych...

Dzieło Waltera Otto, to rzecz klasyczna. państwowy Instytut Wydawniczy sprawił niezwykłą ucztę polskim czytelnikom.

W pozycji mamy pokrótce omówionych, co ważniejszych bogów i przedstawienie spectrum ich działań na dwóch klasycznych dziełach, za które odpowiada Homer, Iliada i Odyseja, które są fundamentami kultury europejskiej. W trakcie lektury człowiek mając przed sobą przedstawione starcia wojsk pod Troją czy cudowne przybycie Odyseusza do Itaki, nabiera ogromnej chęci, by po raz kolejny zanurzyć się w świecie dawnym, a zarazem tak aktualnym.

Gorąco polecam publikację. Jest toksiążka, która powinna sié znaleźć w domowej biblioteczce każdego czytelnika.

Dzieło Waltera Otto, to rzecz klasyczna. państwowy Instytut Wydawniczy sprawił niezwykłą ucztę polskim czytelnikom.

W pozycji mamy pokrótce omówionych, co ważniejszych bogów i przedstawienie spectrum ich działań na dwóch klasycznych dziełach, za które odpowiada Homer, Iliada i Odyseja, które są fundamentami kultury europejskiej. W trakcie lektury człowiek mając przed sobą...

"... oprowadza nas ścieżkami, które sam wytycza..." te słowa z tekstu wprowadzającego dużo mówią o tym, co znajdziemy w tej książce. Bardzo lubię tematykę mitów greckich, pod wpływem Graves'a całkowicie zmieniłem spojrzenie na mitologię. Pomijając to, ścieżki, którymi prowadzi nas autor są zarośnięte mchem i paprocią. Książka ma już ładnych kilka lat i to się czuje w czasie lektury. No i słabo jest. Jeden przykład: opis Apolla. Autor pomija wydarzenia mityczne, które zaprzeczają tezie, że Apollo był super etycznym bóstwem. Ani słowa o Marsjaszu obdartym ze skóry w akcie zwykłej zazdrości i zawiści. Nie znajdziemy też nic o zabitych cyklopach w zemście za Asklepiosa... Napiszę literacko, że miałem Great Expectations wobec tej pozycji, a się zawiodłem... Mam nadzieję, że Dionizos mit i kult jest lepsza...

"... oprowadza nas ścieżkami, które sam wytycza..." te słowa z tekstu wprowadzającego dużo mówią o tym, co znajdziemy w tej książce. Bardzo lubię tematykę mitów greckich, pod wpływem Graves'a całkowicie zmieniłem spojrzenie na mitologię. Pomijając to, ścieżki, którymi prowadzi nas autor są zarośnięte mchem i paprocią. Książka ma już ładnych kilka lat i to się czuje w czasie...

Popkulturowy Kociołek:

Recenzowana publikacja została oparta na wydaniu z 1947 roku (z małymi poprawkami/ pierwsze wydanie pochodzi z 1929). Pozycja ma więc trochę lat na karku. Automatycznie pojawia się więc pytanie, czy zawarta tutaj wiedza straciła dużo na znaczeniu w kontekście późniejszych odkryć/badań? Odpowiedź może być tylko jedna – książka Otto jest bardzo aktualna i nadal uznawana jest ona za jedno z najwybitniejszych dzieł, po jakie może sięgnąć pasjonat starożytnego kultu greckiego. Trzeba jednak nadmienić, że zdecydowanie nie jest to publikacja, po którą może sięgnąć każdy. Zawarte tutaj treści kierowane są do czytelnika interesującego się grecką religią, mitami oraz starożytnymi tragediami/eposami, mającego przynajmniej podstawową wiedzę na ten temat i niebojącego się mocno akademickiej formy przekazu.

Publikację w dużym uproszczeniu można podzielić na trzy najważniejsze części. Początek książki to sięgnięcie przez twórcę do stuleci poprzedzających bardziej znany okres religii homeryckiej. Otto konfrontuje stary dziwny i prymitywny świat (zarówno naturalny, jak i ten religijny) z niemalże nieskazitelnym obrazem olimpijskiego panteonu Homera. Jego bogowie prezentowani są jako wyniosłe istoty, będące niedoścignionym wzorcem dla człowieka. Ich poprzednicy to zaś bezosobowe, często zwierzęce „twory” myślące tylko o sobie. Autor słusznie tutaj zauważa, że wraz z „postępem” odrzucane zostały niewygodne i groteskowe elementy dawnych mitów/wierzeń, tak aby zrodził się z nich obraz idealnej istoty wyższej, będącej podstawą duchowości homeryckiej.

Centralną część dzieła stanowią opisy wybranych bóstw. Twórca nie decyduje się na analizę każdego ze znanych bogów. Wybiera on pewną garstkę, która jego zdaniem jest najbardziej ciekawa i jednocześnie reprezentatywna dla całego panteonu. Nie należy tutaj oczekiwać opisów rodem z dzieła Parandowskiego. Walter F. Otto skupia się tu bowiem na zupełnie innych elementach. Mamy tu do czynienia z niezwykłym (jak na dzieło naukowe) połączeniem badań/analiz naukowych, piękna starożytnej literatury/poezji i mocno osobistego dyskursu na tematy religijne. Osobiste wywody autora w przeciwieństwie do innych historycznych dzieł, nie są niczym złym. Poruszana tutaj tematyka religijności wymusza bowiem zarówno na autorze, jak i czytelniku pewne osobiste odczucia, których nie da się całkowicie „wyłączyć”. Co do opisanych tutaj bóstw, każde z nich pokazane zostaje w interesującej formie (nie zawsze tak oczywistej, jak przywykła większość ludzi). Atena to doskonałość i wojownicza natura, ale pozbawiona swojej brutalnej cząstki. Apollo jest bogiem zachęcającym do ostrożności, który nieustannie przypomina człowiekowi, że od mieszkańców Olimpu dzieli go bardzo wiele. Afrodyta to zaś siła i pasja, Hermes zwodniczość, piękno i zaradność. Artemida oznacza zaś czystość, ale również nie jest pozbawiona dzikiej i nieprzewidywalnej natury.

Opisane tutaj bóstwa są da autora dogmatami podstaw religii, na których kształtowała się kultura starożytności. Tak jak zostało to już wspomniane, wyczuwalne są tutaj osobiste odczucia autora i prezentacja pewnych elementów przez pryzmat czasów, w jakich tworzona była publikacja. Nie stanowi to jednak większego problemu w pozytywnym odbiorze dzieła. Zdecydowanie większą przeszkodą są przekłady fragmentów wydarzeń mitologicznych czy bezpośrednie cytaty. Tego typu treści jest tutaj naprawdę dużo, często się one powtarzają i nie zawsze są łatwe i przejrzyste w odbiorze.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-ksiazki-bogowie-grecji-obraz-boskosci-w-zwierciadle-greckiego-ducha/

Popkulturowy Kociołek:

Recenzowana publikacja została oparta na wydaniu z 1947 roku (z małymi poprawkami/ pierwsze wydanie pochodzi z 1929). Pozycja ma więc trochę lat na karku. Automatycznie pojawia się więc pytanie, czy zawarta tutaj wiedza straciła dużo na znaczeniu w kontekście późniejszych odkryć/badań? Odpowiedź może być tylko jedna – książka Otto jest bardzo...

Z pewnością autor jest kompetentny w tematyce grackich wierzeń i poszukuje odpowiedzi na kluczowe pytania związane z grecka religia, jednak książkę czyta się po prostu ciężko, a te same przykłady fragmentów zdarzeń mitologicznych powtarzane 2-3 razy lekko dziwią… mnie nie porwała, najwyraźniej to nie jest moj poziom fascynacji akurat Grecja starożytna

Z pewnością autor jest kompetentny w tematyce grackich wierzeń i poszukuje odpowiedzi na kluczowe pytania związane z grecka religia, jednak książkę czyta się po prostu ciężko, a te same przykłady fragmentów zdarzeń mitologicznych powtarzane 2-3 razy lekko dziwią… mnie nie porwała, najwyraźniej to nie jest moj poziom fascynacji akurat Grecja starożytna

Wspaniałą niespodziankę sprawił miłośnikom antyku Państwowy Instytut Wydawniczy wydając "Bogów Grecji" Otta, tego wielkiego znawcy religii greckiej, znakomitego filologa klasycznego, autora jednego z najwybitniejszych dzieł humanistyki XX wieku: "Dionizos. Mit i kult" i zarazem wyznawcy greckich bogów (w rozmowie z kolegą, Karlem Reinhardtem, Otto miał przyznać, że w pełni uznaje realność greckich bogów i że wierzy w Zeusa).
W "Bogach Grecji" Otto wspaniale nakreśla wizerunki kilku greckich bogów (dokładniej: Ateny, Apolla, Artemidy, Afrodyty i Hermesa) ukazując ich rolę i miejsce w świecie greckiej religii i greckiego mitu, na podstawie nie tylko analiz religioznawczych i archeologicznych, ale zwłaszcza tekstów źródłowych, głównie dzieł Homera czy "Teogonii" Hezjoda. Dla Czytelnika mało obeznanego w religioznawstwie, który greckich bogów zna przez Parandowskiego, ew. Graves'a, może być wielkim zaskoczeniem to jak grecka religia wyróżnia się na tle innych systemów religijnych świata, jak tworzyła złożoną teologię i do jakich wniosków można dojść analizując działalność poszczególnych bogów w epoce przedhomeryckiej, np. Otto, podobnie jak Kerenyi, kreśli obraz Hermesa jako prastarego boga związanego z Ziemią i ze światem zmarłych, psychopomposa, przewodnika zmarłych, co nie jest oczywiste dla przeciętnego człowieka, któremu Hermes kojarzy się ze złodziejstwem i kupiectwem. W drugiej części książki Otto skupia się na relacji człowiek - bóstwo (patrz: przyjacielska relacja Odyseusza z Ateną) a także roli Losu/Mojr/Przeznaczenia i roli w tym bogów a raczej ich ograniczeń, w obu tych rozdziałach opierając się głównie na "Iliadzie" i "Odysei" Homera. Znajomość tych dzieł nie jest konieczna dla zrozumienia książki i tego co Autor przekazuje, aczkolwiek wymagać może większego skupienia i skoncentrowania na tym kto w danej relacji z kim i dlaczego (czyli dobrze wiedzieć kto w wojnie trojańskiej walczył po jakiej stronie i który bóg za kim się opowiadał i dlaczego). Dzieło Otta jest bardziej naukowe niż popularnonaukowe; jego części składowe stanowią elementy religioznawstwa, mitoznawstwa, filologii klasycznej, filozofii i teologii. Dla kogo ? Dla miłośników antyku a zwłaszcza religii greckiej. Uprzedzam jednak tych, którzy spotkanie z bogami greckimi zakończyli w szkole na Parandowskim: tu "próg wejścia" jest o wiele, wiele wyższy.

Wspaniałą niespodziankę sprawił miłośnikom antyku Państwowy Instytut Wydawniczy wydając "Bogów Grecji" Otta, tego wielkiego znawcy religii greckiej, znakomitego filologa klasycznego, autora jednego z najwybitniejszych dzieł humanistyki XX wieku: "Dionizos. Mit i kult" i zarazem wyznawcy greckich bogów (w rozmowie z kolegą, Karlem Reinhardtem, Otto miał przyznać, że w pełni...