Książka zdecydowanie wykracza poza kategorię „literatury podróżniczej”, choć i jej elementy są w niej bardzo mocno obecne. Autor pisze swoją HISTORIĘ CHOROBY SERCA AFRYKI z perspektywy nie tylko świadka, jakiegoś chwilowego podróżnika, ale osoby żyjącej tam od przeszło 20 lat. Choć początkowo przeraził mnie ten pięciusetstronicowy tekstu, to jednak już na pierwszej stronie znalazłem klucz hermeneutyczny tej wielopoziomowej lektury: „Jeśli twoja percepcja ogranicza się maksymalnie do długości newsa, to zostaw tę książkę – nie nadaje się dla ciebie. Do opowieści o Afryce trzeba się rozsiąść i, jak to drzewiej bywało, dać się ponieść bajaniom: […] w kręgu rodzinnego ogniska dzieci słuchają opowieści starych ludzi... Afryka ma swoją historię, ale inną niż ta nasza – opowiadaną, przekazywaną w tradycji ustnej”.
Jeśli szukasz więc prostych i łatwych opracowań na temat Afryki, to zdecydowanie odradzam tę publikację. Jeśli jednak masz czas na poszukiwania – także w sferze intelektualnej i duchowej – bez gwarancji jednak, że znajdziesz odpowiedzi na nurtujące Ciebie pytania, to zdecydowanie polecam tę lekturę.

Książka zdecydowanie wykracza poza kategorię „literatury podróżniczej”, choć i jej elementy są w niej bardzo mocno obecne. Autor pisze swoją HISTORIĘ CHOROBY SERCA AFRYKI z perspektywy nie tylko świadka, jakiegoś chwilowego podróżnika, ale osoby żyjącej tam od przeszło 20 lat. Choć początkowo przeraził mnie ten pięciusetstronicowy tekstu, to jednak już na pierwszej stronie...