Niestety trochę bez wyrazu, składu i ładu. Odnośnie Angkor Wat - kilka stron ciekawie przedstawiających przedzieranie się przez nieokiełznaną dżunglę... reszta - przemyślenia egzystencjalne, chaotyczny opis kombinowania w sprawie wolności państwa, 'walk' plemiennych

Niestety trochę bez wyrazu, składu i ładu. Odnośnie Angkor Wat - kilka stron ciekawie przedstawiających przedzieranie się przez nieokiełznaną dżunglę... reszta - przemyślenia egzystencjalne, chaotyczny opis kombinowania w sprawie wolności państwa, 'walk' plemiennych

„Drogę królewską” czytałem w przyklasztornym ogrodzie w Broumovie; miłe te okoliczności mocno kontrastowały z gęstą, duszną atmosferą powieści, kojarzącą się natychmiast z dziełami innych tuzów literatury kolonialnej (i literatury w ogóle) jak Conrad, Greene czy Camus.
Wieszcząc – cóż za niespodzianka – zmierzch cywilizacji Zachodu, udaje się Malraux do Kambodży w poszukiwaniu sensu i zabytków dawno wymarłej kultury. Udaje się podwójnie, gdyż powieściową eskapadę bohatera powieści poprzedziła podobna wyprawa samego autora, sensu upatruje zaś w akcie, w działaniu, w wykroczeniu poza skostniałe normy.
Malraux nie jest chyba powszechnie zaliczany do egzystencjalistów, ale jego powieść wyraźnie jest taką myślą podszyta. Jest poza tym trochę chaotyczna, trochę egzaltowana – i bardzo ciekawa.

„Drogę królewską” czytałem w przyklasztornym ogrodzie w Broumovie; miłe te okoliczności mocno kontrastowały z gęstą, duszną atmosferą powieści, kojarzącą się natychmiast z dziełami innych tuzów literatury kolonialnej (i literatury w ogóle) jak Conrad, Greene czy Camus.
Wieszcząc – cóż za niespodzianka – zmierzch cywilizacji Zachodu, udaje się Malraux do Kambodży w...