Nie porwała mnie ta książka, ale przeczytałam do końca. Dłużyło mi się okropnie jej czytanie. Styl autorki jakoś do mnie nie przemówił, choć opowiedziana tragiczna historia jak najbardziej ciekawa.

Nie porwała mnie ta książka, ale przeczytałam do końca. Dłużyło mi się okropnie jej czytanie. Styl autorki jakoś do mnie nie przemówił, choć opowiedziana tragiczna historia jak najbardziej ciekawa.

Przeczytałam 300 stron i dałam sobie spokój.

Zapowiadało się ciekawie. Niestety, im dalej, tym było gorzej.

Pomysł ciekawy i losy licznych bohaterów interesujące, ale nie mogłam znieść infantylnego stylu, napuszonego patriotyzmu oraz łopatologicznych wywodów na temat historii, które są na poziomie szkolnego podręcznika dla podstawówki.
Zmarnowany potencjał.

Poza tym autorka buduje zdania wielokrotnie złożone, w których są błędy stylistyczne i interpunkcyjne.
Nie wiem, czemu ma służyć taki zabieg, bo nie wnosi on niczego wartościowego. Przeciwnie - brzmi to sztucznie.

Przeczytałam 300 stron i dałam sobie spokój.

Zapowiadało się ciekawie. Niestety, im dalej, tym było gorzej.

Pomysł ciekawy i losy licznych bohaterów interesujące, ale nie mogłam znieść infantylnego stylu, napuszonego patriotyzmu oraz łopatologicznych wywodów na temat historii, które są na poziomie szkolnego podręcznika dla podstawówki.
Zmarnowany potencjał.

Poza tym...

Lubię tematykę wojenną, a ta książka jest pisana zupełnie z innej perspektywy i to jej ogromny atut. Można pomylić się w ilości nazwisk różnych rodzin, ponieważ jest ich aż 7 i nie sposób wszystkich spamiętać. Jednakże to nie jest problem. Ważne jak przetrwali wojnę i zechcieli nam o tym opowiedzieć. Pojawiaja się osobistości znane i fakty z ich życia , ale autorka zadbała byśmy te nazwiska szczegolnie pamiętali bo to nasza historia. Brawo!

Lubię tematykę wojenną, a ta książka jest pisana zupełnie z innej perspektywy i to jej ogromny atut. Można pomylić się w ilości nazwisk różnych rodzin, ponieważ jest ich aż 7 i nie sposób wszystkich spamiętać. Jednakże to nie jest problem. Ważne jak przetrwali wojnę i zechcieli nam o tym opowiedzieć. Pojawiaja się osobistości znane i fakty z ich życia , ale autorka zadbała...

Siedem rodzin mieszkających na warszawskim Żoliborzu, siedem historii rodzinnych, jedna wojna, która zmieniła ich życie na zawsze.

Rodziny urzędników państwowych i wojskowych żyją po sąsiedzku, zawierają przyjaźnie, wspólnie obserwują dorastanie dzieci. Żoliborskie dziewczynki uczą się w Liceum Sióstr Zmartwychwstanek, a większość chłopców uczęszcza do Liceum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. W wakacje oznaczających dla co po niektórych młodych ludzi przygotowanie do studiów a dla innych ostatni rok w szkole naznaczone są pomrukami nadciągającej wojny. Choć zarówno dorośli jak i młodzież nie wierzą, że Hitler zdecyduje się na zbrojną agresję przeciwko Polsce, ci którzy mogą, zaczynają się „szkolić” w harcerstwie. Kiedy 1.09.1939 wojska niemieckie przekraczają granicę, dla żyjących na Żoliborzu rodzin kończy się okres względnego spokoju. Młodzi zaczynają działać w konspiracji, początkowa nie podejmując większych akcji, poza kolportowaniem ulotek, aby z czasem bardziej zaangażować się w działania Państwa Podziemnego. Dorośli oprócz działalności konspiracyjnej (jeśli jest w ich przypadku możliwa) muszą zatroszczyć się o prozaiczne rzeczy, jak zapewnienie utrzymania swoim rodzinom. Wszyscy przechodzą przyśpieszony kurs walki o przetrwanie, gdyż nazistowski okupant nie ma litości dla ludności cywilnej. Czy wszystkim rodzinom uda się doczekać końca wojny? Jak potoczą się ich dalsze losy?

„Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci” opowiada o życiu siedmiu rodzin w okresie od lat 20-tych do 1945 r. aby zakończyć się krótkim podsumowującym rozdziałem, którego akcja rozgrywa się w czasach PRL-u. Autorka w fabularny sposób ukazuje losy oficerów Wojska Polskiego, którzy zakończyli swoje życie w Katyniu, łapanki kończące się odsiadką na niesławnym Pawiaku, życie w piekle na ziemi, jakim były obozy koncentracyjne. Duża część powieści skupia się na losach Staszka Jastera pseudonim „Hel”. Jaster był jednym z czworga słynnych uciekinierów z Auschwitz (uciekł razem z Kazimierzem Piechowskim, Eureniuszem Benderą i Józef Lempart),którzy uciekli w ukradzionym aucie Steyr 220, przebrani w niemieckie mundury. Niestety Jasterowi niedane było doczekać końca wojny, z nieznanych powodów został zastrzelony przez kolegów z konspiracji. Staraniem wielu osób, m.in. wojennej narzeczonej „Hela” Anny Danuty Sławińskiej z domu Leśniewskiej udało się go zrehabilitować w 2019 r. W posłowiu dowiadujemy się, iż cześć historii autorka oparła na wspomnieniach opisywanych w pierwszej części książki Hildy Góreckiej, babci autorki (jej mąż Franciszek Górecki, w chwili wybuchu wojny już nie żył) oraz matki autorki Danuty Góreckiej-Jodko.

Na dużą uwagę zasługuję styl autorki, płynny przejrzysty, w niektórych miejscach bardzo szczegółowy. Wielkie brawa za dokładny research, ilość dokumentów w bibliografii robi wrażenie.

Niech nie przeraża was objętość powieści – 720 stron, gdyż opowiadana historia wciąga, czytelnik chce się dowiedzieć, komu udało się przeżyć wojnę, a kto niestety stał się kolejną jej ofiarą.

„Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci” trudno zaklasyfikować do jednego gatunku literackiego, zaklasyfikowałabym tę powieść jako obyczajową z rozbudowanym wątkiem historycznym. Serdecznie polecam!

Siedem rodzin mieszkających na warszawskim Żoliborzu, siedem historii rodzinnych, jedna wojna, która zmieniła ich życie na zawsze.

Rodziny urzędników państwowych i wojskowych żyją po sąsiedzku, zawierają przyjaźnie, wspólnie obserwują dorastanie dzieci. Żoliborskie dziewczynki uczą się w Liceum Sióstr Zmartwychwstanek, a większość chłopców uczęszcza do Liceum im. Księcia...

Zastanawiam się jakim kluczem ludzie oceniają tutaj książki,zainteresowałam się ta książka bo to tematyka która bardzo mnie interesuje a do tego oparta na faktach ale początek książki jest tak nudny i ciągnie się jak przysłowiowe flaki z olejem,jak można na prawie 200 stronach tak nudne zdarzenia z życia przysłowiowych Kowalskich,przyznam uczciwie ja się w tych nazwiskach gubiłam i prawie byłam gotowa ta książkę odłożyć

Zastanawiam się jakim kluczem ludzie oceniają tutaj książki,zainteresowałam się ta książka bo to tematyka która bardzo mnie interesuje a do tego oparta na faktach ale początek książki jest tak nudny i ciągnie się jak przysłowiowe flaki z olejem,jak można na prawie 200 stronach tak nudne zdarzenia z życia przysłowiowych Kowalskich,przyznam uczciwie ja się w tych nazwiskach...

Początek powieści spokojny, poznajemy rodziny bohaterów i ich relacje. Może nie każdemu spodoba się "leniwy" początek, ale warto wytrwać. Kanwą powieści stała się historia Stanisława Gustawa Jastera. Tragiczne są losy tej rodziny. Dopiero w 2019 r. Stanisław Jaster poprzez odznaczenie przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski został "jakby" zrehabilitowany. Ta książka pokazuje nam pokolenie "Kolumbów" ich niebywałą odwagę i tragiczne losy ich oraz ich rodzin lub znajomych. Postać Jastera "wymykał" się z utartych standardów i pewnie dlatego, spotkał go tak tragiczny los. Powieść ta pozostanie mi w pamięci bo wywarła na mnie ogromne wrażenie. Polecam

Początek powieści spokojny, poznajemy rodziny bohaterów i ich relacje. Może nie każdemu spodoba się "leniwy" początek, ale warto wytrwać. Kanwą powieści stała się historia Stanisława Gustawa Jastera. Tragiczne są losy tej rodziny. Dopiero w 2019 r. Stanisław Jaster poprzez odznaczenie przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski został "jakby"...

To jest pierwsza książka, którą przeczytałam tej autorki.
Bardzo ciekawie napisana historia ludzi, którzy mieszkali na Żoliborzu, a losy ich związane zostały z II wojną światową, Niezwykle wzruszająca powieść, świetnie napisana. Mając na uwadze obecną sytuację polityczną, mam nadzieję, że nie będziemy musieli stanąć przed wyborami, których musieli dokonać bohaterowie powieści.

To jest pierwsza książka, którą przeczytałam tej autorki.
Bardzo ciekawie napisana historia ludzi, którzy mieszkali na Żoliborzu, a losy ich związane zostały z II wojną światową, Niezwykle wzruszająca powieść, świetnie napisana. Mając na uwadze obecną sytuację polityczną, mam nadzieję, że nie będziemy musieli stanąć przed wyborami, których musieli dokonać bohaterowie powieści.

Za sprawą agresji Rosji na Ukrainę słowo „wojna” nabrało zupełnie innego znaczenia. „Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci” Elżbiety Jodko-Kuli to kolejna powieść wpisująca się w trend literatury wojennej. To historia siedmiu rodzin (dziadków, rodziców, dzieci),które osiedlają się w nowo powstałej dzielnicy Warszawy – Żoliborzu. To lata dwudzieste – to czas kiedy na drogach pojawiają się kolejne samochody, na niebie samoloty, a z radia płynie jazz. Każda z tych rodzin pochodzi z innej części kraju, wychowywała się w innej tradycji, ma inne marzenia, aspiracje i plany. Czas płynie, dzieci dorastają i stają się coraz bardziej samodzielne, na nowym osiedlu pną się nowe domy, a w Europie pojawiają się pierwsze zwiastuny konfliktu. Kiedy wybucha wojna, mieszkańcom zielonego Żoliborza przyjdzie zmierzyć się z nową rzeczywistością…

Choć „Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci” jest fikcją literacką, to opiera się na postaciach historycznych – Witolda Pileckiego (więzień i organizator ruchu oporu w Auschwitz),Ludwika Bergera, Zbigniewa Krzysika, Janiny Rotwand-Wrzoskowej, Eugeniusza Bendery, Kazimierza Piechowskiego, Józefa Lemparta, Anny Danuty Leśniewskiej czy Stanisława Jastera (jeden ze słynnych uciekinierów z obozu w Auschwitz). Pozostała treść z pewnością nie odbiega od realiów tamtych czasów – historie wojenne, jakich wiele, a jednak za każdym razem przejmujące.

„Czas niesprawiedliwych (…)” zamknięty jest na ponad siedmiuset stronach i choć zwykle nie przeraża mnie objętość powieści, tak tym razem było trudno przebrnąć. Mnogość bohaterów przytłacza i przyprawia o dyskomfort – do samego końca trudno było się zorientować kto jest czyim potomkiem i jakie relacje łączą go z innymi, do samego końca nauczyłam się rozróżniać jedynie kilku bohaterów. Przydałaby się jakaś ściąga czy proste drzewo genealogiczne by szybko móc odświeżyć zawiłe koligacje rodzinne, przyjacielskie, wojenne i zawodowe. Co odróżnia powieść Elżbiety Jodko-Kuli od innych z gatunku to swoisty styl autorki, pozbawiony literackiej nutki, bardziej zbliżony do reporterskiego przedstawiania wydarzeń. W trakcie czytania uwierały ozdobniki i przymiotniki – wielokrotnie zbędne i nie wpływające na treść. Należy wspomnieć o rzetelnym przygotowaniu autorki o czym świadczy mnogość źródeł, z których korzystała. Do tego wplecenie w treść wątków postaci historycznych podnosi walory książki.

W tej powieści liczy się bohater (każdy!). Autorka szkicuje klimat lat dwudziestych, przedstawia upór i determinację młodego pokolenia w walce o ojczyznę, pokazuje realia wojennej i okupowanej Warszawy czy świat za drutem kolczastym Auschwitz. Podkreśla, że nawet w złych czasach liczy się wzajemna pomoc i zaufanie, że nie można bać się przyjaźni i uciekać przed miłością. Przypomina czym jest poświecenie i ciche bohaterstwo.Bohaterów łączy poszanowanie starszych, posłuch rodzicom, honor i ojczyzna.

Zachęcam doczytać do samego końca – w „Od autorki” Elżbieta Jodko-Kula zdradza co skłoniło ją do opisania historii Staszka Jastera ps. „Hel”, co poczuło w obowiązku zabrać głos w sprawie żoliborskich rodzin.

Doczytałam z szacunku do autorki, jej mrówczej i śledczej pracy w zbieraniu materiałów (poza tym rzadko porzucam książki w trakcie lektury). Nie jest to powieść, która skradła moje serce. Wolę bardziej emocjonalne podejście, od typowo dziennikarskiego i pamiętnikowego stylu. Choć całość jest zgrabnie napisana oraz zamknięta pod względem fabularnych wątków, to zabrakło klimatu, który wyróżniłby ją na tle innych. Brakowało tła, zmian politycznych, społecznych, nie można obserwować przekroju społecznego mieszkańców stolicy

Wojna nigdy nie powinna mieć już miejsca.

Za sprawą agresji Rosji na Ukrainę słowo „wojna” nabrało zupełnie innego znaczenia. „Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci” Elżbiety Jodko-Kuli to kolejna powieść wpisująca się w trend literatury wojennej. To historia siedmiu rodzin (dziadków, rodziców, dzieci),które osiedlają się w nowo powstałej dzielnicy Warszawy – Żoliborzu. To lata dwudzieste – to czas kiedy na...

"Co­dzien­ne życie coraz bar­dziej się kom­pli­ko­wa­ło, a wobec na­ra­sta­ją­cych re­stryk­cji do nie­po­ko­ju o za­opa­trze­nie i przy­szłość ro­dzi­ny do­łą­czył co­dzien­ny strach o bez­pie­czeń­stwo naj­bliż­szych."
⠀
Nie potrafię i nie chcę sobie wyobrazić tego strachu, który towarzyszył bohaterom. Jutro świętujemy w Malmö Dzień Książki. Będzie wymiana książkowa, kawa, ciasto, loteria fantowa. Zebrane pieniądze przeznaczymy na rzeczy potrzebne dla walczących na Ukrainie. A w głowie jedna myśl, niech to szybko się skończy...
⠀
Dziś myślami jestem na warszawskim Żoliborzu, gdzie kilka rodzin poznaje się przed wojną. Tworzy się nowa dzielnica, nawiązują się nowe przyjaźnie i więzi.
Na początku trochę się gubiłam z liczbą postaci, wracałam by przypomnieć sobie kto jest kim, na szczęście w miarę upływu stron, to się jasno klarowało i mogłam w zupełności oddać się przyjemności czytania.
Kiedy wybucha wojna, niegdyś maluchy bawiące się w piaskowcy i dokuczającw sobie nawzajem, są już prawie dorosłymi ludźmi, którzy od pierwszych chwil angażują się w w ruchy oporu.
Myślałam, że to książka z tych, w których w każdym rozdziale występuje happy end. Nic bardziej mylnego. Wojna nie oszczędza nikogo, wielu ludzi nie przy uje tej wojny, nie wróci do rodziny i nie spotka się już na Żoliborzu z przyjaciółmi. Ale Ci, którzy zostali mają wspomnienia, które ożyją nie raz...
Historia wyciskająca łzy wzruszenia, taka, nad którą nie można przejść obojętnie i zostawia mnóstwo myśli.
Jeśli lubicie takie, to i ta z pewnością Wam się spodoba.
Niech nie zrazi Was ilość stron :) bo to w tym przypadku nie jest odczuwalne. Ja polecam!
A jesli lektura już za Wami, podzielcie się swoją opinią w komentarzu :)

"Co­dzien­ne życie coraz bar­dziej się kom­pli­ko­wa­ło, a wobec na­ra­sta­ją­cych re­stryk­cji do nie­po­ko­ju o za­opa­trze­nie i przy­szłość ro­dzi­ny do­łą­czył co­dzien­ny strach o bez­pie­czeń­stwo naj­bliż­szych."
⠀
Nie potrafię i nie chcę sobie wyobrazić tego strachu, który towarzyszył bohaterom. Jutro świętujemy w Malmö Dzień Książki. Będzie wymiana książkowa,...

Dzięki uprzejmości wydawnictwa @proszynski miałam okazję przeczytać książkę Elżbiety Jodko- Kuli „Czas niesprawiedliwych”. Autorka zabiera nas w wycieczkę po nowo tworzonej warszawskiej dzielnicy Żoliborz i przedstawia nam losy siedmiu rodzin, które dzięki przeżyciu podobnych losów, zaprzyjaźniają się.
Pani Elżbieta genialnie przeplata fikcję z prawdziwymi wydarzeniami, bohaterów literackich z prawdziwymi osobami. Powieść, pomimo że należy do tych grubszych, czyta się bardzo szybko. Początkowo można się pogubić, bo ilość bohaterów jest spora, jednak po kilkunastu stronach wszystko się układa, a losy bohaterów śledzi się z zapartym tchem. Książka opisuje czasy wybuchu II wojny światowej, zaangażowanie młodszych bohaterów w walkę z okupantem, harcerzy, którzy z dnia na dzień stają się żołnierzami, opisuje losy w obozie koncentracyjnym i życie mieszkańców Warszawy podczas okupacji niemieckiej.
Jedno jest pewne- książka jest niezwykle realistyczna, a głównym bohaterem wydaje się być śmierć, która jest nieodłącznym towarzyszem od pierwszych stron powieści, aż po jej koniec. Książka jest do bólu smutna, trudno rozstać się z bohaterami, ciężko uwierzyć w wydarzenia, które Autorka opisuje i które nie są tylko fikcją literacką.
To przepiękna książka o nadziei, bo tej bohaterom nie brakuje, o sile przyjaźni, miłości, o szacunku do Ojczyzny i poświęcenia w jej obronie, o tym, że często to poświęcenie wymagało największej ofiary- życia.
Z tym Was zostawiam i mam nadzieję, że sięgnięcie po tę książkę, bo to naprawdę piękna i niezwykle wzruszająca powieść obyczajowa z mocnym tłem historycznym, która na długo zostaje w pamięci.

Dzięki uprzejmości wydawnictwa @proszynski miałam okazję przeczytać książkę Elżbiety Jodko- Kuli „Czas niesprawiedliwych”. Autorka zabiera nas w wycieczkę po nowo tworzonej warszawskiej dzielnicy Żoliborz i przedstawia nam losy siedmiu rodzin, które dzięki przeżyciu podobnych losów, zaprzyjaźniają się.
Pani Elżbieta genialnie przeplata fikcję z prawdziwymi wydarzeniami,...