Królestwo szczurów – nimi stali się ludzie, żyjąc pod ziemią, w kanałach moskiewskiego metra po apokalipsie spełnionej. Pełzają w ciemnościach, w strachu przed jutrem, jedzą marne resztki z obfitego niegdyś stołu matki natury. Wypędzeni z raju, jakim jawi im się ziemia przed zagładą atomową, próbują egzystować w nowych warunkach. Społeczeństwa, stacje-państwa, religie, gangi i sekty, które tworzą, są jednak zminiaturyzowanym - a przez to wykoślawionym - odbiciem świata przed apokalipsą.

Powieść Dmitrija Glukhovsky'ego "Metro 2033" to spełnienie marzeń fanatyków literatury postapokaliptycznej. Znajdą w niej najbardziej charakterystyczne dla gatunku dystopijnego science fiction motywy: nowego (niezbyt) lepszego świata, nowego (a zarazem starego, bo opartego na władzy i posiadaniu dóbr) porządku, walki z zagrożeniem (mutanci, czarni, promieniowanie), ciekawe wątki i wartką akcję. Nie bez przyczyny w powieści pojawiają się odwołania do Wehikułu Czasu i stalkerów – łatwo zrozumiałe mrugnięcia okiem do fanów gatunku.

Moskiewskie metro, które równie dobrze może być całym światem, przemierzyć musi bohater, posiadający – zgodnie z wszelkimi wytycznymi Proppa i jego baśni ludowej - magicznych pomocników. Zwroty akcji rzucają nim po labiryncie, poddając go próbom, by stał się godny nagrody. Czy Artem na nią zasługuje? Czytelnik będzie musiał sam odpowiedzieć sobie na to pytanie, przemierzając wspólnie z młodzieńcem tunele metra. Musi jednak uzbroić się w cierpliwość, choć wędrówka, mimo paru niepotrzebnych lub nieco naiwnych wątków, nie wyda mu się długa. Autor powieści zadbał bowiem o wrażenia - akcja nie ustaje nawet na chwilę. Szkoda tylko, że większość przemyśleń zawartych w powieści jest nieco wydumanych, a dywagacje bohaterów brzmią nieco sztucznie i pseudofilozoficznie. Koniec końców, książka, która doczekała się już swojego własnego uniwersum i w pewnych kręgach stała się nawet kultowa, jest warta grzechu, choć nie stanowi pomnika milowego literatury.

Królestwo szczurów – nimi stali się ludzie, żyjąc pod ziemią, w kanałach moskiewskiego metra po apokalipsie spełnionej. Pełzają w ciemnościach, w strachu przed jutrem, jedzą marne resztki z obfitego niegdyś stołu matki natury. Wypędzeni z raju, jakim jawi im się ziemia przed zagładą atomową, próbują egzystować w nowych warunkach. Społeczeństwa, stacje-państwa, religie,...