Czytacie poezję? Lubicie odnajdywać siebie w emocjonalnych kawałkach czyichś doświadczeń?

Miłość, pożądanie, intymność. „Wieczna iluzja” Dawida Markiewicza to literatura piękna, wspomnienia, przeżycia, osobiste doznania, ale przede wszystkim uczucia – cała gama uczuć. Z jednej strony to, co przepełnia nas szczęściem, magią, siłą i odrywa nas od rzeczywistości, z drugiej strony to, co brutalnie rozrywa nas na kawałki, a z trzeciej jeszcze to, co jest zwykłą codziennością.

Jeśli chodzi o twórczość Dawida Markiewicza, to nie wszystkie wiersze byłam w stanie do końca zrozumieć. Jest to pewnego rodzaju cecha formy, magia niedopowiedzeń, metafor i odkrywania nieznanego. Tutaj nawet pojedyncze zdania dwie różne osoby mogły zinterpretować dwojako, bazując na swoich doświadczeniach i bagażu emocjonalnym. Są też wiersze takie, przy których można z autorem współdzielić emocje. Nie wszystko trafi do każdego. Każdy ma inne doświadczenia życiowe i trzeba poszukać siebie tam, gdzie odnaleźć siebie można. Przy czytaniu „Wiecznej iluzji” czujemy się tak, jakbyśmy wyrywali kawałki autora, próbowali zlepić w całość jego intymność, obejrzeć ją pod każdym kątem, porównać ze swoją.

„Wieczna iluzja” to myśli i wspomnienia przesycone uczuciami, wiele odcieni miłości, ukazanie wielu barw, a przede wszystkim szczerość wobec odbiorcy i samego siebie.

Jeśli macie ochotę sprawdzić, czy odnajdziecie się w twórczości Dawida Markiewicza, to jak najbardziej polecam spróbować.

Czytacie poezję? Lubicie odnajdywać siebie w emocjonalnych kawałkach czyichś doświadczeń?

Miłość, pożądanie, intymność. „Wieczna iluzja” Dawida Markiewicza to literatura piękna, wspomnienia, przeżycia, osobiste doznania, ale przede wszystkim uczucia – cała gama uczuć. Z jednej strony to, co przepełnia nas szczęściem, magią, siłą i odrywa nas od rzeczywistości, z drugiej...

Po przeczytaniu wiersza rozmyślałam o nim. Niektóre bardziej do mnie trafiały niektóre mniej. Jednak myślę, że każdy może i coś dla siebie znaleźć. Najbardziej mi się spodobały: „Regresja”, „Wigilia”, „Pamiętam”. Autor ma bardzo lekkie pióro, przez co przez te wiersze po prostu płynęłam. Każdy z nich jest inny, a łączy je jedno miłość. Autor nie pokazuje tylko tej radosnej, szczęśliwej miłości, pokazuje też strach. Czytając mogłam czuć uczucia przedstawione w wierszach. Czytając spędziłam wiele przyjemnych chwil. Polecam!

Po przeczytaniu wiersza rozmyślałam o nim. Niektóre bardziej do mnie trafiały niektóre mniej. Jednak myślę, że każdy może i coś dla siebie znaleźć. Najbardziej mi się spodobały: „Regresja”, „Wigilia”, „Pamiętam”. Autor ma bardzo lekkie pióro, przez co przez te wiersze po prostu płynęłam. Każdy z nich jest inny, a łączy je jedno miłość. Autor nie pokazuje tylko tej radosnej,...

Odmiana. Ależ to była odmiana. Przeczytałam ten tomik z wierszami i czuję się tak jakbym ukradła komuś intymność.

Wiersze Pana Dawida są tak pełne różnych emocji, że z każdą kolejną stroną czułam się jakbym podglądała tę parę, o której w nich mowa. Albo słuchała rozmów mi nieprzeznaczonych.

Miłość wyrażona w taki sposób, że sama lepiej bym tego nie ujęła. Niektóre z wierszy czytałam po 2-3 razy i za każdym razem odbierałam je inaczej. Prostota w ujęciach zdarzeń, przemyśleniach i wyobrażeniach.

Nie rozumiałam każdego wiersza. Ale czy powinnam? Czy wiersze należy rozumieć? Osobiście uważam, że trzeba je poczuć.

A ja poczułam. Najbardziej poczułam 4: Ocena odległości, Cisza, Postdialog i Być. Odnalazłam w nich cząstkę siebie. I chyba o to właśnie chodzi w poezji.

Panie Dawidzie, dziękuję za tę książkę! Czytać Pana twórczość to była czysta przyjemność 😍

Polecam Wam czasami zrobić sobie odskocznię od zwykłej literatury i sięgnąć po coś niezwykłego. Tym czymś niezwykłym może być właśnie #wiecznailuzja 🌿

Odmiana. Ależ to była odmiana. Przeczytałam ten tomik z wierszami i czuję się tak jakbym ukradła komuś intymność.

Wiersze Pana Dawida są tak pełne różnych emocji, że z każdą kolejną stroną czułam się jakbym podglądała tę parę, o której w nich mowa. Albo słuchała rozmów mi nieprzeznaczonych.

Miłość wyrażona w taki sposób, że sama lepiej bym tego nie ujęła. Niektóre z...

Nie ma chyba nic bardziej romantycznego niż napisanie wiersza dla swojej ukochanej.

Autor dedykuje swój tomik poezji Mai, która była jego największą miłością, a której imię oznacza iluzje, magię.
I taka właśnie była ich miłość magiczna i niepowtarzalna.
Ale nie skupia się tylko na samych radosnych i szczęśliwych chwilach, ale i na tych smutnych, oraz codziennych czynnościach, które sprawiają, że dana osoba staje się częścią twojego życia i serca.
Nie wyobrażasz sobie już życia bez niej, a jej brak jest bardzo bolesny.

Przyznam, że przeczytałam go jednym tchem.
Autor opisuje swoje myśli i oduczucia oraz wspomina chwile spędzone razem i sądzę, że każdy z nas może się z nimi utożsamiać.
Ma bardzo lekkie pióro a wiersze są przesycone miłością i namiętnością.
Naprawdę fajnie się je czytało i na pewno za jakiś czas do nich powrócę.

Bardzo dziękuję autorowi za wysłanie egzemplarza recenzenckiego z dedykacją.

Nie ma chyba nic bardziej romantycznego niż napisanie wiersza dla swojej ukochanej.

Autor dedykuje swój tomik poezji Mai, która była jego największą miłością, a której imię oznacza iluzje, magię.
I taka właśnie była ich miłość magiczna i niepowtarzalna.
Ale nie skupia się tylko na samych radosnych i szczęśliwych chwilach, ale i na tych smutnych, oraz codziennych...

Pisanie o miłości jest niebezpieczne. Szczególnie o tej szczęśliwej. Jeśli autor zbyt głęboko zanurkuje w swoich polanych lukrem wspomnieniach i poniosą go życiowe sentymenty, to jest duża szansa na to, że powstanie z tego kolejny romantyczny banał. A takich nie brakuje na rynku czytelniczym.

U Dawida Markiewicza nie ma cudów na kiju, ale w swoich wierszach wykorzystał niezawodną broń, która uchroniła go przed banałem i wystrzeliła poza schematy. Mianowicie autor postawił wszystko na szczere emocje. Opisując miłość do kobiety nie skupia się wyłącznie na pozytywnych aspektach bliskiej relacji z drugą osobą. Między intymnością wypełnioną wieloma odcieniami subtelnych barw i kształtów, silnym pragnieniem i głębokim uczuciem bliskości, kryje się strach.

Bo czy istnieje prawdziwa miłość bez obaw? Z początku obca osoba wchodzi w nasz świat i powoli koloruje go swoimi farbami. Kap. Zielony pełen nadziei uśmiech. Kap. Jasnożółte okruchy na stole po wspólnym śniadaniu. Kap. Brązowe włosy na podłodze i poduszce. Kap. Kap. Kap. Aż cała codzienność wymalowana jest jej barwami, a my nie wyobrażamy sobie życia bez tych obrazów i powrotu do szarej rzeczywistości, którą już dawno zostawiliśmy w tyle. Gdzieś tam w środku czujemy lęk, że to ostatni raz. Ostatni uśmiech, okruch, włos i wspomnienie. I jeśli to tylko iluzja, to mamy nadzieję, że będzie trwać wiecznie.

Dawid Markiewicz oczarował mnie swoimi wierszami. Zrobił to w sposób bardzo delikatny. Resztę dopisałam sobie sama w głowie. Polecam ❤️

Pisanie o miłości jest niebezpieczne. Szczególnie o tej szczęśliwej. Jeśli autor zbyt głęboko zanurkuje w swoich polanych lukrem wspomnieniach i poniosą go życiowe sentymenty, to jest duża szansa na to, że powstanie z tego kolejny romantyczny banał. A takich nie brakuje na rynku czytelniczym.

U Dawida Markiewicza nie ma cudów na kiju, ale w swoich wierszach wykorzystał...

„Na tym polega rola poezji: mówić o tym, o czym inni milczą.” - Andrzej Sapkowski.

Jak dobrze, że istnieje poezja. Jak dobrze, że istnieją ludzie, którzy swoje myśli, swoje doświadczenia przelewają na papier. Jak dobrze, że są osoby, które piszą wiersze. Dla mnie, osobiście, świat bez tego wszystkiego byłby o wiele smutniejszy. Nie ma bardziej dotykającej i poruszającej rzeczy niż odnalezienie siebie w czyjejś twórczości. Niż wniknięcie w czyjś umysł, w czyjeś uczucia, w czyjś świat.

„Wieczna iluzja” autorstwa Dawida Markiewicza to tomik przepełniony uczuciami, emocjami, wrażeniami i doznaniami. Wiersze są delikatne, szczere i osobiste. Przeczytałam książkę w jedno popołudnie, chociaż wiem, że poezję powinno się sobie dawkować. Jednak było to niemożliwe, gdyż wiersze po prostu porwały mnie niczym proza. Dawid umie przepięknie pisać o miłości. Przez jego tomik po prostu się płynie. Przeczytałam go raz, ale myślę, że będę do niego wracać. Mam już kilka tomików, które czytuję co jakiś czas, i „Wieczna iluzja” do nich dołącza. Polecam każdemu z całego serca.

„Na tym polega rola poezji: mówić o tym, o czym inni milczą.” - Andrzej Sapkowski.

Jak dobrze, że istnieje poezja. Jak dobrze, że istnieją ludzie, którzy swoje myśli, swoje doświadczenia przelewają na papier. Jak dobrze, że są osoby, które piszą wiersze. Dla mnie, osobiście, świat bez tego wszystkiego byłby o wiele smutniejszy. Nie ma bardziej dotykającej i poruszającej...