Kiedy natrafiłem na tytuł albumu, nie miałem złudzeń, że będę chciał się z nim zapoznać. Ciekawość podsycała informacja, że publikacja została wydana w Bydgoszczy, mieście z bogatymi tradycjami w komiksowym rzemiośle. Miałem wizję przeglądania książki z pracami Andrzeja Nowakowskiego („Doman”),nadzieję na spotkanie z archiwalnymi planszami Jerzego Wróblewskiego („Kapitan Żbik”),czy chociażby pracami kontynuatora spuścizny najpopularniejszego milicjanta polskiego komiksu - Michała Śledzińskiego. Dopiero, gdy przeglądałem zeszyt [format wydawał się trochę większy od A4] zdałem sobie sprawę, jaką sobie spłatałem niespodziankę.
Opracowanie powstało w ramach obchodów 60-tej rocznicy powstania na Węgrzech w 1956 roku i było efektem konkursu dla młodzieży, a co za tym idzie licząc na spotkanie z legendami trafiłem na adeptów. W ostatnim czasie to kolejna lokalna inicjatywa z jaką miałem do czynienia, dlatego [jak też próbując wyjść na prostą po zapędzeniu się w kozi róg], postanowiłem przyjrzeć się zawartości.
22 wydane prace wyszły głównie spod ręki licealistów, ale nie zabrakło młodszych twórców [również gatunku dziś wymarłego tj. gimnazjalistów] i przeważnie dotyczyły wspomnianego zrywu. Nie obeszło się jednak bez wcześniejszych zdarzeń ze wspólnej historii, wszak „Lengyel, magyar – két jó barát, együtt harcol, s issza borát” [Tak!, publikacja jest dwujęzyczna – węgierskie tłumaczenie do plansz znalazło się na końcu książki]. Pewnie dlatego nie zabrakło kieliszków i octu, świętej Kingi, piechoty króla Stefana, Leonarda Gnojeńskiego, a potem krwiodawstwa, czołgów, Poznańskiego Czerwca, Imre Nagy’ ego i obalania pomników Stalina. Jak ktoś uważnie czytał, dowiedział się, czemu Węgrzy powinni znać „Bema pamięci żałobny rapsod”, co znaczy Bátor [Joanna?] i czy „Pociągi pod specjalnym nadzorem” występowały tylko w Czechosłowacji?, a jeżeli nie kartkował tylko rysunków, dowiedział się kim był Eryk Bazylczuk.
Młodzi twórcy operowali symbolem, zastosowali różnorodne techniki, niektóre przypominały historyczne komiksy Rosińskiego, inne korzystały z Matejki, nie zabrakło bardziej naturalistycznych obrazów, ale także pojawiały się melancholijne, na wpół malarskie wariacje, czy zupełnie czarno-białe ilustracje. Z rysunków było czuć wiedzę na prezentowany temat, pomysłowość i zaangażowanie. Antologia została porządnie wydana, zarówno jeżeli chodzi o jakość materiału, jak też opracowanie graficzne i redakcję.

Kiedy natrafiłem na tytuł albumu, nie miałem złudzeń, że będę chciał się z nim zapoznać. Ciekawość podsycała informacja, że publikacja została wydana w Bydgoszczy, mieście z bogatymi tradycjami w komiksowym rzemiośle. Miałem wizję przeglądania książki z pracami Andrzeja Nowakowskiego („Doman”),nadzieję na spotkanie z archiwalnymi planszami Jerzego Wróblewskiego („Kapitan...