Z okazji Dnia Kobiet, za którym sama nie przepadam, postanowiłam sięgnąć po książkę o kobietach. Liczyłam na emocjonalną treść, ale się zawiodłam.

„Kobiety, których nie ma” to bardzo wymowny tytuł, bo rzeczywiście bezdomność jest niewidzialna, powoduje, że osoby nią dotknięte znikają w społeczeństwie, wtapiają się w tkankę miejską, umykają statystykom i stają się jedynie niechlubnym, śmierdzącym i zaniedbanym kłopotem naruszającym estetykę naszych miast. Tylko że wg mnie dotyczy to w równym stopniu bezdomnych kobiet, jak i mężczyzn, dlatego reportaż miejscami jest stronniczy, gdy mówi, że kobieca bezdomność jest gorsza niż bezdomność panów. O ile mogę przyznać rację, że istnieją zauważalne różnice w zachowaniach i w sposobie bytowania w bezdomności mężczyzn i kobiet, o tyle nie wydaje mi się, żeby bezdomność kobieca była gorsza niż ta męska. Bezdomność to bezdomność i nie ma co udowadniać, że jedna jest gorsza od drugiej.

Pani Góra przytoczyła historie kobiet dotkniętych kryzysem bezdomności, ale zupełnie nie wiem, jaki był klucz w doborze rozmówczyń. Rozumiem, że nie każda pani chciała dzielić się swoją historią, ale po przeczytaniu tych wyznań, miałam wrażenie, jakbym czytała wciąż to samo. Historie zlewają się w jedno, dominuje niemal ta sama przyczyna bezdomności. Nie wiem też, jaki cel przyświecał autorce w podziale treści na województwa. Przecież bezdomność wszędzie jest bezdomnością.

Autorka lwią część tekstu poświęciła statystykom, finansowaniu pomocy dla bezdomnych, działaniu punktów medycznych, pracy streetworkerów, uzależnieniom, itp. Nie zapomniała również o ustawie o pomocy społecznej i omówieniu przepisów i procedur związanych z bezdomnością. Dostaliśmy też sporą dawkę historii o pomocy społecznej od czasów I wojny św. W efekcie to, co powinno być kluczowym tematem reportażu, czyli BEZDOMNE KOBIETY, zniknęło w morzu nudnej teorii i jeszcze nudniejszych akademickich rozważań, których nikt nie zapamięta, a które nic nie wnoszą do historii bezdomnych kobiet. Książka przestała być reportażem, a stała się skrzyżowaniem podręcznika do socjologii z przewodnikiem po zjawisku społecznym zwanym „bezdomnością”.

Z okazji Dnia Kobiet, za którym sama nie przepadam, postanowiłam sięgnąć po książkę o kobietach. Liczyłam na emocjonalną treść, ale się zawiodłam.

„Kobiety, których nie ma” to bardzo wymowny tytuł, bo rzeczywiście bezdomność jest niewidzialna, powoduje, że osoby nią dotknięte znikają w społeczeństwie, wtapiają się w tkankę miejską, umykają statystykom i stają się jedynie...

Temat z ogromnym i niestety niewykorzystanym przez autorkę potencjałem.
Historie kobiet zlewały się w jedną. Dobór bohaterek i układ historii wydaje się przypadkowy. Moim zdaniem podział na rozdziały wg województw nie ma żadnego sensu. Tak jakby autorka chciała podejść do tematu statystycznie, a nie problemowo. Z książki nie wynika, aby bezdomność w poszczególnych województwach miała jakiś inny wymiar. W tej sytuacji po co podział na rozdziały, skoro wszystkie są o tym samym?
Na marginesie tylko dodam, że roszczeniowość bohaterek rozkłada mnie na łopatki. Ale to już nie jest zarzut w stronę autorki ani samej książki.

Temat z ogromnym i niestety niewykorzystanym przez autorkę potencjałem.
Historie kobiet zlewały się w jedną. Dobór bohaterek i układ historii wydaje się przypadkowy. Moim zdaniem podział na rozdziały wg województw nie ma żadnego sensu. Tak jakby autorka chciała podejść do tematu statystycznie, a nie problemowo. Z książki nie wynika, aby bezdomność w poszczególnych...

Bardzo ciężko czytało mi się ten reportaż, ponieważ autorka za bardzo, moim zdaniem , skupiła się na historiach osób bezdomnych, które były bardzo do siebie podobne, przez co książka straciłam na swoim wydźwięku, jakim miał być problem bezdomności wśród kobiet.
Brakuje mi danych, pokazania pomysłów na rozwiązanie tego problemu czy w końcu bardziej obiektywnej opinii autorki.

Bardzo ciężko czytało mi się ten reportaż, ponieważ autorka za bardzo, moim zdaniem , skupiła się na historiach osób bezdomnych, które były bardzo do siebie podobne, przez co książka straciłam na swoim wydźwięku, jakim miał być problem bezdomności wśród kobiet.
Brakuje mi danych, pokazania pomysłów na rozwiązanie tego problemu czy w końcu bardziej obiektywnej opinii autorki.

W sumie to książka jest o niczym.

Autorka porusza temat kobiet dotkniętych kryzysem bezdomności. Bezdomni nas brzydzą, ale jednocześnie czasem interesują i intrygują- zdarza się nam raz na jakiś czas pomyśleć, jak te osoby sobie radzą, co jedzą, gdzie śpią, gdzie się kąpią, jak korzystają z toalety. Jednocześnie brzydzimy się tych osób, bo są zaniedbane, bo śmierdzą, bo wykraczają poza jakieś ogólnie przyjęte społeczne normy. Bo poniekąd są wyrzutkami.

Autorka próbuje nas przekonać, że to tacy sami ludzie jak my, jednak robi to bardzo nieudolnie. Mówi się, że bezdomnym może zostać każdy- oczywiście. Jednak na całe mnóstwo załączonych w książce rozmów autorki z kobietami bezdomnymi (których historie tak po prawdzie nie za wiele się między sobą różnią- "konkubent", "pije", "bije", "alkohol", "papierosy", "należy mi się"),znalazło się tylko kilka osób, które zbankrutowały bądź trafiły na ulicę za długi i udało im się nie stoczyć. Reszta to niestety, przykro przyznać, środowiska pijące i patologiczne. Autorka próbuje więc odmienić obraz kobiet bezdomnych, a wychodzi jej całkiem coś innego. Z kart książki wyziera patologia, która jest w stanie przehandlować własną godność za butelkę Amareny i paczkę fajek.

Szumnie zapowiadane na okładce tematy ciąży i miesiączki wśród kobiet dotkniętych kryzysem bezdomności właściwie nie występują- o miesiączkach nie było ani słowa, o ciąży raptem kilka zdań, ale wiadomo- ciekawy temat przyciągnie czytelnika, jednak chwyt zastosowany przez wydawcę zdaje się być tani i poniżej pasa, bo żeruje na intymności innych i na byciu wścibskim.

W sumie to książka jest o niczym.

Autorka porusza temat kobiet dotkniętych kryzysem bezdomności. Bezdomni nas brzydzą, ale jednocześnie czasem interesują i intrygują- zdarza się nam raz na jakiś czas pomyśleć, jak te osoby sobie radzą, co jedzą, gdzie śpią, gdzie się kąpią, jak korzystają z toalety. Jednocześnie brzydzimy się tych osób, bo są zaniedbane, bo śmierdzą, bo...

Książka daje do myślenia, uczy pokory i pomaga zrewidować spojrzenie na bezdomność.
Warto przeczytać.

Książka daje do myślenia, uczy pokory i pomaga zrewidować spojrzenie na bezdomność.
Warto przeczytać.

Nie była zła ta książka, ale też nie była powalająca.

Nie była zła ta książka, ale też nie była powalająca.

Mnóstwo podobnych do siebie historii, z których niewiele wynika. Autorka podchodzi do tematu dość płytko. Zebrała informacje i na tym jej rola się skończyła.

Mnóstwo podobnych do siebie historii, z których niewiele wynika. Autorka podchodzi do tematu dość płytko. Zebrała informacje i na tym jej rola się skończyła.

Temat ważny, ale czyta się to jak jedną, ciągnącą się w nieskończoność historię. Autorka nie zagłębia się w temat w ogóle.

Temat ważny, ale czyta się to jak jedną, ciągnącą się w nieskończoność historię. Autorka nie zagłębia się w temat w ogóle.

Dobra, ale znam te historie z pracy w fundacji.

Dobra, ale znam te historie z pracy w fundacji.

Zmarnowany temat na dobry reportaż. Zamiast tego mamy albo całe strony teorii jak z pracy magisterskiej, albo nie przetworzone wypowiedzi wywiadowe. Szkoda, bo temat ważny i mnóstwo materiału na coś sensownego.

Zmarnowany temat na dobry reportaż. Zamiast tego mamy albo całe strony teorii jak z pracy magisterskiej, albo nie przetworzone wypowiedzi wywiadowe. Szkoda, bo temat ważny i mnóstwo materiału na coś sensownego.