Mobilna Biblioteka powstała, żeby odpowiedzieć na potrzeby osób w kryzysie bezdomności. Kiedy wolontariusze fundacji po raz pierwszy wyszli na ulice Krakowa, żeby poznać sytuację tych ludzi, jedna z osób, z którą rozmawiali, zapytała wprost, czy nie mogłaby wypożyczyć książki. Jak tłumaczą pomysłodawcy akcji:

Nie od razu Kraków zbudowano

Fundacja zaczęła od małych kroków. Księgozbiór początkowo był niewielki. Jednak szybko okazało się, że chętnych do wypożyczenia książek jest wielu. Wtedy zapadła decyzja o poszerzeniu biblioteczki, która dziś zajmuje całą dużą ścianę w siedzibie fundacji. Książki trafiają na półki od wydawnictw, autorów i darczyńców. Na razie pozycji jest tak dużo, że Zupa na Plantach nie przyjmuje póki co żadnych nowych egzemplarzy. Organizatorzy Mobilnej Biblioteki zauważają, że:

Nowy rozdział, szczęśliwe zakończenie?

Jednym z czytelników, który wypożycza książki od fundacji, jest pan Jacek. Czyta ich tak dużo, że nie jest w stanie zliczyć, ile lektur ma już na swoim koncie. Jak sam przyznaje, najbardziej lubi takie gatunki, jak fantasy i science fiction. Jak sam tłumaczy, lubi się przenosić do innych światów. Dlaczego? Odpowiedź jest banalnie prosta: „Realne życie to ja znam”. I dodaje: „Fajnie, jak jest miłe zakończenie, ale bardzo lubię takie rzeczy w zawieszeniu, czyli niedokończone. Czyli trzeba umieć sobie dopowiedzieć, albo domyśleć, jak to się może skończyć”.

Lekarstwo na rzeczywistość

Takich jak pan Jacek jest wielu. Wśród użytkowników Mobilnej Biblioteki są pasjonaci cywilizacji Majów, thrillerów i kryminałów. Na półkach fundacji są też romanse czy książki podróżnicze. Wolontariusze przywiązują dużą wagę do tego, żeby zapamiętywać, kto co lubi czytać. Pracownik fundacji wyjaśnia:

W kilkadziesiąt książek dookoła roku

Jeden z bohaterów najnowszego nagrania, które dokumentuje pracę Mobilnej Biblioteki, po książki sięga od zawsze. Już w szkole podczas ferii, kiedy był chory, przeczytał trylogię Sienkiewicza. Teraz kończy jedną książkę w tygodniu – czyli w sumie aż 52 w roku. Jak opowiada:

Przygotowałam dla was propozycje trzech lektur poświęconych osobom w kryzysie bezdomności. Być może zechcecie sięgnąć po którąś z nich.

„Kobiety, których nie ma. Bezdomność w Polsce”, Sylwia Góra, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 6,8/10

Sylwia Góra oddała głos kobietom, które w pewnym momencie swojego życia stały się niewidzialne. Wysłuchała kilkudziesięciu historii osób z całej Polski, które znalazły się w bezdomności ulicznej, korzystały z noclegowni, mieszkały w schroniskach, mieszkaniach chronionych czy treningowych, a także były uczestniczkami programów pomocowych. Opowiadają one o przeszłości, która zaprowadziła je do tych miejsc, o trudnej teraźniejszości i marzeniach związanych z przyszłością. Autorka porusza problemy często pomijane w debacie o bezdomności, takie jak menstruacja i ciąża na ulicy czy przebywanie na niej z dziećmi.

„Na dnie w Paryżu i Londynie”, George Orwell, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,2/10

„Na dnie w Paryżu i Londynie” to pierwsza powieść Erica Blaira, który nie chcąc narażać swojej rodziny na nieprzychylne plotki i złośliwości, postanowił opublikować ją pod pseudonimem George Orwell. Książka ta jest bowiem relacją o życiu w – nieraz skrajnej – biedzie, o desperackim chwytaniu się najlichszych zajęć. Autobiograficznym reportażem o bezdomności i włóczędze, na którą autor zdecydował się dobrowolnie, odrzucając komfortowy – acz próżniaczy – styl życia, gwarantowany mu przez rodzinny majątek. Nocowanie w najtańszych paryskich hotelikach i angielskich przytułkach dla bezdomnych, częste brutalne oszustwa i wyzysk dorywczych pracodawców, brud, głód i obezwładniająca beznadzieja, słowem – życie w nędzy. Ale jakże fascynujące, pełne barwnych postaci, przygód i humoru, dzięki którym relację tę czyta się z zapartym tchem.

„Niczyj. Prawdziwe oblicza bezdomności”, Ewelina Rubinstein, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,3/10

Ewelina Rubinstein w reportażu udowadnia, że bezdomni nie są bezimiennymi twarzami, które w codziennym pędzie mijamy na ulicy czy w parku. Pokazuje, że to ludzie podobni do nas i jak każdy z nas mają swoje troski, radości, wspomnienia i marzenia. Każdy z nich w głębi duszy tęskni za normalnością, rodziną i własnym kątem. Bo bezdomność – wbrew pozorom – nie jest wyborem. Jest jednym ze sposobów na życie, ale często wynikającym z braku motywacji, poczucia samotności i odosobnienia. „Niczyj” to przejmujący reportaż, pomagający w zrozumieniu przyczyn bezdomności, a tym samym ludzi, którzy z różnych powodów żyją na marginesie społeczeństwa.