Spoglądam na stosik przeczytanych w tym tytułów i wychodzi, że ten kwiecień nostalgiczny wielce. Tęsknota za kimś, za czymś, za czasem przemijającym. Nie inaczej jest z poezją Pana Józefa. Był czas, że bardzo lubiłem jego twórczość, zwłaszcza tę pamiętnikarsko-obserwacyjną (vide „Koncert dla nosorożca. Dziennik poety z przełomu wieków” z 2005 roku). Minęło wiele sezonów i przypadkiem zgoła trafiłem na ten oto tomik.
Liryka z lat późniejszych, znacznie dojrzalsza, naznaczona chorobą i cierpieniem, przez co i spojrzenie na świat mniej optymistyczne, z większym dozą pokory. Owszem, są tu również wiersze bardziej pogodne, ale cóż na to poradzę: teksty z rozdziału VI zatytułowanego niepokojąco „Niedziela. Słońce zagląda do szpitala” są po prostu najlepsze. Bezlitośnie obnażają nasze ukrywane lęki, o tym co nieznane, ale przyjdzie. Popatrzmy choćby na same tytuły: „Na tę podróż międzygwiezdną stale niegotowi”, „Stary człowiek i śmierć”, „Przypis do cierpienia”. Zaprawdę, jest o czym rozmyślać…

Spoglądam na stosik przeczytanych w tym tytułów i wychodzi, że ten kwiecień nostalgiczny wielce. Tęsknota za kimś, za czymś, za czasem przemijającym. Nie inaczej jest z poezją Pana Józefa. Był czas, że bardzo lubiłem jego twórczość, zwłaszcza tę pamiętnikarsko-obserwacyjną (vide „Koncert dla nosorożca. Dziennik poety z przełomu wieków” z 2005 roku). Minęło wiele sezonów i...

Jako człowiek powściągliwy i daleki od wszelakich egzaltacji, po kilkuletniej przerwie w lekturze wierszy mojego ulubionego poety, mam ochotę wystawać na rogach i wołać do ludzi, żeby czytali utwory Józefa Barana a znajdą remedium na wiele bolączek życia w naszych czasach. Mam również ochotę tapetować tymi wierszami ściany, biurko i co tylko się da. Tyle w nich... od czego tu zacząć... przede wszystkim dobroci, emanuje ona z każdego wersu. Poeta potrafi tak pięknie odmalować słowem obrazy świata zewnętrznego i tego, który istnieje we wnętrzu jego umysłu. Nie boi się prostego języka, używając go chętnie i często robi z niego narzędzie czynienia świata lepszym. Jego zdrobnienia, pogaduchy z samym sobą, przytoczone fragmenty zwyczajnych codziennych rozmów, relacje ze spotkań, wszystko to, nieważne czy owinięte w metafory, czy nagie, jest takie piękne w swojej autentyczności i niesileniu się na udawanie bycia czymś lepszym niż jest.

Jest i szczypta ironii, ale takiej dobrej. Podpisuję się obiema rękami pod opinią autora o modnych trendach we współczesnej poezji i zapominaniu o odbiorcy, na co sam regularnie narzekam w swoich opiniach. Pozwolę sobie przytoczyć w całości wiersz "Poezjobójcy":

coraz więcej współczesnych poetów
radosnych wyznawców onana
podnieca się awangardowo
wydając dzikie okrzyki
bez udziału czytelnika
albo w najlepszym razie
przypominając faceta
który w trakcie tej rozkosznej robótki
osiąga kogucią satysfakcję
wcale nie zauważając
czy partnerka - czytaj publiczność -
coś z tego dla siebie ma

Jako człowiek powściągliwy i daleki od wszelakich egzaltacji, po kilkuletniej przerwie w lekturze wierszy mojego ulubionego poety, mam ochotę wystawać na rogach i wołać do ludzi, żeby czytali utwory Józefa Barana a znajdą remedium na wiele bolączek życia w naszych czasach. Mam również ochotę tapetować tymi wierszami ściany, biurko i co tylko się da. Tyle w nich... od czego...

W tym zbiorze znajdziecie utwory, które powstały w latach 2015-2020.
Jest nieco utworów traktujących o pięknie przyrody, do tych z pewnością wrócę wiosną i latem. Bo teraz nastrój zgoła inny.
Pośród innych wierszy z tego tomiku znajdziecie takie o miłości i afirmacji życia, ale także o przemijaniu tego kruchego bytu.
Sporo miejsca autor poświęca cierpieniu, chorobie, starości.
Szczególnie w te wiersze pomimo mojego jeszcze nie bardzo słusznego wieku potrafiłam się wczuć. Przez wiele lat byłam wolontariuszką w krakowskim szpitalu i towarzyszenie w cierpieniu osób chorych nie było mi obce. Wiele utworów traktuje bezpośrednio o pobycie w szpitalu, o tęsknotach, o potrzebach, o tym, co wtedy, z perspektywy szpitalnego łóżka widzimy i jak odczuwamy rzeczywistość. Albo po prostu z wiekiem dostrzegamy, że niewiele nam w życiu potrzeba:
fragment wiersza "..."
gdy lotki przycięte
a skrzydła ciążą <...>
skromnieją nadzieje
już im dużo do szczęścia nie trzeba
"<...> dni przeżyte w cichej zgodzie
uczą szlachetnej pokory
<...> przychodzi czas
gdy człowiekowi
tak mało trzeba

powrotu do zdrowia
przychylnego nieba

i są to teraz jego
niebotyczne zachcenia

Autor niekiedy w zabawny sposób przedstawia starość, cechy charakterystyczne wieku bardzo podeszłego jak np. pamięć nie tak doskonałą- porównuje do miodowej lepki, do której z czasem muchy(myśli) zamiast się przyklejać odfruwają...
W te listopadowe dni, gdy szaruga za oknem, pełne nastroju wiersze umilają czas, wprowadzając w niezwykły nastrój. Pamięć o przemijalności kruchego życia, odwiecznego targowania się człowieka o kolejny dzień życia jeszcze na ziemskim padole, to również znajdziecie w wierszach poety Józefa Barana...

"PRZYPIS DO CIERPIENIA"
dopiero teraz
kiedy mam się
czym martwić
wiem że nie warto
było
na zapas
się martwić

trzeba było się
na zapas cieszyć

być niepoprawnym
uprawiaczem radości

"NA TĘ PODRÓZ MIĘDZYGWIEZDNĄ STALE NIEGOTOWI" fragment
jeszcze nie pora
jeszcze trwa gra
jeszcze od stołu
wstawać nie w smak

jeszcze niespakowani
i na dworze wiatr
jeszcze przed podróżą
oblatuje strach
<...>
trzymamy się i łudzimy
żeśmy niezastąpieni

...choć cmentarze pełne
tych, co - bez wątpienia-
też byli kiedyś
nie do zastąpienia
Z pewnością poezja potrafi wyczarować nastrój, jakiego proza nie uczyni.
I jeszcze na zakończenie dla tych, co twierdzą, że się nudzą, choć żyć chcą...szczególnie w listopadzie.
"LISTOPADOWA SZARADA- Pani Zofii Ozaist-Zgodzińskiej"

- chciałoby się
żyć wiecznie?
o tak!
(czemu nie?)
to dlaczego
umierasz z nudów
i nie wiesz co począć
z listopadowym popołudniem
gdy za oknem
szarogęsi się
deszcz
Jakież to proste. Trzeba żyć. Chce się żyć. Choć nie brak trosk i cierpienia, czasem te sytuacje pozwalają na jeszcze głębsze przeżywanie życia tu i teraz, prawda?
Poezja ma to do siebie, że odczytujemy ją, rozumiemy poprzez pryzmat naszych doświadczeń...
Dla mnie ten tom bardzo trafiony, przemawia do mnie forma pisania pana Józefa Barana, jest zarówno prosta, co i wyszukana. Nie brak symboliki, którą możemy zinterpretować wedle własnych uczuć, swojego wyobrażenia. Zazwyczaj wiersze, gdy je czytamy - uzupełniają nasze myślenie o tym, co w danym momencie przeżywamy, odczuwamy. Dlatego możemy wiersze odczytywać na różnoraki sposób, to w poezji od zawsze mnie urzekało!

Przedstawiony zbiór wierszy to 7 rozdziałów na ponad 200 stronach, nie lada gratka dla miłośników poezji. Trudno polecać wiersze komuś, bo mają to do siebie, że mnie oczarują a Ciebie odrzucą...tam gdzie mnie przestraszą, komuś dadzą nadzieję, mi naprostują myśli, komuś skomplikują życie...

Zapraszamy:
https://klub-tworczych-mam.blogspot.com/2020/11/chwila-dla-mamy-poezja-jozef-baran-w.html

W tym zbiorze znajdziecie utwory, które powstały w latach 2015-2020.
Jest nieco utworów traktujących o pięknie przyrody, do tych z pewnością wrócę wiosną i latem. Bo teraz nastrój zgoła inny.
Pośród innych wierszy z tego tomiku znajdziecie takie o miłości i afirmacji życia, ale także o przemijaniu tego kruchego bytu.
Sporo miejsca autor poświęca cierpieniu, chorobie,...