Cudna jest ta książeczka! Wspaniale nadaje się dla najmłodszych, bo jest prosta w przekazie, ale ważna. Ilustracje w niej zawarte są urocze. Całość komponuje się przepięknie. Prosto i na temat o tym, że trzeba być sobą i szukać swojej drogi.

Cudna jest ta książeczka! Wspaniale nadaje się dla najmłodszych, bo jest prosta w przekazie, ale ważna. Ilustracje w niej zawarte są urocze. Całość komponuje się przepięknie. Prosto i na temat o tym, że trzeba być sobą i szukać swojej drogi.

Brzydkie kaczątko bez smutnych momentów!

Nie wiem jak Wy, ale ja bardzo lubię opowieść o brzydkim kaczątku. Za przekaz. Dlatego książka "Nie całkiem narwal" też mi się spodobała (choć przyznaję, wybrałam ją tylko ze względu na tytuł 😃).

Jest sobie jednorożec Nori, który żyje wśród narwali. Widzi, że lekko odstaje ale się tym nie przejmuje. Jednak pewnego razu trafia do stada jednorożców... 🦄

Co wybierze Nori? Czy będzie żył wśród wodnych przyjaciół z dzieciństwa? Czy przystanie do swojego gatunku? I czy w ogóle... musi wybierać?

Ta zmiana podejścia do problemu przynależności mnie oczarowała. Zresztą, czy nie lepiej tłumaczyć dzieciom w ten sposób życia? Zamiast uczyć zamykania się w bańkach własnego gatunku/państwa/religii/itp. - pokazać że najważniejsze jest to gdzie jemu jest najlepiej. I że nie musi to być tylko jedno miejsce 💛

Mała książeczka z wielkim przesłaniem. I cudownie rozegraną końcową ilustracją (narwale i jednorożce + siatkówka plażowa 😃)
Polecam!

Brzydkie kaczątko bez smutnych momentów!

Nie wiem jak Wy, ale ja bardzo lubię opowieść o brzydkim kaczątku. Za przekaz. Dlatego książka "Nie całkiem narwal" też mi się spodobała (choć przyznaję, wybrałam ją tylko ze względu na tytuł 😃).

Jest sobie jednorożec Nori, który żyje wśród narwali. Widzi, że lekko odstaje ale się tym nie przejmuje. Jednak pewnego razu trafia do...

Każdy z nas jest inny, wyjątkowy. Czasami nie pasujemy do grupy, z którą mamy kontakt, ale i tak w ich towarzystwie czujemy się dobrze, bo jesteśmy akceptowani i kochani oraz możemy także obdarzać innych tymi uczuciami. Właśnie o tym jest wzruszająca i bardzo pouczająca książka Jessie Simy „Nie całkiem narwal”.
„Nori przyszedł na świat w głębi oceanu. Od początku wiedział, że jest inny niż pozostałe narwale”. Podobny do kucyka bohater z jednym rogiem niby ma coś, co łączy go z rodziną: właśnie ów róg, który jest wyjątkowo krótki. Do tego ma inne upodobania kulinarne, kiepsko pływa (urocze rękawki mają mu pomóc),ale i tak uczestniczy w zabawach, jest szczęśliwy. Pewnego dnia zostaje porwany przez prąd morski i wypływa na powierzchnię i wówczas może zobaczyć coś zaskakującego: w oddali, na klifie widzi sylwetkę, która jest do niego podobna. Postanowił ją poznać. Włożył w dotarcie na ląd wiele wysiłku, a później musiał nauczyć się chodzić, bo do tej pory tylko przebywał w wodzie. Widzimy jak upór, chęć próbowania nowych rzeczy, ciekawość i otwartość pozwalają mu poznać istoty wyglądające tak jak on. W pewnym momencie czuje się rozdarty: czy wracać do narwali, z którymi wychował się i wśród których czuł się dobrze, czy zacząć wszystko od nowa wśród nowych znajomych. A co jeśli może być elementem łączącym dwa światy, pozwalającym na nowe doświadczenia i ciekawe znajomości?
Autorka pod płaszczykiem opowieści o jednorożcach i narwalach pokazuje jak bardzo ważna jest akceptacja. Uświadamia, że wiedza o czyjejś odmienności wcale nie musi stać na przeszkodzie akceptacji. Ciepło i miłość można otrzymać pomimo innych cech, które wcale nie muszą być tak istotne w codziennym kontakcie.
Jest to piękna opowieść o budowaniu mostów między społecznościami. Pisarka pokazuje, że rodzina to nie tylko więzy krwi, ale przede wszystkim budowane relacje. Widzimy w tej opowieści poszukiwanie własnej tożsamości, strach przed odrzuceniem i poczucie ulgi, kiedy bohater odkrywa, że odmienność nie wyklucza go z jego małej społeczności.
„Nie całkiem narwal” to świetna opowieść terapeutyczna. Będzie bardzo pomocna w pracy z dziećmi adoptowanymi, z rodzin zastępczych, ale też i niepełnosprawnymi oraz tymi, które muszą do swojej grupy przyjąć osobę odmienną. Mamy tu naprawdę szerokie pole do popisu. Jessie Sima opowiada nam historię podobną do tej z brzydkiego kaczątka, ale różnica między tymi opowieściami jest olbrzymia: tu mamy obraz miłości, akceptacji odmienności. Autorka pokazuje dobre wzorce, złe przemilcza, aby nie pozwolić na przedostanie się ich do świadomości. Pokazuje jak świat powinien wyglądać, a nie jaki jest zły. Takie pozytywne podejście sprawia, że po przeczytaniu tej lektury mamy też inne emocje: czujemy się spokojni, szczęśliwi.
Całość wzbogacają piękne ilustracje. Bardzo dobrze zszyte strony i solidna, kartonowa okładka sprawiają, że książka jest estetyczna i trwała.
Zdecydowanie polecam nie tylko przedszkolakom. Uważam, że to lektura, która z powodzeniem może trafić do gabinetów pedagogów i psychologów.

Każdy z nas jest inny, wyjątkowy. Czasami nie pasujemy do grupy, z którą mamy kontakt, ale i tak w ich towarzystwie czujemy się dobrze, bo jesteśmy akceptowani i kochani oraz możemy także obdarzać innych tymi uczuciami. Właśnie o tym jest wzruszająca i bardzo pouczająca książka Jessie Simy „Nie całkiem narwal”.
„Nori przyszedł na świat w głębi oceanu. Od początku wiedział,...

Nori przyszedł na świat w głębinach oceanu wśród narwali, ale od początku czuł, że jest jakiś inny. Był kiepskim pływakiem (ach, te urocze rękawki 🤩),nie przepadał za przysmakami, którymi zajadali się jego bliscy, a jego kieł był jakiś taki za krótki i za nic w świecie nie chciał urosnąć. Jednakże Nori czuł także, że jest kochany i akceptowany pomimo tych wszystkich różnic. Jednak pewnego dnia porwał go silny prąd i wyniósł daleko, aż na powierzchnię. Wtedy mały Narwal ujrzał na klifie niezwykłą, tajemniczą istotę, która do złudzenia przypominała jego samego. Zapragnął przyjrzeć się jej z bliska, jednak zanim dotarł na brzeg, istota zniknęła. Nie namyślając się długo, lecz także z pewną dozą niepokoju wyruszył na poszukiwania. Nie było to łatwe zadanie, najpierw musiał opanować stawianie kroków na lądzie, nigdy dotąd przecież nie opuszczał wody. Lecz jego upór oraz determinacja szybko zostały nagrodzone, odnalazł stado lądowych narwali... które okazały się być Jednorożcami. Nori odkrył, że wcale nie jest Narwalem, a nowe stado przyjęło go jak swego. I pomimo, że wreszcie czuł, że jest we właściwym miejscu, to zaczął tęsknić za swoimi bliskimi z głębin. Wrócił do Narwali pełen obaw, że gdy zdradzi swą prawdziwą tożsamość, przyjaciele odwrócą się od niego. Jakież było jego zdziwienie, gdy Narwale przyznały, że od początku znały prawdę. I absolutnie im to nie przeszkadzało w pokochaniu i przyjęciu go do swojej rodziny. Czyż to nie wzruszające?
Nori będąc w głębinach nie mógł jednak zapomnieć o stadzie Jednorożców. Jeśli chcecie wiedzieć kogo wybrał Nori albo czy w ogóle musiał wybierać i jak ostatecznie skończyła się ta historia to koniecznie sięgnijcie po tę ciepłą, pełną uroku książeczkę.

Fajnie pokazuje, że rodzina to nie tylko więzy kwi, a poszukiwanie własnego ja, swojej tożsamości wymaga czasem odwagi. A do tego wszystkiego świetne, ilustracje, które niejednokrotnie wywołały uśmiech na mojej i Skrzata twarzy.

Zajrzyjcie to ciepła, mądra historyjka z dużą dawką dobrego humoru.

Nori przyszedł na świat w głębinach oceanu wśród narwali, ale od początku czuł, że jest jakiś inny. Był kiepskim pływakiem (ach, te urocze rękawki 🤩),nie przepadał za przysmakami, którymi zajadali się jego bliscy, a jego kieł był jakiś taki za krótki i za nic w świecie nie chciał urosnąć. Jednakże Nori czuł także, że jest kochany i akceptowany pomimo tych wszystkich...