Ciekawa książka. W intrygujący sposób zostały w niej przedstawione losy Jane Austen. Obraz pisarki z wielkim oddaniem i miłością kreśli jej siostra Cassandra, którą Gill Hornby uczyniła narratorką tekstu.

Ciekawa książka. W intrygujący sposób zostały w niej przedstawione losy Jane Austen. Obraz pisarki z wielkim oddaniem i miłością kreśli jej siostra Cassandra, którą Gill Hornby uczyniła narratorką tekstu.

Są książki z którymi trudno rozstać się, po przeczytaniu których chciałoby się ponownie zanurzyć w ich lekturę. Do tej kategorii zaliczam „Pannę Austen”.
To książka adresowana głównie do wielbicielek twórczości Jane Austen, której rzesze fanów można odnaleźć nawet w dalekiej Japonii.
Książka opowiada historię rodziny Austenów szczególnie akcentując związek siostrzanej miłości i przyjaźni oraz wspólnego spojrzenia na świat dwóch sióstr – Jane znanej XIX wiecznej pisarki i jej mniej znanej siostry Cassandry.
Po wielu latach od śmierci Jane, Cassandra powraca do wioski Kindbury, gdzie likwidowana jest plebania, która była szczęśliwym miejscem życia dla rodziny przez ponad 40 lat. Plebania w prastarej wiosce zbudowana obok kościoła w stylu normańskim i otaczającego ją ogrodu była niemym świadkiem nie tylko szczęśliwego i uporządkowanego życia jej mieszkańców, ale też miejscem kipiącym od emocji i planowanych związków uczuciowych sióstr w czasach ich młodości. Zdarzenia te siostry często opisywały w listach do siebie. Właśnie dlatego, aby listy nie dostały się w niepowołane ręce, nie skompromitowały pośmiertnie Jane, jej siostra postanawia je odnaleźć i przejrzeć.
Ta powieść to niemal arcydzieło, stanowi obraz XIX wiecznej angielskiej prowincji przypominająca o brutalnym traktowaniu przez życie kobiet niezamężnych z własnego wyboru.
Powieść niezwykle aktualna mimo upływu czasu, błyskotliwa i mądra, traktująca o ponadczasowych wartościach.

Są książki z którymi trudno rozstać się, po przeczytaniu których chciałoby się ponownie zanurzyć w ich lekturę. Do tej kategorii zaliczam „Pannę Austen”.
To książka adresowana głównie do wielbicielek twórczości Jane Austen, której rzesze fanów można odnaleźć nawet w dalekiej Japonii.
Książka opowiada historię rodziny Austenów szczególnie akcentując związek siostrzanej...

Musiałam sięgnąć po tę książkę, bo powieści Jane Austen zawsze bardzo lubiłam, podobnie jak ich filmowe adaptacje. W „Pannie Austen” Gill Hornby odnalazłam charakterystyczny dla angielskiej powieściopisarki styl i typ bohaterki oraz inteligentną konstrukcję fabularną, która z jednej strony czyni z niej coś w rodzaju powieści biograficznej, a z drugiej parafrazę „Emmy”.
Bohaterką jest Cassandra Austen, czyli ukochana siostra Jane, która po 23 latach od śmierci sławnej siostry przybywa na plebanię w Kintbury, aby odnaleźć listy zawierające informacje, które nie powinny ujrzeć światła dziennego. Dzięki odnalezionej korespondencji poznajemy różne epizody z życia Jane, choć według mnie właściwą bohaterką tych listów jest jednak Cassandra. To ona poświęciła całe swoje życie najpierw opiece nad utalentowaną siostrą i owdowiałą matką, a później pielęgnowała spuściznę literacką po zmarłej Jane. Jej historia jest naprawdę przejmująca, szczególnie jeśli uświadomimy sobie, że taki los był typowy dla kobiet w pierwszej połowie XIX wieku, jeśli nie wyszły korzystnie za mąż, albo nie miały majątku. Pozostawało im albo ubóstwo, albo życie na łasce krewnych. Dlatego wysiłki Cassandry, aby nie dopuścić do spełnienia się takiego scenariusza zasługują na wielkie uznanie. Nie mogę tylko zrozumieć jej uporu w kwestii niewychodzenia za mąż, skoro trafił jej się naprawdę porządny kandydat. Zirytowało mnie to, że bezsensownie postanowiła tkwić w złożonym zobowiązaniu, choć nikt tego od niej nie wymagał, a ona sama wcale nie była do niego przekonana.
Historia Cassandry dziejąca się w 1840 roku, kiedy jest ona już starzejącą się panną i postanawia pomóc w ułożeniu sobie życia swojej krewnej, nie będąc świadomą, że wtrącą się i robi więcej zamieszania niż porządku upodabnia ją do Emmy Woodhouse z powieści sławnej Jane, której też wydawało się, że wie, czego potrzeba innym i dawała sobie prawo do kierowania ich losami, odnosząc skutek odwrotny od zamierzonego. Widocznie autorka daje nam sugestię, że to właśnie Cassandra była pierwowzorem tej postaci.
Gill Hornby udało się także naśladownictwo stylu Jane Austen z typowym dla niej dystansem, poczuciem humoru i lekką ironią wobec niektórych bohaterów.
Polecam miłośniczkom powieści wiktoriańskich, a szczególnie tych autorstwa panny Austen.

Musiałam sięgnąć po tę książkę, bo powieści Jane Austen zawsze bardzo lubiłam, podobnie jak ich filmowe adaptacje. W „Pannie Austen” Gill Hornby odnalazłam charakterystyczny dla angielskiej powieściopisarki styl i typ bohaterki oraz inteligentną konstrukcję fabularną, która z jednej strony czyni z niej coś w rodzaju powieści biograficznej, a z drugiej parafrazę „Emmy”....

Bardzo przyjemna książka, po której robi się cieplej na sercu. Nie dzieje się tam za wiele, ale postacie są w miarę dobrze zbudowane, choć autorka pędzi przez wątki, jakby ktoś narzucił jej limit stron, więc zmarnowany potencjał niektórych wątków to poważny minus. Podsumowując, to taki "odmóżdżacz" jak mawiam, lekka oraz idealna na oderwanie myśli, ale zapomina się o niej bardzo szybko. I nie wciągnęła jakoś bardzo, choć nie nudziłam się również. Ot, czytadło, ale warte polecenia jako ciekawostka dla fanów Jane Austen ;)

Bardzo przyjemna książka, po której robi się cieplej na sercu. Nie dzieje się tam za wiele, ale postacie są w miarę dobrze zbudowane, choć autorka pędzi przez wątki, jakby ktoś narzucił jej limit stron, więc zmarnowany potencjał niektórych wątków to poważny minus. Podsumowując, to taki "odmóżdżacz" jak mawiam, lekka oraz idealna na oderwanie myśli, ale zapomina się o niej...

„Cassandra pierwszy raz przekroczyła ten próg jako młoda kobieta. Była wtedy wysoka i szczupła; wielu uprzejmie określało ją jako ładną. (…) Rodzina zgromadziła się tłumnie, by ją powitać (…) Ona stała nieruchomo i napawała się swoją pozycją! Mocą tej chwili! Nadal spoglądała w lustro, jeśli musiała. Wiedziała, ze teraz nie można jej uznać za szczupłą, lecz chudą. (…) A ludzie, którzy ją wtedy kochali, odeszli – jej też już prawie nie było. Ci, którzy ją dziś przyjmowali (…) znali oczywiście jej historię, ale nie mieli pojęcia, jak wyglądała prawda. Bo kto patrzył na starszą panią i widział w niej młodą damę, którą kiedyś była?” [1].

Jane Austen nikomu przedstawiać nie trzeba. Angielska pisarka zdobyła sławę i nieśmiertelność, a jej powieści weszły do kanonu literatury światowej, doczekały się wielu adaptacji i ekranizacji. Podobnie sama postać Austen budzi do dziś zainteresowanie, jej życie jest przedmiotem licznych opracowań, biografii, a nawet filmów. Autorka „Dumy i uprzedzenia” miała dużą rodzinę i siedmioro rodzeństwa, w tym jedną siostrę. Cassandra Austen jest zdecydowanie mniej znaną z panien Austen, a w pamięci kolejnych pokoleń zapisała się wyłącznie jako siostra słynnej powieściopisarki. Ale to właśnie Cassandra staje się główną bohaterką „Panny Austen” Gill Hornby i postacią, z której perspektywy opowiedziano historię.

Plebania w Kintbury kryje niejeden sekret i była świadkiem wielu intryg i wydarzeń. W 1840 roku odwiedza ją podstarzała już Cassandra w poszukiwaniu listów swojej siostry i w celu ochrony jej pamięci. Parafia lada chwila ma przejść w ręce kolejnego proboszcza, a to oznacza opróżnienie budynku z rzeczy i dokumentów zgromadzonych przez dziesiątki lat. Panna Austen nie może dopuścić, aby dostały się one w niepowołane ręce, a reputacja jej ukochanej zmarłej Jane w jakikolwiek sposób ucierpiała.

Hornby stworzyła historię, której podwalinami są prawdziwe wydarzenia i fakty historyczne. Podróż Cassandry, jej misja i niektóre z przeżyć są jednak wariacją na temat losów sióstr Austen. Angielska pisarka intrygująco łączy rzeczywistość z fikcją i prowadzi akcję przez meandry życia Jane Austen, wplatając w nią potwierdzone fakty z życia twórczyni „Perswazji”.

Wyprawa Cassandry jest dla niej okazją do nostalgicznych wspomnień i swego rodzaju rozliczeniem z przeszłością i podsumowaniem życia. Akcja przeplata się z wydarzeniami sprzed kilkudziesięciu lat – z młodości głównej bohaterki. W jej wspomnieniach wszyscy Austenowie wciąż żyją, a brzemię staropanieństwa nie ciąży tak bardzo, jakby się mogło wydawać. Przy czym przecież niezamężna kobieta w XIX wieku nie miała zbyt wielu możliwości decydowania o sobie i dokonywania wyborów. Jednocześnie Hornby snuje wątek rodziny dawnego narzeczonego Cassandry i losów zajmowanej przez nich plebanii.

„Panna Austen” już od pierwszych stron łapie czytelnika w sidła interesującej fabuły, która dalej toczy się niczym rasowe czytadło. Hornby ciekawie stylizuje korespondencję Jane z członkami rodziny i snuje domysły na temat życia uczuciowego sióstr Austen. Powieść kipi humorem – rozśmiesza anegdotkami i żartami, które mogliby równie dobrze wypowiedzieć bohaterowie powieści autorki „Mansfield Park”. Zabiera w świat, w którym żyła Austen i stworzone przez nią postacie.

Każda kolejna książka traktująca o Jane Austen budzi zainteresowanie wśród wielbicieli jej prozy. Powieść Hornby nie zawodzi, pozwala zanurzyć się w XIX wiek, angielską wieś i poznać prawdziwe miejsca, będące świadkami wydarzeń, które już na zawsze zostaną owiane tajemnicą.

[Recenzja opublikowana na innych portalach czytelniczych]

[1] Gill Hornby, „Panna Austen”, przeł. Katarzyna Malita, wyd. Świat Książki, 2021, str. 16.

„Cassandra pierwszy raz przekroczyła ten próg jako młoda kobieta. Była wtedy wysoka i szczupła; wielu uprzejmie określało ją jako ładną. (…) Rodzina zgromadziła się tłumnie, by ją powitać (…) Ona stała nieruchomo i napawała się swoją pozycją! Mocą tej chwili! Nadal spoglądała w lustro, jeśli musiała. Wiedziała, ze teraz nie można jej uznać za szczupłą, lecz chudą. (…) A...

Książka napisana z wielką wrażliwością i delikatnością. Czytając ją ma się wrażenie, że towarzyszy się pannom Austen w ich życiu. :) Język książki niesamowicie mi odpowiadał, bardzo pasujący do ducha tamtej epoki. Potrzebowałam takiego wzruszenia, jak plaster na serce. :)

Książka napisana z wielką wrażliwością i delikatnością. Czytając ją ma się wrażenie, że towarzyszy się pannom Austen w ich życiu. :) Język książki niesamowicie mi odpowiadał, bardzo pasujący do ducha tamtej epoki. Potrzebowałam takiego wzruszenia, jak plaster na serce. :)

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Niezbyt lotna, ale ok, dla miłośników Jane Austen.

Niezbyt lotna, ale ok, dla miłośników Jane Austen.

Dla miłośników Jane Austen? Jestem fanką a ta pozycja mnie zanudziła.

Dla miłośników Jane Austen? Jestem fanką a ta pozycja mnie zanudziła.

Jako fanka książek Jane Austen ta pozycja niezbyt mnie wciągnęła ale w połowie się wkręciłam

Jako fanka książek Jane Austen ta pozycja niezbyt mnie wciągnęła ale w połowie się wkręciłam