Nie znam zbyt wielu książek w sposób przenikliwy opisujących lata PRL-u. Ta książka tę lukę wypełnia. Zaczęłam czytać biografię konkretnego człowieka, ale sama nie wiem kiedy, istotniejszy stał się duch tamtego czasu. Kapuściński stał się bohaterem, na przykładzie ktorego dane mi było prześledzić dramaty tamtych lat. Autor poszedł drogą opisywanego mistrza. Stworzył dzieło, w którym prawda czasu gra istotniejszą rolę niż prawda szczegółu. Nie chcę powiedzieć, ze Domosławski koloryzował, ale dla mnie - czytelniczki nieistotne jest czy robił to Kapuściński, ani co napisał w swoich raportach do bezpieki. Istotniejszy dramat człowieka zaplątanego w historię. Istotniejsze uświadomienie sobie niejednoznaczności niektórych pojęć, za czym idzie niejednoznaczność ocen, poczucie chaosu, zagubienia. I uświadomienie sobie, że życie pożyteczne, pełne blasku, barwne, życie, którego efektem były rzeczy istotne, ma w sobie coś z tragedii greckiej. W jego najważniejszych momentach Kapusciński stał przed wyborami niejednoznacznymi.

Nie znam zbyt wielu książek w sposób przenikliwy opisujących lata PRL-u. Ta książka tę lukę wypełnia. Zaczęłam czytać biografię konkretnego człowieka, ale sama nie wiem kiedy, istotniejszy stał się duch tamtego czasu. Kapuściński stał się bohaterem, na przykładzie ktorego dane mi było prześledzić dramaty tamtych lat. Autor poszedł drogą opisywanego mistrza. Stworzył dzieło,...