Pamiętam kiedy ta książka ukazała się się po raz pierwszy było wokół niej bardzo dużo szumu. Uważam, że to bardzo niedobrze, bo niepotrzebnie w ten sposób ta książka zyskała niesłuszny rozgłos. Pamiętam wywiady, w których niedouczeni dziennikarze i dziennikarki rozmawiały o tej biografii nie przeczytawszy z niej ani słowa. Otóż okazało się, że Domosławski w przeciwieństwie do całej rzeszy fanów postanowił podejść krytycznie do postaci Mistrza. Nie mam zamiaru bronić bohatera tej biografii, bo nie znam jego twórczości, ale chce zwrócić uwagę na to w jaki sposób została napisana, bo bez wątpienia jest to biografia z tezą.

Nie będę zanudzać i opisawać całej tej ksiazki, ale musze wzrócic uwage na trzy wątki. Po pierwsze słynna sprawa donosów. Domosławski pisze tak: "Biorę tę glossę za dobrą monetę, choć nie kryję wątpliwości: pobrzmiewa jak dopisana ex post, w szlachetnej intencji obrony dobrego imienia kolegi." Czy tak postępuje biograf?
I dalej:

"Sten jest jedyną osobą, o której Kapuściński napisał tego rodzaju notatkę, a miał w Meksyku kontakty z innymi Polakami, krytycznymi wobec rządu w Warszawie. Jedną z tych osób był profesor Jerzy Plebański, fizyk z Uniwersytetu Warszawskiego, który w ramach wymiany naukowej wyjechał w latach siedemdziesiątych do Meksyku. Będący nieco później ambasadorem w tym kraju Józef Klasa opowiada, że wywiad próbował zwerbować Plebańskiego, lecz ów opierał się. Straszono go konsekwencjami odmowy i być może dlatego Plebański zdecydował się w końcu zostać w Meksyku do końca życia. – Rysiu – wspomina Klasa – spotykał się z Plebańskim, musiał znać jego krytyczne opinie o naszej władzy, lecz nigdy nikomu o tym nie doniósł. Rysiu to był porządny człowiek, nikogo by nie skrzywdził"

I jeszce dużo akapitów o teczce, w której nie ma żadnych donosów. Domosławski opisuje jak to Kapuściński migał się od pisania artykułów nazywając go wręcz mistrzem uników. Ale ponieważ te wnioski nie pasują do z góry zawartej tezy Domosławski pisze: "Jeśli „wykręcał się”, jeśli zachowywał jak „mistrz uników”, to raczej dlatego, że był przytłoczony ogromem obowiązków korespondenta. Obsługiwał z Meksyku całą Amerykę Łacińską, codziennie musiał przeczytać dziesiątki albo i setki stron gazet w obcym języku, wysłuchać audycji radiowych i telewizyjnych, napisać mnóstwo krótkich depesz i not, spotykać się z ludźmi. Nie starczało mu doby na pozazawodowe życie." No napraedę pożałowania godne, ze nie donosił, bo nie miał czasu.

Kolejna sprawa kobiety. Jest to moim zdaniem ohydny rozdział w którtym Domosławski powołuje się na jakieś anonimowe przyjaciółki Kapuscińskiego swiadków jego rozpusty. Nie mam pojecia po co taki rozdział w ogóle się pojawił, poza podtrzrymaniem tezy, że Kapuściński nie dosć, że kłamał w swoich ksiązkach, to zdradzał żonę. Obrzydliwe to.

W rozdziale zatytułowanym Ostatnia rewolucja, ostatni zamach Domosławski cytuje list Kapuścińskiego do przyjaciela, w którym to pojawia się taka refleksja:
"Obecnie siedzę nad nową książką, pomyślaną jako pierwsza pozycja z cyklu moich refleksji nad światem i współczesnością. Zgodnie z tematem, książka składać się będzie z zapisków, fragmentów, zdań, myśli, krótkich esejów – słowem będą to jakieś próby filozoficzne, osadzone w różnych latach i w różnych miejscach globu: konstrukcja przecinających się poziomów i pionów, no, muszę to najpierw napisać, a potem zobaczymy, co z tego wyjdzie.
Tytuł książki – Lapidarium wyjaśnia jej charakter i technikę, w jakiej jest pisana (lapidarium to muzeum szczątków kamiennych, fragmentów rzeźb starożytnych, których całość niemożliwa jest już do odtworzenia, słowem, jest to rodzaj artystycznego gruzowiska, czegoś, co się rozsypało i nie da się złożyć)."
Nastepnie w rozdziale Domosławski Lapidarium (6): czy Kapuściński był myślicielem? analizuje te krótkie rozproszone formy. Zastanawiając się czy Kapuscińskiego nie było stać na coś więcej jednocześnie wyraźnie konkluduje, że nie. I tak zastanawiam się czy sam zapomniał co wcześniej zacytował czy ma mnie czytelnika za idiotę, że zapomne o czym przeczyyałam kilka akapitów wcześniej.

Dużo by pisać o tym jak Domosławski za wszelka cenę stara się podważyć wiarygodność, postać i charakter Kapuścińskiego. Bo z tej książki wyłania się człowiek próżny, dwulicowy, łasy na uznanie megaloman. Przeczytałam w życiu kilka biografii i uważam, że to co zrobił Domosławski to najzwyklejszy w świecie paszkwil. Mam nadzieję, że Kapuściński doczeka się kiedyś biografii rzetelnej, która weźmie również pod uwagę jego błędy, ale nie będą one jedynie podstawa do udowodnienia jakiejś tezy.

Bardzo często pojawia się tu zarzut, że Kapuściński ubarwiał czy wręcz konfabulował w swoich powieściach. Ale z biografii wynika, że te tak zwane konfabulacje dotyczą szczegółów. Drogę, która w rzeczywitości była prosta i równa Kapuściński opisał jako wyboistą. Ale sedno powieści Kapuścińskiego pozostaje niezmienne: wrażliwość na biedę i wykluczenie. W tym kontekście można zastanowić się czy jego powieści powinny stać na półce reportaże czy literatura piękna, ale to wtórny spór, bo szufladkowanie zawsze ogranicza, wiec zostawiam go tym, którzy nie mają nic innego do roboty.

Pamiętam kiedy ta książka ukazała się się po raz pierwszy było wokół niej bardzo dużo szumu. Uważam, że to bardzo niedobrze, bo niepotrzebnie w ten sposób ta książka zyskała niesłuszny rozgłos. Pamiętam wywiady, w których niedouczeni dziennikarze i dziennikarki rozmawiały o tej biografii nie przeczytawszy z niej ani słowa. Otóż okazało się, że Domosławski w przeciwieństwie...