Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tym zbiorze znajdziecie utwory, które powstały w latach 2015-2020. Jest nieco utworów traktujących o pięknie przyrody, do tych z pewnością wrócę wiosną i latem. Bo teraz nastrój zgoła inny. Pośród innych wierszy z tego tomiku znajdziecie takie o miłości i afirmacji życia, ale także o przemijaniu tego kruchego bytu. Sporo miejsca autor poświęca cierpieniu, chorobie, starości. Szczególnie w te wiersze pomimo mojego jeszcze nie bardzo słusznego wieku potrafiłam się wczuć. Przez wiele lat byłam wolontariuszką w krakowskim szpitalu i towarzyszenie w cierpieniu osób chorych nie było mi obce. Wiele utworów traktuje bezpośrednio o pobycie w szpitalu, o tęsknotach, o potrzebach, o tym, co wtedy, z perspektywy szpitalnego łóżka widzimy i jak odczuwamy rzeczywistość. Albo po prostu z wiekiem dostrzegamy, że niewiele nam w życiu potrzeba: fragment wiersza "..." gdy lotki przycięte a skrzydła ciążą <...>skromnieją nadzieje już im dużo do szczęścia nie trzeba "<...> dni przeżyte w cichej zgodzie uczą szlachetnej pokory<...> przychodzi czas gdy człowiekowi tak mało trzeba powrotu do zdrowia przychylnego nieba i są to teraz jego niebotyczne zachcenia Autor niekiedy w zabawny sposób przedstawia starość, cechy charakterystyczne wieku bardzo podeszłego jak np. pamięć nie tak doskonałą- porównuje do miodowej lepki, do której z czasem muchy(myśli) zamiast się przyklejać odfruwają... W te listopadowe dni, gdy szaruga za oknem, pełne nastroju wiersze umilają czas, wprowadzając w niezwykły nastrój. Pamięć o przemijalności kruchego życia, odwiecznego targowania się człowieka o kolejny dzień życia jeszcze na ziemskim padole, to również znajdziecie w wierszach poety Józefa Barana... "PRZYPIS DO CIERPIENIA" dopiero teraz kiedy mam się czym martwić wiem że nie warto było na zapas się martwić trzeba było się na zapas cieszyć być niepoprawnym uprawiaczem radości "NA TĘ PODRÓZ MIĘDZYGWIEZDNĄ STALE NIEGOTOWI" fragment jeszcze nie pora jeszcze trwa gra jeszcze od stołu wstawać nie w smak jeszcze niespakowani i na dworze wiatr jeszcze przed podróżą oblatuje strach<...>trzymamy się i łudzimy żeśmy niezastąpieni ...choć cmentarze pełne tych, co - bez wątpienia- też byli kiedyś nie do zastąpienia Z pewnością poezja potrafi wyczarować nastrój, jakiego proza nie uczyni. I jeszcze na zakończenie dla tych, co twierdzą, że się nudzą, choć żyć chcą...szczególnie w listopadzie. "LISTOPADOWA SZARADA- Pani Zofii Ozaist-Zgodzińskiej" - chciałoby się żyć wiecznie? o tak! (czemu nie?) to dlaczego umierasz z nudów i nie wiesz co począć z listopadowym popołudniem gdy za oknem szarogęsi się deszcz Jakież to proste. Trzeba żyć. Chce się żyć. Choć nie brak trosk i cierpienia, czasem te sytuacje pozwalają na jeszcze głębsze przeżywanie życia tu i teraz, prawda? Poezja ma to do siebie, że odczytujemy ją, rozumiemy poprzez pryzmat naszych doświadczeń... Dla mnie ten tom bardzo trafiony, przemawia do mnie forma pisania pana Józefa Barana, jest zarówno prosta, co i wyszukana. Nie brak symboliki, którą możemy zinterpretować wedle własnych uczuć, swojego wyobrażenia. Zazwyczaj wiersze, gdy je czytamy - uzupełniają nasze myślenie o tym, co w danym momencie przeżywamy, odczuwamy. Dlatego możemy wiersze odczytywać na różnoraki sposób, to w poezji od zawsze mnie urzekało! Przedstawiony zbiór wierszy to 7 rozdziałów na ponad 200 stronach, nie lada gratka dla miłośników poezji. Trudno polecać wiersze komuś, bo mają to do siebie, że mnie oczarują a Ciebie odrzucą...tam gdzie mnie przestraszą, komuś dadzą nadzieję, mi naprostują myśli, komuś skomplikują życie... Zapraszamy: https://klub-tworczych-mam.blogspot.com/2020/11/chwila-dla-mamy-poezja-jozef-baran-w.html