Przeczytałem w zasadzie tylko po to, aby boleśnie przekonać się jeszcze raz, że Kurt Vonnegut absolutnie nie jest księciem z mojej bajki.
Bardzo dobrze, że po lekturze zerknąłem jeszcze na reklamę książki na końcu obwoluty. Dzięki temu dowiedziałem się, że ta książka jest "pełna humoru". Ja niczego takiego tam nie zauważyłem. Dla mnie to zwykłe blubranie naprutego Mariana, z którego śmiać się może jedynie on sam..
Być może jestem nieco zepsuty w tym względzie przez mistrza, jakim był Stanisław Lem. Jego groteska była dla mnie czytelna, trafna i dowcipna. Vonnegut nie trafia do mnie w ogóle. Moim zdaniem, "Slapstick" to wierutne bzdury, bez ładu i składu, a ktoś na siłę próbuje doszukać się w jego twórczości jakiejś głębi. Nie ma tu karykatur ludzkiego zachowania, jak u Lema, czy choćby Pratchetta. Jest coś absolutnie z kosmosu wzięte i na siłę dorobiona do tego rzeczywistość. Chyba opisał swoje wizje po jakimś środku, znacznie mocniejszym alkoholu, czy trawki. Zminiaturyzowani Chińczycy i kłopoty z grawitacją - nie wiem, może ja nie mam poczucia humoru, ale dla mnie ten "dowcip" był ciężki jak hurtownia stali, przekombinowany jak napędzana turbiną gazową szczoteczka do zębów i absolutnie, ale to absolutnie nieśmieszny. No, ale skoro ludzie potrafią śmiać się nawet z Grzegorza Halamy, to może do kogoś to trafia.
Trzy gwiazdki za warsztat pisarski. Nawet jeśli to rzadkie bzdury, czyta się lekko - choć nie powiem, że przyjemnie.

Przeczytałem w zasadzie tylko po to, aby boleśnie przekonać się jeszcze raz, że Kurt Vonnegut absolutnie nie jest księciem z mojej bajki.
Bardzo dobrze, że po lekturze zerknąłem jeszcze na reklamę książki na końcu obwoluty. Dzięki temu dowiedziałem się, że ta książka jest "pełna humoru". Ja niczego takiego tam nie zauważyłem. Dla mnie to zwykłe blubranie naprutego Mariana,...