No ,nie polecam zwolennikom mocnego kryminału. Powiało nudą . Nie dokończyłam.🫤😕

No ,nie polecam zwolennikom mocnego kryminału. Powiało nudą . Nie dokończyłam.🫤😕

Nudna obyczajówka. Bez szału :(

Nudna obyczajówka. Bez szału :(

Kilka razy ta sama historia, tylko opisana z perspektywy 3 różnych osób. Flaki z olejem. Miałam przez cały czas wrażenie, że tracę czas tylko.

Kilka razy ta sama historia, tylko opisana z perspektywy 3 różnych osób. Flaki z olejem. Miałam przez cały czas wrażenie, że tracę czas tylko.

Taka saga rodzinna skonfliktowani bracia,typowo rodzinna zazdrość, nienawiść,trochę nudnawa ze szczególikami,w sumie oky.

Taka saga rodzinna skonfliktowani bracia,typowo rodzinna zazdrość, nienawiść,trochę nudnawa ze szczególikami,w sumie oky.

Psychologiczny dramat rodzinny z elementami sensacji zaczyna się nieco infantylnie: „W pogrzebie uczestniczyli wszyscy trzej bracia Drumm, ale jeden z nas był w trumnie” *, ale bez tej zapowiedzi (że ktoś straci życie) do połowy powieści nie miałbym pojęcia, że „Nasze małe okrucieństwa” to coś więcej niż umiarkowanie ciekawa historia społeczno-obyczajowa o dysfunkcyjnej rodzinie.

Irlandia, Dublin – choć nie tylko. O swojej specyficznej rodzinie opowiadają na zmianę bracia Drumm. Kolejne rozdziały nie są ułożone chronologicznie, ale przynajmniej wiadomo, jakiego roku dotyczy ta konkretna relacja. Jednak, który z braci jest jej autorem, trzeba się domyślić, co zwykle nie jest specjalnie trudne, ale bywa z tym różnie.

Najbardziej normalny z tej rodziny wydaje się ojciec chłopaków i pewnie dlatego nawet oni, w wieku lat kilkunastu, zaczynają nim gardzić. Pozornie pantoflarz, niby nie zwraca uwagi na częste zdrady żony, jest odpowiedzialny, opiekuje się dziećmi, dba o synów, przyzwoity człowiek po prostu, choć może się wydawać mało ekscytujący. Starszy od żony o piętnaście lat.
Melissa, matka, egoistyczna, narcystyczna i egocentryczna; nieustannie robi krzywdę synom i mężowi – złośliwości, aluzje, drwiny, szyderstwa, pogarda, nieustanna krytyka ich postaw, zachowań, pasji, zainteresowań. To takie zbrodnie w białych rękawiczkach.
Will Drumm, najstarszy – zafascynowany branżą filmową, od pewnego momentu znany producent, milioner.
Luke Drumm – alkoholik, narkoman, przejawia znaczne zaburzenia psychiczne. Do czasu był światową gwiazdą muzyki pop, ale gust słuchaczy się zmienia, podobnie jak i moda, a tragiczny spadek niegdysiejszej sławy i popularności zdecydowanie nie sprzyja jego kondycji umysłowej.
Brian Drumm – kiepski nauczyciel, pracujący w zawodzie tylko czasami i niezbyt długo. W rodzinie robi za opiekuna i menadżera Luke’a, ale w sumie bezwzględnie go wykorzystuje. Kanalia i szuja.

Zanim zrobi się sensacyjnie, w powieści przedstawiono rozliczne konsekwencje, jakie dotknęły braci w dzieciństwie, ale zwłaszcza w ich dorosłym już życiu, z powodu wychowania przez patologiczną matę i słabego ojca. To typowy przykład DDD – Dorosłych Dzieci z rodziny Dysfunkcyjnej. A przerażające jest to, że w ich domu, nie działy się w sumie jakieś straszne patologie. To nie była melina narkomańska, rodzice nie byli przestępcami, ani sadystami. Zwyczajna rodzina, dom jakich wiele… niestety.

Na koniec czytelnik dowiaduje się (wreszcie!!!),kto zginął, w jaki sposób i dlaczego, ale zupełnie nie powala to na kolana. Skoro zaczyna się powieść od pogrzebu, to trzeba w końcu napisał, kogo chowano i z jakiego powodu.


---
*Liz Nugent, „Nasze małe okrucieństwa”, przeł. Mariusz Rulski-Bożek, wyd. Wielka Litera, 2022, s. 9.

Psychologiczny dramat rodzinny z elementami sensacji zaczyna się nieco infantylnie: „W pogrzebie uczestniczyli wszyscy trzej bracia Drumm, ale jeden z nas był w trumnie” *, ale bez tej zapowiedzi (że ktoś straci życie) do połowy powieści nie miałbym pojęcia, że „Nasze małe okrucieństwa” to coś więcej niż umiarkowanie ciekawa historia społeczno-obyczajowa o dysfunkcyjnej...

Na pewno nie nazwałabym tej historii kryminałem, raczej thriller psychologiczny. Doskonale oddane relacje w rodzinie przez trzech braci, którzy są narratorami tej opowieści. Opowieści o bardzo trudnych relacjach, czasami wręcz tragicznych. wszyscy trzej poszukują w jakiś sposób usprawiedliwienia dla siebie, nigdy dla innych. Wszystkie wydarzenia wywołują szereg emocji i chęci zrozumienia ich postępowania. Polecam, do przemyślenia i zastanowienia...Naprawdę warto :-)

Na pewno nie nazwałabym tej historii kryminałem, raczej thriller psychologiczny. Doskonale oddane relacje w rodzinie przez trzech braci, którzy są narratorami tej opowieści. Opowieści o bardzo trudnych relacjach, czasami wręcz tragicznych. wszyscy trzej poszukują w jakiś sposób usprawiedliwienia dla siebie, nigdy dla innych. Wszystkie wydarzenia wywołują szereg emocji i...

Wszystkim, którzy spodziewają się kryminału - odradzam, książka ma niewiele wspólnego z kategorią, do której została przypisana. Jako dramat obyczajowy dość przecięta, akcja rozwija się wolno, przez co momentami bywa nużąca, ale należy jej się duży plus za ciekawą narrację z perspektywy 3 głównych bohaterów.

Wszystkim, którzy spodziewają się kryminału - odradzam, książka ma niewiele wspólnego z kategorią, do której została przypisana. Jako dramat obyczajowy dość przecięta, akcja rozwija się wolno, przez co momentami bywa nużąca, ale należy jej się duży plus za ciekawą narrację z perspektywy 3 głównych bohaterów.

Kolejna książka, którą miałam za pewniaka, która wgniecie mnie w fotel, zasypie emocjami, nie pozwoli, chociaż na chwilę oderwać się od czytania. Przeliczyłam się po raz kolejny🙈 Książkę czytałam prawie cały tydzień, męczyłam się przy niej i marzyłam, tylko aby ją jak najszybciej skończyć i mieć już za sobą. Nie porwała mnie ona wcale, nie wiem, co tutaj takiego dziwnego się zadziało, ale zamiast odczuwać fascynację z czytania, to tylko bardziej się irytowałam zachowaniem głównych bohaterów, a szczególnie ich relacjami pomiędzy sobą. Nie na taką książkę czekałam autorki, ja chciałam przybicia do kanapy i dojechania mnie emocjonalnego, ale tego się nie doczekałam. Zabrakło mi tego, co jest najważniejsze w thrillerze psychologicznym napięcia, strachu i oczekiwania na to, co może nastąpić za chwilę.
.
🌿 Jak bardzo mogą być skomplikowane relacje rodzinne? W tej rodzinie, aż za bardzo. Historia opisana z perspektywy trzech braci. Williama przykładnego ojca i męża, który jest producentem filmowym. W rzeczywistości zdradza swoją żonę, nie mam czasu dla córki, jest cyniczny i uwielbiany przez swoją mamusię. Kolejny z braci to Brian, nauczyciel angielskiego, skąpy, a do tego wielki hipokryta. Próbuje żerować na nieszczęściu swojego brata, aby dorobić się na nim majątku. Matka z kolei go często krytykuje i ignoruje. Ostatni jest Luke, najmłodszy z braci, który dość szybko stał się gwiazdą muzyki dla nastolatek. Zdarzają mu się epizody psychopatyczne, nadużywa alkoholu i narkotyków. Czarna owca w rodzinie, którego matka nie toleruje i jasno daje mu to do zrozumienia. 🌿
.
Każda rodzina ma swoje sekrety i tajemnice. Ta historia została przedstawiona jako smutna opowieść o ludziach, których łączą jedynie tylko więzy krwi, natomiast dzieli ich bardzo wiele. Autorka idealnie ukazała obraz rodziny dysfunkcyjnej, pełnej brudnych sekretów, podkładającej sobie kłody pod nogi. Zachowanie matki, jej faworyzowanie jednego z synów, a piętnowanie kolejnych dwóch, jest nawet nie do pomyślenia. Czy można jedno dziecko kochać, bardziej od drugiego? I to jeszcze pokazywać i dawać odczuć, że się nie nawiedzi swojego pierworodnego syna.
.
Akcja rozgrywa się bardzo wolno, najwięcej uwagi skupiono na osobach bohaterów. Każdy z nich przedstawia swoją historię widziana z ich perspektywy. Chora relacje między nimi, nasiąknięta złem i zazdrością o pieniądze, sławę, czy względy matki. Początek rozpoczyna się od pogrzebu jednego z braci, autorka nie podaje jego tożsamości, trzyma nas w niepewności, aż do samego końca. Czytając mamy za zadanie domyśleć się, który z nich umarł i w jakich okolicznościach. Przyznam, że do końca nie byłam pewna i źle obstawiłam. Samo zakończenie w porównaniu z całą książką było potraktowane po macoszemu, poświęcono mu tylko zalążek tego, co przedstawiała cała historia, która była rozbudowana dosyć obszernie.

Kolejna książka, którą miałam za pewniaka, która wgniecie mnie w fotel, zasypie emocjami, nie pozwoli, chociaż na chwilę oderwać się od czytania. Przeliczyłam się po raz kolejny🙈 Książkę czytałam prawie cały tydzień, męczyłam się przy niej i marzyłam, tylko aby ją jak najszybciej skończyć i mieć już za sobą. Nie porwała mnie ona wcale, nie wiem, co tutaj takiego dziwnego...

"Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach"... Czy w tych słowach jest ziarnko prawdy? Wiadomo, że rodziny się nie wybiera. Czasem bywa tak, że ci, którzy powinni być nam najbliżsi, stają się tymi najbardziej toksycznymi. Tak właśnie było w tej książce. Will, Brian i Luke to bracia. Szczerze się nienawidzą i zawzięcie ze sobą rywalizują. Nie pomaga ich matka, która nie była w stanie w sprawiedliwy sposób obdarzyć ich miłością. Po latach, pełnych przeróżnych złych wydarzeń, są razem na cmentarzu, z tą różnicą, że jeden z nich jest martwy i leży w trumnie. Który z nich? Kto go zabił?

Od samego początku ksiażka wręcz kipi toksycznością, jad i zło wylewają się z każdej strony. Żaden bohater nie jest niewinny. Każdy ma coś za uszami. Najważniejsze dla nich jest dbanie o swój własny interes, nieważne jakim kosztem, nieważne, czy przy tym ktoś zostanie zraniony.

Ból, cierpienie, samotność, żal, choroba, nienawiść... Pełno w tej książce niełatwych emocji, niełatwych wydarzeń, które odciskają piętno na bohaterach. Książka pokazuje, że czasem pod przykrywką normalnej rodziny kryją się dramaty.

Nie nazwałabym tej książki thrillerem. To obyczajowy dramat rodzinny. Akcja przedstawiona jest na różnych płaszczyznach czasowych, z perspektywy każdego z braci. To był bardzo ciekawy zabieg, pozwolił mi na wniknięcie w umysły każdego z bohaterów i spojrzenie na wszystko z ich perspektywy. Wydarzenia dzieją się w powolnym tempie, akcja nie pędzi na łeb, na szyję, jednak nie przeszkadzało mi to. Wciągnęłam się w tę zawiłą, trudną, pełną toksyczności historię i dobrze spędziłam z nią czas. Portrety psychologiczne bohaterów zostały wykreowane bardzo skrupulatnie, fabuła okazała się intrygująca, całość była naprawdę dobra. Taka inna, nietuzinkowa. Ja osobiście polecam.

"Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach"... Czy w tych słowach jest ziarnko prawdy? Wiadomo, że rodziny się nie wybiera. Czasem bywa tak, że ci, którzy powinni być nam najbliżsi, stają się tymi najbardziej toksycznymi. Tak właśnie było w tej książce. Will, Brian i Luke to bracia. Szczerze się nienawidzą i zawzięcie ze sobą rywalizują. Nie pomaga ich matka, która...

„W pogrzebie uczestniczyli wszyscy trzej bracia Drumm, ale jeden z nas był w trumnie” [1] w połączeniu z hasłem z okładki - „ Nie musisz mieć wrogów. Wystarczy ci rodzina”[2] - pierwsze zdanie powieści „Nasze małe okrucieństwa” ma mroczny wydźwięk. Ja thrillerów psychologicznych nie odmawiam, więc z entuzjazmem przystąpiłam do poznawania Drumm'ów. Czy to normalna rodzina, a może skrajna patologia?

Powieść ta oparta jest na wątkach obyczajowych. Wydarzenia, a właściwie biografię rodziny Drumm'ów, poznajemy z perspektywy każdego z braci. Autorka wybiera wspomnienia, które prezentuje ustami trzech bohaterów i które mają pokazać nam, jaka jest ta rodzina, które mają zobrazować charaktery i problemy jej członków.

Liz Nugent dzięki elementom obyczajowym właśnie wspaniale buduje thriller i – może nie popieprzone – ale dziwne i smutne postacie. Zagłębia się w mrok ich dusz, a ten mrok jest przerażający bo codzienny. Tytuł powieści - „Nasze małe okrucieństwa” - jest w tym przypadku wyjątkowo trafny. To nie jest historia o psychopacie dręczącym swoją rodzinę. Autorka zwraca uwagę na małe szpilki, które bliscy, świadomie lub nie, sobie wbijają. Naśmiewanie się z czyjegoś wyglądu, mniejszy kotlet na obiad, konkurowanie o względy tej samej dziewczyny, krytyka czyjejś pasji, zepsucie zabawki brata – takie i podobne zachowania ukształtowały bohaterów książki, a Liz Nugent opisuje, jakich ludzi z nich zrobiły.

Przyjrzyjmy się bliżej narracji i prowadzeniu fabuły. Każdy z braci dostaje głos. Przy pomocy pakietu wspomnień dowiadujemy się, jak patrzą na swoją rodzinę i jak się w niej czują. Obserwujemy również momenty ważne dla nich. Możemy zobaczyć, jak każda z postaci zapatruje się na dane wydarzenie. Wiem, że część czytelników nie lubi, kiedy autor ustami różnych bohaterów komentuje to samo, ja to uwielbiam i wydaje mi się, że jest to jeden z istotniejszych aspektów „Naszych małych okrucieństw”. Patrząc na to samo z różnej perspektywy możemy najwięcej dowiedzieć się o bohaterach, a to właśnie oni są dla mnie najważniejsi w thrillerach psychologicznych.

Mam natomiast małą uwagę co do zatytułowania rozdziałów. Wspomnienia braci nie są uporządkowane chronologicznie (z tym nie mam problemu),a na początku każdego fragmentu mamy rok. Z jeden strony wszystko okej, czytelnik może od razu się zorientować, czy mowa o dzieciństwie, latach młodzieńczych, a może dorosłości bohatera. Ja jednak wolałabym jakiś punkt odniesienia np. „Luke 20 lat”, „Luke dwa lata przed wydaniem płyty”. Przy tak swobodnym poruszaniu się po czasie akcji, pozwoliłoby to czytelnikowi szybciej zorientować się, co i jak.

Kiedyś wydawało mi się, że thriller i wątki obyczajowe nie idą w parze, ale jak się głębiej na tym zastanowić, są ważnym elementem – szczególnie , kiedy chodzi o psychologię postaci. Liz Nugent fantastycznie łączy te elementy i na wspomnieniach postaci buduje powieść „Nasze małe okrucieństwa”. Czy to mocna książka? Zależy co rozumiecie przez „mocna”? Jeżeli pragniecie rozlewu krwi albo nieprzewidywalnego szaleńca to tego tu nie znajdziecie. Zobaczycie natomiast coś straszniejszego. Destrukcyjny wpływ codzienności.

[1] Liz Nugent, „Nasze małe okrucieństwa”, przeł. Mariusz Rulski-Bożek, wyd. Wielka litera, Warszawa 2022, s. 9.
[2] Tamże, okładka.

„W pogrzebie uczestniczyli wszyscy trzej bracia Drumm, ale jeden z nas był w trumnie” [1] w połączeniu z hasłem z okładki - „ Nie musisz mieć wrogów. Wystarczy ci rodzina”[2] - pierwsze zdanie powieści „Nasze małe okrucieństwa” ma mroczny wydźwięk. Ja thrillerów psychologicznych nie odmawiam, więc z entuzjazmem przystąpiłam do poznawania Drumm'ów. Czy to normalna rodzina, a...