Józef Baran

Jako człowiek powściągliwy i daleki od wszelakich egzaltacji, po kilkuletniej przerwie w lekturze wierszy mojego ulubionego poety, mam ochotę wystawać na rogach i wołać do ludzi, żeby czytali utwory Józefa Barana a znajdą remedium na wiele bolączek życia w naszych czasach. Mam również ochotę tapetować tymi wierszami ściany, biurko i co tylko się da. Tyle w nich... od czego tu zacząć... przede wszystkim dobroci, emanuje ona z każdego wersu. Poeta potrafi tak pięknie odmalować słowem obrazy świata zewnętrznego i tego, który istnieje we wnętrzu jego umysłu. Nie boi się prostego języka, używając go chętnie i często robi z niego narzędzie czynienia świata lepszym. Jego zdrobnienia, pogaduchy z samym sobą, przytoczone fragmenty zwyczajnych codziennych rozmów, relacje ze spotkań, wszystko to, nieważne czy owinięte w metafory, czy nagie, jest takie piękne w swojej autentyczności i niesileniu się na udawanie bycia czymś lepszym niż jest. Jest i szczypta ironii, ale takiej dobrej. Podpisuję się obiema rękami pod opinią autora o modnych trendach we współczesnej poezji i zapominaniu o odbiorcy, na co sam regularnie narzekam w swoich opiniach. Pozwolę sobie przytoczyć w całości wiersz "Poezjobójcy": coraz więcej współczesnych poetów radosnych wyznawców onana podnieca się awangardowo wydając dzikie okrzyki bez udziału czytelnika albo w najlepszym razie przypominając faceta który w trakcie tej rozkosznej robótki osiąga kogucią satysfakcję wcale nie zauważając czy partnerka - czytaj publiczność - coś z tego dla siebie ma