Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wojna robi dziwne rzeczy z ludźmi, dziwnie odmienia ich losy… Chyba każdy ma poczucie ulotności chwili, przemijania, rzeczywistości zawieszonej w czasie.” To właśnie w czasie wojny młody dowódca łodzi torpedowej Thomas Arbuckle wprowadza łódź do „spokojnego włoskiego portu Incentellaria, portu, który okazał się prawdziwym klejnotem, ukrytym w samym sercu czerwonych klifów i zatok wybrzeża Amalfi.” Wzrok mężczyzny przyciąga nie tylko soczysta zieleń i urok miasteczka widzianego z wody, ale piękna nieznajoma spotkana w porcie. Wkrótce między Thomasem a młodą Valentiną, bo tak zwała się dziewczyna, wybucha płomienne uczucie.
Lata później owoc związku Thomasa i Valentiny, Alba jest zbuntowaną młodą kobietą, korzystającą z życia i uroków życia w Londynie. Dziewczyna mieszka na łodzi o wdzięcznej nazwie „Valentina” na cześć swojej matki. Gdy przypadkowo odnajduje na niej portret matki, kobieta postanawia się skonfrontować z ojcem, który nigdy nie wspomina o pierwszej żonie. Gdy rozmowa z ojcem nic nie daje, Alba wpada na przebiegły pomysł, jak dowiedzieć się więcej o swojej, w jej mniemaniu zapomnianej matce. Tylko czy tajemnice przeszłości nie powinny zostać tam, gdzie ich miejsce, czyli w przeszłości?

„Ostatnia podróż "Valentiny"” to moje pierwsze spotkanie z piórem Santy Montefiore i już wiem, że nie ostatnie. Powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym, z lekkim tłem historycznym osadzonym w czasie II Wojny Światowej i okresu bezpośrednio powojennego we Włoszech, oraz tłem obyczajowym Londynu lat końca lat 60-tych i początku lat 70-tych i brytyjskiej wyższej klasy. Książka podzielona została na tak lubiana przeze mnie kiedyś i teraz. Wojenną historię poznajemy dzięki wspomnieniom Thomasa, a także wspomnieniom rodziny Valentiny. Teraz obserwujemy oczyma Alby, a także jej przyjaciela Fritza.
Ta powieść to po części podróż w przeszłość, po części podróż w poszukiwaniu rodzinnej historii, a po części podróż w poszukiwaniu własnej tożsamości. To na co warto zwrócić uwagę w tej historii, to przemiana głównej bohaterki Alby, początkowo została wykreowana na rozpieszczoną pannicę, dbającą o swoją przyjemność, zmieniającą partnerów jak rękawiczki, wraz z poznawaniem historii swojej i matki przechodzi przemianę. Staje się spokojniejsza, mniej egoistyczna i zaczyna doceniać miłość, jaką jest obdarzana.
Sięgając po książkę, nie do końca wiedziałam czego się spodziewać, ku swojemu pozytywnemu zaskoczeniu dostałam wielopłaszczyznową powieść poruszającą wiele tematów ważnych w literaturze obyczajowej: przysposobienie dziecka, relacja macocha-pasierbica, próba ochrony dziecka przed prawdą, która mogłaby w mniemaniu rodzica zniszczyć świat dziecka. W warstwie historycznej poruszony został często pomijany trudny powojenny czas i piętno, jakie odcisnął na tych, którzy przetrwali piekło wojennej zawieruchy. Powieść ma jeszcze jedną, cieniutką jak pergamin warstwę mistyczną, związaną z głęboką wiarą mieszkańców Incentellarii. To właśnie ta wiara dawała im siłę, aby przetrwać ten trudny czas. Warstwy nachodzą na siebie, przenikają się, tworząc klimatyczną opowieść wypełnioną skomplikowaną ludzką naturą i jeszcze bardziej skomplikowanym uczuciem, znanym pod nazwą „miłość”.

Serdecznie polecam zwłaszcza miłośniczkom powieści obyczajowych z tłem historycznym!

„Wojna robi dziwne rzeczy z ludźmi, dziwnie odmienia ich losy… Chyba każdy ma poczucie ulotności chwili, przemijania, rzeczywistości zawieszonej w czasie.” To właśnie w czasie wojny młody dowódca łodzi torpedowej Thomas Arbuckle wprowadza łódź do „spokojnego włoskiego portu Incentellaria, ...

Rozwiń

Zwiń

„Ja jestem Polak, a Polak jest wariat, a wariat to lepszy gość” tak w swoim wierszu "Liryka, liryka, tkliwa dynamika" definiował Polaka Konstanty Ildefons Gałczyński. Taka definicja w moim mniemaniu w pełni koreluje z tytułem tomiku powieści Doroty Kościukiewicz-Markowskiej zatytułowanej „Tomik Wariata. Rozważania egzystencjalne”. Zbiór kilkudziesięciu wierszy, odnoszących się do różnych aspektów życia i człowieczeństwa, poruszających różne struny w sercu i pobudzające neurony w mózgu.
„Tomik Wariata. Rozważania egzystencjalne” zmusza do refleksji nad współczesnym światem, w którego pędzie zatracamy siebie i skupiamy się na konsumpcji, zapominając o drugim człowieku.

W tomiku czuć fascynację sztuczną inteligencją, do której odniesienie możemy znaleźć w kilku wierszach. W tym miejscu warto także zaznaczyć, że ilustracje zostały wygenerowane przez Dorotę Kościukiewicz-Markowską i Kasię Kozdra-Baczulis na podstawie artystycznych wizji i komunikacji ze sztuczną inteligencją Playgound AI. Moim zdaniem te ilustracje idealnie oddają ducha tomiku, nie tylko są piękne, ale także pobudzają do innego spojrzenia na ludzkość i świat. Ilustracje przywodzą na myśl futurystyczne filmy w stylu „Łowcy Androidów” czy „Ghost in the Shell”

W poezji każdy szuka czegoś innego, każdy odbiera ją na różnych poziomach, przez pryzmat własnej wrażliwości, doświadczeń, a nawet tak ulotnego nastroju. Wiersz „Kontrola” skierował moje myśli do wypełnianej kilka godzin wcześniej ankiety dotyczącej bezpieczeństwa sieci informatycznej, natomiast „Człowiek” uderzył mnie jak obuchem, zwłaszcza w kontekście kolejnych konfliktów zbrojnych i mam ochotę dołączyć do „wariackiego klubu”. A to tylko dwa z wielu wierszy, które wywołał przeróżne reakcje chemiczne w mózgu, od wyrzutu dopaminy jak w przypadku przesłodkiego wiersza „Dopaminowa pułapka”, przez lekkie podniesienie poziomu adrenaliny, lub serotoniny, a nawet oksytocyny.

Żaden ze mnie krytyk, jednak z twórczości Doroty Kościukiewicz-Markowskiej przebija wielka fascynacja człowiekiem i jego interakcją ze światem i technologią. Jako inżynier, wyłapywałam właśnie te technologiczne motywy (takie skrzywienie zawodowe). To co moim zdaniem cechuje twórczość Autorki, to połączenie liryki z ironią (czasami sarkazmem) humorem i niezwykle celnymi spostrzeżeniami.

W „Tomik Wariata. Rozważania egzystencjalne” znajdziemy wiersze na każdy nastrój i okoliczność. Jestem pewna, że do wielu wierszy będę wracała jeszcze nie raz.
Serdecznie polecam, zaręczam, że tym razem nikt was nie odpyta z interpretacji wiersza według klucza, możecie odczuwać i intepretować wiersz jak tylko chcecie (nawet po wariacku, w końcu tytuł zobowiązuje, prawda?).

„Ja jestem Polak, a Polak jest wariat, a wariat to lepszy gość” tak w swoim wierszu "Liryka, liryka, tkliwa dynamika" definiował Polaka Konstanty Ildefons Gałczyński. Taka definicja w moim mniemaniu w pełni koreluje z tytułem tomiku powieści Doroty Kościukiewicz-Markowskiej zatyt...

Rozwiń

Zwiń

Cambridgeshire, lata 80-te
Doug i Beth byli szczęśliwym małżeństwem, jednak do pełni szczęścia brakowało im dziecka. Gdy w końcu po latach starań w ich życiu pojawiała się maleńka Hannah, nie mogli być szczęśliwsi. Wraz z dorastaniem ukochanej córeczki Beth zauważyła, że mała jest inna niż inne dzieci, „rzadko zauważałam emocje. Nigdy niczego nie czułam z jej strony. Choć szczodrze okazywałam jej miłość, nie potrafiłam do niej dotrzeć. Tylko ślizgałem się po jej powierzchni jak woda po ceracie." Gdy na świecie pojawił się Toby, braciszek Hannah, niepokojące zachowanie dziewczynki tylko się pogłębiło. Bezsilna Beth postanowiła złamać obietnice, że nigdy nie skontaktuje się z przyjaciółką sprzed lat. Nie spodziewała się jednak, że Hannah podsłucha ich rozmowę, co jeszcze bardziej pogłębi jej dziwne zachowanie.

Londyn, rok 2017
Luke, narzeczony Clary, wyszedł z pracy i nie wrócił do domu. Spanikowana kobieta zaczęła go szukać u przyjaciół i rodziny, jednak bezskutecznie. Gdy do sprawy włączyła się policja, wszystko wskazywało na to, że Luke został uprowadzony i trudno jest określić czy jeszcze żyje. Clara wraz z przyjacielem Mac’iem zaczyna prowadzić prywatne śledztwo, które odkrywa drugie oblicze jej narzeczonego. Kto i dlaczego chciałby skrzywdzić Luke’a?

„Złe dziecko” to thriller ze świetnie skonstruowaną warstwową intrygą, z dwoma liniami czasowymi, które początkowo wydają się dwiema osobnymi historiami, które z czasem zaczynają się splatać. W tej powieści oprócz samej akcji, najważniejsza jest skomplikowana warstwa psychologiczna postaci. Autorka stawia pytania o genezę zła, czy tacy się rodzimy, czy stajemy się tacy przez środowisko, w którym dorastamy, a także konfrontuje nas z moralnymi dylematami, zmuszając do zastanowienia, jak my postąpilibyśmy na miejscu bohaterów. W tej powieści bohaterowie zostali wykreowani wielowymiarowo: każdy z nich ma swoje tajemnice, czasami mniejsze, czasami większe, tajemnice, które popychają ich do moralnie wątpliwych wyborów. Choć główną bohaterką jest tytułowe „złe dziecko”, to jest ono w drugiej części bardziej kreatorem wydarzeń, kimś, kto prowadzi wyrafinowaną grę z tymi, którzy wg. niego go skrzywdzili. Co ciekawe, autorka pokazuje nam w pierwszoosobowej narracji myśli i uczucia Beth, której oddaje głos w „jej” części historii; oraz Clary, która szuka swojego narzeczonego, jednak myśli „złego dziecka” poznajemy bardzo sporadycznie, tak jakby wraz z brakiem uczuć, w jego głowie panowały tylko zimne kalkulacje i plan zemsty.
Ta powieść przypomina pajęczynę, po której mozolnie się poruszamy, łącząc, nie bez trudu, ze sobą kolejne wątki, próbując odgadnąć dokąd prowadzi kolejna nić i jak połączyć ją z tymi, które już mamy. Czytelnik, jak mucha, wpada w tę sieć i już musi kontynuować lekturę, aby odkryć, jak połączą się, wydawałoby się całkowicie oderwane od siebie fragmenty historii.

Podsumowując: jeśli macie ochotę na wielowymiarowy thriller ze świetnie skonstruowaną warstwą psychologiczną, której fabuła wciąga, a czytelnik musi się konfrontować z moralnymi wyborami, to koniecznie musicie przeczytać „Złe dziecko” Camili Way.

Cambridgeshire, lata 80-te
Doug i Beth byli szczęśliwym małżeństwem, jednak do pełni szczęścia brakowało im dziecka. Gdy w końcu po latach starań w ich życiu pojawiała się maleńka Hannah, nie mogli być szczęśliwsi. Wraz z dorastaniem ukochanej córeczki Beth zauważyła, że mała jest inna niż...

Rozwiń

Zwiń

Gdyby zapytać jedenastolatków kim chcą zostać, zapewne padłyby modne aktualnie zawody: influencerem, youtuberem, piłkarzem, może lekarzem lub strażakiem. Olivier po spotkaniu z doktorem Howardem postanawia zostać astrofizykiem, bo jak sam twierdzi „…sądzę, że mógłbym badać wszechświat. Tak, to zdecydowanie coś dla mnie. Patrzeć w niebo i rozmyślać nad tym, jak działają te wszystkie gwiazdy i galaktyki we wszechświecie, jak zderzają się planety lub jak daleko od nas mieszkają kosmici…”. Po rozmowie ze wspomnianym już doktorem Howardem, Olivier wpada na genialny pomysł „spiszę wszystko i dam innym dzieciakom w formie książki. Ostatecznie człowiek najlepiej się uczy, kiedy coś komuś tłumaczy.” I tak właśnie powstała książka pełna wiedzy i uroczych rysunków, tłumacząca w niezwykle przystępny sposób jak działa wszechświat (przynajmniej ta jego część, o której wiemy i którą rozumiemy). Czy tłum ściskający się w drzwiach do stołówki może symulować Wielki wybuch (choć Olivier chętne zmieniłby tę nazwę na Wielkie Bum)? Jak się okazuje, wg Oliviera jak najbardziej może. I ku zdziwieniu naszego narratora, ten wybuch nadal trawa. A to dopiero początek „odkryć” Oliviera i jego milionów pytań do doktora Howarda. Czarne dziury, nanocząsteczki, nasz wspaniały Układ Słoneczny z ośmioma planetami i Plutonem (którego wciąż lubimy, mimo iż nie jest planetą) i jeszcze wspanialsza Droga Mleczna. I wszechświat (na ile go widać) o średnicy uwaga! 900 000 000 000 000 000 000 000 kilometrów, w którym znajduje się ponad dwa biliony galaktyk. Sami przyznajcie, to strasznie dużo. Ciekawe, w ilu galaktykach mieszkają kosmici i jak wyglądają? A jak wygląda wszechświat? Ma kształt klopsika, no dobrze, dużej kuli? A może hot doga? Choć doktor Howard upiera się, aby używać określenia „walec”. Ale istnieje również możliwość, że wszechświat ma kształt „torusa”, choć czy nie lepiej i smaczniej brzmi kształt pączka z dziurką?

Jak już wspomniałam, książka jest bogato ilustrowana w komiksowym stylu, do tego okraszona pełnymi humoru i łatwymi do zapamiętania ciekawostkami, napisanymi w sposób, w jaki jedenastolatek mógłby tłumaczyć skomplikowany wszechświat swoim rówieśnikom.
Na końcu książki znajdziemy źródła, w których młodzi przyszli astrofizycy mogą poszerzyć swoją wiedzę, a także indeks, aby szybko wrócić do interesującego zagadnienia.

Książka zarówno dla małych, jak i dużych (sama świetnie się bawiłam w trakcie lektury). Serdecznie polecam wszystkim, którzy lubią wiedzieć więcej i uczyć się przez zabawę.

Gdyby zapytać jedenastolatków kim chcą zostać, zapewne padłyby modne aktualnie zawody: influencerem, youtuberem, piłkarzem, może lekarzem lub strażakiem. Olivier po spotkaniu z doktorem Howardem postanawia zostać astrofizykiem, bo jak sam twierdzi „…sądzę, że mógłbym badać wszechświat. Tak...

Rozwiń

Zwiń

Czy może być coś bardziej dramatycznego niż śmierć Romea po wypiciu trucizny? Jak się okazuje może, jeśli dzieje się to w trakcie przedstawienia teatralnego, a Romeo, w którego rolę wciela się bożyszcze tłumów, rzeczywiście umiera. Do prowadzenia śledztwa skierowana zostaje
starsza aspirant Dorota Czerwińska. Jej partnerem w śledztwie zostaje jej partner życiowy komisarz Marek Kamiński. Wkrótce w spektakularnym wypadku na oczach setek fanek umiera kolejny celebryta. Wypadek w trakcie nielegalnych wyścigów motocyklowych, w których bierze udział gwiazda Youtuba, okazuje się nie być wypadkiem. Czyżby w Warszawie grasował seryjny zabójca? Jakby śledczy mieli za mało pracy, na komisariat zgłaszają się dwie kobiety, każda z nich twierdzi, że zabiła swojego kochanka. Problem w tym, że kochankiem jest ten sam mężczyzna. Czy mężczyzna rzeczywiście został zabity? Śledczy mają pełne ręce roboty, a wszystkie tropy okazują się mylne. Wszystko wskazuje na to, że sprawca zabójstw bawi się z policją w kotka i myszkę. Kto zwycięży w tym starciu?

„Gen zabójcy” to piąty i niestety ostatni tom cyklu „Dorota Czerwińska”, co warte podkreślenia, jest to zamknięta powieść i można ją czytać bez znajomości poprzednich tomów (choć i do tego zachęcam). Agnieszka Peszek tka misterną sieć zbrodni, przedstawiając skomplikowane życiorysy, a właściwie obdziera celebrytów z ich blichtru i pokazuje zgniliznę ukrytą pod maskami pokazywanymi gawiedzi. Autorka po raz kolejny udowadnia, że potrafi konstruować skomplikowane, wielowarstwowe profile psychologiczne, ukazując naturę zła i zmuszając do zastanowienia, czy człowiek rodzi się zły, czy to okoliczności sprawiają, że takim się staje.
Peszek nie boi się sięgać po motyw przemocy domowej, zarówno tej fizycznej i psychicznej, motyw nieodpowiednich kontaktów youtuberów z małoletnimi fankami czy zemsty za mniej lub bardziej realne krzywdy. Początkowo każda zbrodnia traktowana jest jako osobna sprawa, z czasem kolejne wątki zaczynają się łączyć, tworząc spójną i logiczną całość. Warto wspomnieć też o warstwie obyczajowej powieści, zwłaszcza relacji między Czerwińską i Kamińskim, która jest równie skomplikowana, jak łączące ich uczucie.

„Gen zabójcy” to wielowymiarowa i wielowątkowa powieść, w której zbrodnia goni zbrodnię, strony same się przewracają, aby odkryć, kim jest tajemniczy zabójca i co nim kieruje. Zakończenie z jednej strony satysfakcjonujące, a z drugiej strony łamiące serce.

Serdecznie polecam wszystkim, którzy lubią dobrze napisane kryminały.

Czy może być coś bardziej dramatycznego niż śmierć Romea po wypiciu trucizny? Jak się okazuje może, jeśli dzieje się to w trakcie przedstawienia teatralnego, a Romeo, w którego rolę wciela się bożyszcze tłumów, rzeczywiście umiera. Do prowadzenia śledztwa skierowana zostaje
starsza aspira...

Rozwiń

Zwiń

Lottie Brooks po powrocie z wakacji może z dumą zakomunikować koleżanką z grupy KÓZ (Królowe Ósmej Zielonej) czyli Amber, Molly i Poppy, że mimo iż wygląda jak pomidor, to ma (chyba) PFC, czyli Przystojnego Francuskiego Chłopaka. Koniec wakacji i początek roku szkolnego nie mógł wyglądać lepiej. A jeszcze w tym roku szkolnym klasa Lottie zamierza wyjechać na cały tydzień do obozu FireFly. Zarówno Lottie jak i reszta KÓZ żyją tylko myślą o wycieczce. Tydzień bez rodziców, z zapasem słodyczy, z przystojnym opiekunem grupy i wrednymi dziewczynami z Willow Park College, czy ta wycieczka może udać, czy skończy się katastrofą?

„Ekstremalnie pechowa wycieczka Lottie Brooks” to już czwarty wg. chronologii tom o przygodach niezwykłej nastolatki, a właściwie bardzo zwykłej nastolatki z jej nastoletnimi problemami. Książka, podobnie jak poprzednie jak napisana w formie pamiętnika, z perspektywy głównej bohaterki. W tym miejscu warto również dodać, że pamiętnik jest bogato ilustrowany w typowym dla Lottie stylu, niezmiennym od pierwszego tomu – chomisie są puchate, a niemal wszystkie postacie ludzkie to „patyczaki”. Całość okraszona jest dużą dawką humoru zarówno sytuacyjnego i słownego, sporo tu akronimów i typowego dla nastolatków słowotwórstwa. Wraz z bohaterką możemy przeżywać wszystkie dramy, ale również i sukcesy.

Książka skierowana jest do młodszych czytelników, rówieśników Lottie, którzy muszą mierzyć się nie tylko z dorastaniem, ale młodszym rodzeństwem (która nastolatka potrafi dogadać się z irytującym młodszym bratem), rodzicami, którzy nie zawsze rozumieją potrzeby i problemy nastolatek jak i koleżankami ze szkoły, które nie zawsze są tak miłe jak się od nich oczekuje.
Ta książka powinna również spodobać się rodzicom nastolatek, które nie zawsze są łatwe, nie zawsze da się z nimi komunikować, aby przypomnieli sobie jak sami byli w ich wieku i jak na ich wydawałoby się problemy nie do rozwiązania reagowali ich rodzice.

Lottie można tylko kochać, taką jaka jest.

Serdecznie polecam!

Lottie Brooks po powrocie z wakacji może z dumą zakomunikować koleżanką z grupy KÓZ (Królowe Ósmej Zielonej) czyli Amber, Molly i Poppy, że mimo iż wygląda jak pomidor, to ma (chyba) PFC, czyli Przystojnego Francuskiego Chłopaka. Koniec wakacji i początek roku szkolnego nie mógł wyglądać l...

Rozwiń

Zwiń

Kim do diabła jest CEO i dlaczego mam czytać o jakiś zasadach?!
CEO - Chief executive oficer, prezes zarządu, szef wszystkich szefów, osoba na szczycie piramidy hierarchii w firmie, osoba, od której decyzji zależy los pracowników. Każda korporacja wypracowuje swój system wartości, zazwyczaj właśnie pod dyktando CEO i to właśnie on dyktuje też strategie firmy. Steven Bartlett w bardzo obrazowy sposób, czerpiąc z własnego doświadczenia, a także doświadczenia rozmówców goszczących w jego podcaście „The diary of a CEO” sformułował 33 zasady użyteczne zarówno w prowadzeniu biznesu, jak i w życiu. Te 33 zasady zostały oparte na badaniach psychologicznych i behawioralnych. Ci, którzy prowadzą biznes, dowiedzą się m.in. jak pozycjonować swoje towary, tak aby były atrakcyjne dla klientów, a klienci dowiedzą się, jak bardzo ich decyzje zakupowe są rozpracowywane i manipulowane przez marketingowców różnych marek. Czy wiecie, dlaczego w sklepach firmy z nadgryzionym jabłuszkiem stoły ustawione są tak daleko od siebie, w ogromnym salonie sprzedażowym? I dlaczego możecie trzymać telefon/tablet w rękach tak długo jak chcecie, testując jego możliwości? Albo czy wiecie czym jest habitacja? Czy znacie zasadę 5 sekund?

Muszę przyznać, że żałuję, że ta książka została napisana dopiero w 2023 roku, szkoda, że nie znałam niektórych zasad wcześniej, choć na pewno wykorzystam je teraz, prowadząc szkolenia dla moich współpracowników. Zapewne zastanawiacie się, dlaczego zaczęłam swoją recenzję od pytania, a nie jak każdy porządny recenzent od stwierdzenia, czy jak rozpoczynają niektórzy, od zdania wykrzyknikowego. Już śpieszę odpowiedzieć: jest to jedna z zasad, którą radzi zastosować autor, aby przyciągnąć uwagę, należy zadać kontrowersyjne pytanie. Jeśli doczytaliście do tego miejsca, to znaczy, że zasada działa.

Książka traktuje o 33 zasadach, każda z nich jest dokładnie omówiona na przykładach, często ilustrowana schematami czy wykresami. Dodatkowo warte podkreślenia kwestie są wyróżnione powiększoną czcionką i/lub czcionką mającą wyglądać jak pismo odręczne. Na końcu każdego rozdziału-zasady znajduje się podsumowanie – jedno, maksymalnie dwuzdaniowe, tak aby zasada zapadła w pamięć. Książkę można czytać „ciągiem”, lub sięgać do wybranej zasady, w zależności od potrzeb.
To na co zwraca uwagę autor, jest dynamika otaczającego nas świata, a więc i obowiązujące zasady zmieniają się dynamicznie, stąd bardzo ważna jest zasada 33 „uczenie się nie ma końca” (ta zasada jest bezpośrednio połączona z zasadami 1, 2 i 19). Dla chcących poszerzyć swoją wiedzę autor przygotował obszerną bibliografię, a po zeskanowaniu kodu QR znajdującego pod zasadą 33 i zapisaniu się do newsletteru autora, dostajemy możliwość otrzymywania co miesiąc filmiku z kolejną zasadą.

Podsumowując: „The Diary of a CEO. 33 zasady biznesu i życia” to wartościowa lektura z pogranicza biznesu, psychologii i nauk behawioralnych, skierowana nie tylko do właścicieli firm, prezesów czy managerów, ale również do konsumentów, aby mogli stać się bardziej świadomymi konsumentami. Niezależnie czy rozpoczęliście już pracę zawodową, czy dopiero wkraczacie na ścieżkę kariery, ta książka pomoże wam lepiej „pozycjonować siebie” w firmie i być może ułatwi odniesienie sukcesu (koniecznie przeczytajcie zasadę 31 „skorzystaj z dźwigni postępu”).

Serdecznie polecam!

Kim do diabła jest CEO i dlaczego mam czytać o jakiś zasadach?!
CEO - Chief executive oficer, prezes zarządu, szef wszystkich szefów, osoba na szczycie piramidy hierarchii w firmie, osoba, od której decyzji zależy los pracowników. Każda korporacja wypracowuje swój system wartości, zazwycza...

Rozwiń

Zwiń

Kiedyś:
Dorothy Ann przed laty została przywieziona przez swoją matkę do wujka Henleya, matka wręczyła ją swojemu zszokowanemu bratu jak rzecz i zniknęła. Wujek H. aspirujący pisarz, zaopiekował się siostrzenicą najlepiej jak umiał. Gdy w końcu odniósł sukces, podczas podpisywania książki spotkał Matildę Lyonne, która wkrótce została jego żoną. Dorothy Ann, zwana Dani zyskała nie tylko macochę, ale również nową rodzinę. Trzech kuzynów Silvestro Gage, Micah i Conner, synowie Matildy i jej sióstr początkowo nie akceptują nowej członkini rodziny, jednak z czasem między Dani i chłopcami rodzi się przyjaźń, do tego stopnia, że zakładają nieoficjalny „Klub podłych wyrzutków z West Emerald”. Wkrótce Dani i Gage zaczynają być dla siebie czymś więcej niż tylko przyjaciółmi. Jednak szczęście zakochanych nastolatków nie trwa długo. Zmuszony okolicznościami Gage brutalnie zrywa z Dani. Jakby problemów było mało Micah zostaje oskarżony o podpalenie budynku i grozi mu więzienie. W kilka dni Dani traci dwóch przyjaciół.

Teraz:
Dani pracuje dla Matildy, która traktuje ją jak swoją prawą rękę. Conner jest odnoszącym sukcesy sportowcem, a Micah po odsiadce trenuje mieszane sztuki walki i bierze udział w walkach. Gage zapadł się pod ziemię i nikt nie wie, co się z nim dzieje. Jednak, gdy ktoś napada na Dani, do West Emerald wraca Gage, aby móc jej strzec.
Czy Dani wybaczy Gage’owi wydarzenia sprzed lat, to jak podeptał jej nastoletnie serce? Kto i dlaczego nastaje na życie Dani?

„Znienawidzony” to tytuł tomu otwierającego trylogię „Odmieńcy z West Emerald” autorstwa Cory Brent, autorki znanej m.in. z cyklu Gentry Boys.
Początkowo powieść zapowiadała się jako lekki romans z kategorii Young Adult z bardzo modnym motywem enemies to lovers i slow-burn, jednak wraz z rozwojem historii pojawiało się coraz więcej mocniejszych akcentów, zmieniając ją w powieść pełną tajemnic i przemocy.

Historia opowiadana jest z perspektywy Dani i Gage’a, dzięki czemu możemy poznać ich myśli i uczucia, a także motywy postępowania. W tym momencie, myślę, że warto wspomnieć, że na motywy działania bohaterów duży wpływ ma rodzina, którą najdelikatniej można ująć jako dysfunkcyjną, chyba najlepiej ujął to Gage: „To duży świat, a popieprzone rodziny zamieszkują każdy jego zakątek. Mimo to prawdą jest, że nasza musi zdobyć przynajmniej wyróżnienie.” W tej historii rodzina nie jest tłem, jest kreatorem sceny, na której rozgrywa się dramat pt. „życie młodego pokolenia”, które ma spełniać wymagania rodziców, a nieposłuszeństwo jest okrutnie karane.

Całość czyta się dobrze, dzięki dobrze wykreowanym bohaterom, choć nieidealnym bohaterom oraz wartkiej akcji i wciągającej historii. Bohaterowie mają swoje wady, dzięki czemu stają się bardziej rzeczywiści. Jednym minusem w wykreowaniu bohaterów był niespójny język, albo bohaterowie klną jak szewc, ale używają „miękkich” przekleństw, trochę mi się to gryzło.
Podsumowując: „Znienawidzony” to ciekawe połączenie młodzieżówki z romansem i historią kryminalną, z dobrze wykreowanymi bohaterami.
Mam wrażenie, że kolejne tomy skupią się na pozostałych kuzynach Silvestro, na co już nie mogę się doczekać.

Kiedyś:
Dorothy Ann przed laty została przywieziona przez swoją matkę do wujka Henleya, matka wręczyła ją swojemu zszokowanemu bratu jak rzecz i zniknęła. Wujek H. aspirujący pisarz, zaopiekował się siostrzenicą najlepiej jak umiał. Gdy w końcu odniósł sukces, podczas podpisywania książki ...

Rozwiń

Zwiń